Su ile karýþtýr unu, hamur olsun,

Unutma tuzunu.

Yoður, gelsin kývama,

Dinlendir, tutana dek mayasý.

At odunu meþe olsun,

Taþ fýrýn da harlansýn.

Açarak kocaman aðzýný,

‘Hadi gel, neredesin?’

Can atar canýndan,

Biraz korkak, biraz ürkek,

Cana gelmek için bekleyen.

‘Tamam, geldi zamaný’, der usta,

Açarken hamurunu elleri ile mahir,

Serer küreðine, gönderir

Hararetle bekleyen cehennemine.

Oturur, baþlar hasbýhâle,

Tez canlý, sabýrsýz müþterisiyle.

‘Hani nerede canýma can katacak aþým?

Usta bir daha baksan,

Belki piþmiþtir taamým’.

Usulca kalkar masadan,

Bir yanana, bir de yakana bakar usta.

Odun atar oduna birkaç adet daha

Kükrer taþ fýrýn iyicene.

‘Ne olur, kurtar beni zulmetten’

‘Sabret, merak etme!’

Tatlý bir tebessüm yüzünde,

Gülümser ayný vakitte.

Yakar bir cigara, çýkar kapýnýn önüne,

Selâm alýr hem verir selâmýný,

Sokaðýndan gelip geçene.

Azalmýþtýr kahkahasý,

Duyulmaz olur telâþesi alevin.

Bir nefes daha çeker,

Býrakýr  izmaritini küllüðe.

‘Bak! Þimdi oldun, erdin kemâle’.

Sallar küreðini usta yeniden,

Çekip alýverir ateþten.

Ateþ sessiz, pide sessiz.

Ýkram eder hürmetle,

Ýþtiyakla bekleyen talibine.

Mutludur þimdi her biri;

Piþiren, piþen, nasiplenen.

Gir cehenneme ki, can olasýn,

Beri kalýp çürümeyesin.

Doysun aç bedenler,

Daim olsun hayat sayende,

Hünerli ustanýn gönlünde.

                      Kemal Alkan