PAZARDAKÝ ORTAK

     Tabiat bütün güzelliðiyle yeþermiþ, aðaçlar çiçek açmýþ, kuþlar kanat çýrpmýþtý. Çýnaraltýndaki karlý buzlu günler çoktan geride kalmýþ, ihtiyar çýnar bütün haþmetiyle misafirlerini aðýrlýyordu. Vakit ikindiye yaklaþmýþtý. Müdavimler Pazar telaþý ve yorgunluðunu, demli bir çayla dinlenmeye býrakmýþlardý.

     Burnundan soluyarak geldi. Kýzgýn mý, kýrýlmýþ mý, biraz gergin de sýkýntýsýný paylaþmak mý istiyordu tam belli deðildi. Yandaki sandalyeyi hýþýmla çekti, kýyýsýna usulca yýðýldý. Sertçe oturmasý beklenirken sadece iliþti. Patlamaya hazýr ruh hali yüzünden okunuyordu. Öyle de oldu.

    -Hayrola Yeþil Hoca, ne oldu yine? Sorusuyla saðanak gibi gürlemeye baþladý. Belli ki lafa nereden baþlayacaðýný kestirememiþti. Sorulmasý iþini kolaylaþtýrmýþ, derdini açýk etmeye yetmiþti.

    -Olmaz þert olsun ya, böyle de olmaz ki… Þunu anlarým, bunu anlarým, onu yersin, bunu yersin tamam da çið yumurtayý sokaðýn ortasýnda cýrk cýrk nasýl içersin yahu… Sözümü kesmeden dinleyin, soru filanda sormayýn. Hýzýmý kesmeyin ki olan biteni bir bir anlatayým. Etrafýnda oturan arkadaþlarý –ki çoðunluðu öðretmendi- derin bir sessizliðe gömülüp, daha da bir merakla dinlemeye hazýrdýlar çoktan…

     Yeþil Hoca soluksuz anlatmaya baþladý. Yöre þivesiyle sýraladýðý sözler tüm Çýnaraltýný doldurdu. Bazen gülümsediler, bazen þaþýrdýlar, bazen tasdik edip baþ salladýlar, bazen de küçük dillerini yutmamak için kendilerini kastýlar. Yeþil Hocanýn muhatabýný tanýmýþlardý, býyýk altýndan gülümsemeye Talip oldular o anda.

     “Tam yedi haftadýr karþýma çýkýyor. Tesadüf mü kasýtlý mý anlayamadým. Ýlk hafta selamlaþtýk, hal hatýr sorduk, ayrýldýk. Ýkinci hafta Pazar harcýný gördüm, ellerim poþet dolu yine karþýlaþtýk. Dinleneyim diye durdum, yanýmda bitti. Selam kelam faslýndan sonra poþetlere göz attý. Ivýr zývýr tabii… Yalaveç pazarýnda ne olcak. Domates ilgisini çekti. Ýrisinden birini ortadan koparýp ýsýrmaya baþladý. Olabilir dedim, caný çekmiþtir yesin bakalým. Aðzýný sildikten sonra iki domates daha alýp ceplerine doldurdu, hadi eyvallah dedi. Çaresiz güle güle dedim, kös kös evin yolunu tuttum. Haným domatesleri az mý aldýn deyince duymazdan geldim. Sonraki hafta biraz geç gittim pazara yine rastladýk dönüþte…

Görünmeden geçip gideyim derken karþý kaldýrýmdan seslendi, el salladý. Durdum çaresiz. Usul usul sokuldu. Uysal bir kedi gibi kuyruk sallayýp yaneþdý. Gülümsedim haline, “beni sevip saydýðýný biliyorum Yeþil Hoca” demesin mi. “Þeytan görsün yüzünü ülen ne sevip saycan…  Sen benim Pazar harcýmý týrtýklamayý seviyon.” Diyemedim tabii ki. Pazar poþetlerimin içine gözleriyle deðil ruhuyla daldý bir anda. Ýki iri patates, bir avuç biber, bir patlýcan ve bir kabaðý sevip okþadýktan sonra kucaðýna bastýðý gibi uzaklaþtý. Teþekkür etmeye tenezzül bile etmedi adý batasýca. Neyse gelen mala gelsin, elim kolum bacaðým yerinde duruyor ya diye þükredip evin yolunu tuttum.

