bazý geceler vardýr kendini unutursun her þeyi býrakýp
bazý sabahlar vardýr bir þiirin kuruluþu gibi aydýnlýk
o esmer hüzünlerdir ki bizi en derinlerden sarsar
uyanýrsýn bir arzu ahvale çýkamazsýn güneþe gündüz gözüyle

ne yaþamýþtýk, umutlarýmýzdan sarkan cemreler ne söylemiþti
kimden ne kadar almýþtýk hayatta, hayat unutur muydu bizi
miðfer giymiþ ,kýlýç kuþanmýþ kahramanlarý gibiyiz zamanýn
yaðýz atlar gibi savaþa giriyoruz, çýkamayacaðýz canlý besbelli

kahreden yalnýzlýk kalabalýk hüzünlere sürüklüyor ikimizi
ne zaman güneþ doðacak ne zaman ayrýlacaðýz kimbilir
gitmiyor hasret belasý düþünceden düþüncelerden
sýðýnsak da bir köþeye, çekip çýkarýyor ölüm içimizdekileri

bir bulut gibiyim ne zaman hangi þehre yaðarým
ikindilerin haydutu, çýkmaz sokak çalgýcýsýyým
daðýldým büsbütün, haberi yok kimsenin yaþadýðýmdan
ne olur vurun kelepçeyi korkuyorum kalabalýðýnýzdan

tan aðarýr þarkýlar baþlar, þakaklarýna düþer yaþamak yanlýþlýðý


mehmet gökhan damar