KENDÝNÝ BÝLMEK…

 Delhi’deki ünlü tapýnakta Sokrat’ ýn þu sözü yer alýr: “Ýnsan, kendini taný.”. Mevlana, ünlü eserinde : “Kiþi noksanýný bilmek gibi irfan olmaz”. derken, ’Ýlim ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir, der, bir þiirinde Yunus Emre. 

Peki, kendini bilmek ne demek? Ýnsanýn kendisini bilmesi demek;  baþkalarýnýn gözüyle kendisini görmesi, nereden gelip nereye gittiðini bilmesi demektir.

Ben kendimi biliyor muyum ya da sen kendini biliyor musun? Nereden geldik, nereye gidiyoruz?

Yaratýlýþ gayemizi biliyor muyuz?

Kayýrýyor muyuz, þu sizden, bu bizden deyip?

Kul hakkýna riayet ediyor muyuz?

Ýbadet ediyorsak; ibadetimizi cehennemden korktuðumuz için mi, cennete gitmek için mi yoksa Rabbe duyduðumuz sevgi için mi yapýyoruz?

Bizi engelleyen toplum, yasa, korku, tasa olmasa nasýl yaþarýz? Sorusuna cevabýnýz ne olurdu?

Üç günlük dünya, deriz deðil mi? Buna göre yaþýyor muyuz?

Þairin dediði gibi:

‘‘Bugünü düþünüyorum, dün geçti, yarýn var mý’’?

Gençliðe de güvenmem, ölen hep ihtiyar mý?

Ölüm bizim için nedir?  Yok oluþ ve felaket mi, Mevlana’daki gibi ‘’þeb-i arus mu?

Þöyle bir hikâye anlatýlýr, bilirsiniz.

 

‘’ Ýki kör ayný tabaktan köfte yiyormuþ.

Birisi diðerine:

- Niçin, demiþ, ikiþer ikiþer alýyorsun?

- Sen körsün, demiþ diðeri, nereden biliyorsun?

- Kendimden pay biçiyorum.’’(  Mesnevi’de Geçen Bütün Hikâyeler s:144 )

 Biz de böyle miyiz acaba? Kimse görmese de biz tek tek yiyebiliyor muyuz köfteleri?

Kýsaca: KENDÝMÝZÝ BÝLÝYOR MUYUZ?

Birkan AKYÜZ / Edebiyat Öðretmeni