GÜZELLÝK

         Kapýsýndayým Güzellik'in.

            Kapalý kapýlarýn öte tarafýnda o var biliyorum, bu tarafýnda da ben varým ama ne yazýk ki o bilmiyor. Bilse ne olacak ki! Beni görse gelip soracak mý? Belki de kapýsýný ardýna kadar açacak! Belki de hiç açmayacak!

                "sen benim kayýtsýz sevdiðimsin

            ben senin kayýtsýz kaldýðýným" diye haykýrdým gecenin karanlýðýna. Muhatabým  perdelerini çekmiþtir þimdi diye düþündüm, lambalarýný kapatmýþtýr ve göz kapaklarýný indirmiþtir. Derin bir uykuda belki de beni gördüðü bir rüyadadýr diye düþündüm ve o an için çok mutlu oldum. Onun hayaline gelme ihtimalim, onun rüyasýna girme olasýlýðým bile beni bu denli mutlu ediyorsa gerisini siz getirin.  Sahiden görsem onu ölmez miyim?

            Ah be Güzellik!

            Uykuna bile adýný veriyorsun.

            Senin uyuduðun saat herkesin güzellik saati oluyor.

            Senin ihtiyacýn yok ama seni gören herkesin illa ki güzellik uykusuna ihtiyacý olduðu ortaya çýkacaktýr.

            Cevap versene.

            Bak ýþýklarý tek tek yanmaya baþladý evlerin. Uyanýyorlar sesime. Utanýyorum böyle uluorta haykýrmaktan. Kendimi çaresiz hissediyorum. Cevapppppppp, lütfen!

            Züleyha boþuna Yusuf'a gönül vermedi. Kadýnlar, Yusuf'u ilk gördüklerinde, o þaþkýnlýkla, Züleyha'nýn verdiði býçakla meyveyi deðil de ellerini  boþuna kesmedi. Akan kan bile Yusuf'un adýný yazdý döküldüðü yere. Bu nasýl bir teslimiyet ki akan kan bile "Yusuf" diyor. Demek ki insan sevdi mi sahiden her zerresiyle sevdiðine mal oluyor. Züleyha, Yusuf'un güzelliði karþýsýnda ellerini kesen kadýnlara dönerek "Bir daha Yusuf'la ilgili dedikodumu yapacak mýsýnýz?" diye sordu. Hepsi Züleyha'ya hak verdi ve bir daha onlarýn dedikodularýný yapmayacaklarýna dair yemin ettiler. Yusuf'u görüp de aþýk olmamak, insan kalbinin ve gözünün iþi deðildir diye düþündüler ve Züleyha'yý suçladýklarý için utandýlar.

            Güzellik, duyuyor musun beni? Taþ duvarlarýn ardýnda olman, saðýr pencerelerin gerisinde durman, kör lambalarýn ýþýðý altýnda soluklanman beni görmezden gelmene sebep deðil. Yüreðin taþsa etrafýn taþ duvar olsa da boþ. Neden konuþmuyorsun benimle. Uzakta deðilsin biliyorum. Çok yakýnýmdasýn hissediyorum. Ama konuþmuyorsun. Sen bu kadar saðýr deðildin bana.