     Ertesi hafta erken saatte Pazar harcýmý görüp, kimseye sadaka vermeden eve dönerim diye endiþeli bir sevinçle çýktým evden… Yerli meyvelerden en tazelerini, en güzellerini alýp ardýma bakmadan çýkacaktým pazardan. Kafamý kaldýrmamla indirmem bir oldu. Pazardaki yan kapýlardan birinin önünde sinsi sinsi, -aslýnda sünepe sünepe decen ya- dolaþýyordu. Ýnþallah görmemiþtir diyerek tam arka taraftaki kapýya yöneldim. Arkadan dolaþýp kimseye görünmeden günü –tabii meyvelerimi- kurtaracaktým. Bismillah deyip dýþ kaldýrýma ayak basmamla birlikte bütün hayallerim suya düþtü. O kadar yolu ne zaman dolaþtýn, nerelerden geçtin, nasýl buraya ulaþtýn be mübarek. Uçtun mu len uçtun mu yahu… Hiç selam kelam, sorgu suale gerek kalmadan meyve poþetlerini yere diziverdim. Birer ikiþer tadýna bakar da fazlaca canýmý sýkmadan kurtulurum umuduyla boynumu büktüm. Hýnzýr hýnzýr gülümsedi. Düþüncelerimi anlamýþta birer tadýmlýk yoklama yapacakmýþ gibi poþetlere yaklaþtý. Sýrayla göz gezdirdi. Tek tek aðýzlarýný açýp içine baktý.  Ben hepsinden tadacak deðil ya bir iki erik yese, bir cingil üzüm koparsa, bir þeftaliyi ikiye bölüp yarýsýný yese, yarýsýný da bana ikram etse ne olur ki diye iç geçirirken o iç cebinden bir poþet çýkardý. Sýrayla ne varsa hepsini avuç avuç ziyaret etti. Avuçlarýný koca koca kullanýp kendi poþetini doldurdu. Geldiði gibi esrarengiz bir þekilde görünmez oldu. Çünkü ben sýrtýmý dönüp manzaraya bütünüyle þahit olmak istemedim. Döndüðümde poþetlerim vardý, ama içleri boþalmýþtý. “Sabýr Yeþil Hoca, kýyma kendine” diyerek yeniden pazara yöneldim.

    Bu hafta tedbirimi aldým, alýþ veriþ yapmayacaktým. Onun musallat olamayacaðý, uzanýp cebine atamayacaðý bir þey alýp özellikle yoluna çýkacaktým. Nitekim öyle de yaptým. Az önce karþýlaþtýk. Aldýðým bir koli yumurtayý gözüne sokarcasýna yanýna gittim. Hiç konuþmadan bakýþtýk. Ben kahraman bir eda ile gülümsedim. O garip duygularla yüzüme baktý. Tamam dedim, bu iþ bitti. Artýk bana uzanamayacak.

     Yumurta mý diye sordu. He dedim yumurta…

     Hadi bunu da al da göreyim. Koy cebine de belaný bul. Bu defa cebinde de bir poþet olacak deðil ya diye içimden geçirirken arsýzca uzandý yumurtalara… Kolinin ucunu hafifçe kývýrýp iki yumurta çýkardý. Ne yapacak bakalým dememe kalmadan yumurtalarý birbiriyle tokuþturup birini kýrdý. Ani bir hareketle aðzýný açýp yumurtayý cýrk diye içiverdi. Peþinden ikinci yumur-tayý da bir dikiþte mideye yuvarlayýnca aklým baþýmdan gitti. Kalan yirmi sekiz yumurtayý yere çaldýðým gibi buraya geldim. Yerdeki yumurtalarý incelemeye eðildiðini görünce de zývanadan çýktým… Söyleyin Allah aþkýna böyle olur mu arkadeþla… Bu nasý iþ len?..

     Yeþil Hoca, tüm safiyetiyle esip gürlerken, Çýnaraltý’nýn öte ucunda en muzip oyunlarý kurmaya Talip olan ve avýný sabýrla, býkýp usanmadan takip eden ve tam yedi hafta Yalvaç Pazarý’ný kollayan öteki safiyet timsali bir yürek kýs kýs gülüyor ve gözlüðünü düzeltirmiþ gibi yapýp dikkatleri daðýtmayý da ihmal etmiyordu. Belki de az sonra Nasreddin Hoca’nýn “Kazan Doðurdu” hikayesinden kuracaðý yeni bir oyunu baþlatmak için uygun zamaný kolluyordu.

Mahmut TOPBAÞLI