            Sana sesleniyorum ey gece, sen Güzellik'ten daha aydýnlýksýn inan. Onun beni duyduðundan yüzde yüz eminim. Karþýma çýkacak cesareti yok, biliyorum. Beni sevecek yüreði... "Ey gece, nedir çektiðim bu çile?" sesim ne de yankýlandý durdu þehrin dar sokaklarýnda, yýldýzlar kaçtý, ay saklandý ve karanlýk bir örtü sardý her yaný. "Sen Ýbrahimsin çýk ortaya ve etrafý gülþene çevir." dedim. Kaçmak; Nemrutlarýn iþidir, kalbi bir kerecik de olsun sevmeyenlerin ve aþýk olmayanlarýn. Oysa sen benden çok sevdin; benim seni sevdiðimden daha çok sen beni sevdin. Ey gece sana söylüyorum, Güzellik sen anla! Feryadýma daha fazla dayanamayan Gece  dile geldi: "Ey sözünü hiç kimseden esirgemeyen civan, sen bu kalp ile çok sevilirsin ama bu akýlla da hiç sevilmezsin." dedi.Yanýtladým hemen:  "Sen bir ölünün gözlerine bakýyorsun þu an, iyi bak o gözlere... Nasýl da yaþam saklý!  Sen bir kekemenin sözlerine kulak veriyorsun þu an, iyi dinle o sözleri.... Nasýl da aþk saçýyor." Gece: "Bunu bana deðil Güzellik'e söylemelisin. Tabi ki görürsen!" dedi alaycý bir ses ve gülüþle. Karanlýðýn içindeki en siyah noktayý görürsen Güzellik'i de görmüþ olacaksýn. dedi.

            Çok utandým, çok! Beni gören, hakkýmda kafayý yemiþ diye düþünür, aklýný sýyýrmýþ diye kabul eder. Kalkmýþ geceyle sohbet ediyorum. Gece konuþur mu? Bunu yaralýlara ve yalnýzlara sormak daha iyi dedim.

            Bak beni ne hale sokuyorsun Güzellik! Dünya sana da kalmaz, güzelliðin gelip geçer. Suskunluk ekiyorsun, saðýrlýk kazanacaksýn.

            O kadar ýsrar ediyordum ki! Sabýr taþý çatlardý, eminim. "Ömrüne düþen bir cemre olsaydým, gözlerine düþen ýþýk, kalbine deðen tatlý bir heyecan.... Ömrümden geçen her an, sensiz  ziyan.... Ýnan bana Güzellik, inan." Haykýrýþlarýmýn bir anlamý yoktu. Bulacaðý bir anlam da yoktu.

            Bir pervane avare avare dolanýrken karanlýðýn ortasýnda halime acýmýþ olmalý ki dile geldi: "Güzellik, geçici olduðunu bil ve ona göre hareket et. Sürekli seni sevecek bir kalpte, ebedi genç kalacaksýn. Bu adam seni gerçekten seviyor. Hani sen ateþ olsan o kendisini hemencecik sana atacak ve sende  kül olacak gibi duruyor."  Herkes, her þey sanki bir masal havasýnda bana yardým etmeye çalýþýyordu. "Pervane haklý." dedim. Gül söze girdi: "Bu adamda bülbülün tavrýný görüyorum. Bülbül canýný verdi yüzümü görmek için! Bu adam da sözünü dahi duymak için senin, emin ol ne gerekirse onu yapacak." Olay beni aþmýþtý. Konuya dahil olan herkes fikrini söylüyordu ve hepsi aðýz birliði etmiþçesine benim tarafýmý tutuyordu. Gece,  pervane ve gül...

            Güzellik, dinle beni:

            "sen benim mazeretsiz sevdiðimsin

            ben senin amalarla sevdiðinim"

            Taþ duvar bile dile geldi bu dizlerim üzerine: "Gözlerim olsaydý aðlardým." diye. Kör kurþun konuþtu: "Güzellik, hedefimsin artýk." dedi. Yalnýzlýk ise: "Cehenneme kadar yolun var." dedi. Sessizlik: "Güzellik, sende olmak istemiyorum. Lütfen terk et mekaný mý?" dedi. Bir insan baþka birisini çok severse, eðer emin olun kainattaki her þey ona yardým eder. Yeter ki kalbi olsun bu sevda, harbi olsun. O eþsiz aný yaþýyordum eþya ile. Etrafýmdaki her þeyle.

            Sabah yaklaþýyordu. Ve ben derin uykumdan ezan sesiyle uyanýyordum. Güzellik kimdi çok iyi biliyordum. Rüyalarýma deðin giriyorsa kaderimdir bundan sonra diyordum.