ÖÐRETMENÝM BENDEN NAYLON GÖMLEK ALDI

-Bu gömleði nereden aldýn yavrum?
-Babam almýþ. Almanya’dan izne gelen bir yakýný bir bavul naylon gömlek getirmiþ, babama da birkaç tane vermiþ.
-Þimdi sana bu gömlekten bir tane bana getir desem bulabilir misin?
-Þubat tatilinde köye gidince sorarým, eðer bulabilirlerse size de getiririm.
-O zaman bana kýrk iki numara bir gömlek getir.
Ne kadar da utangaç ve heyecanlýydým o zamanlar. Kendi vilayeti Nevþehir’i ancak ortaokula gidince gören, eline yirmi beþ kuruþ geçtiðinde fýrýndan yeni çýkmýþ sýcacýk Nevþehir simitini yemeyi, kentin caddelerinde dolaþýp levhalarý okumayý, haftada bir kere sinemaya gitmeyi ve de ayda yýlda bir lokantadan bir tabak kuru fasulye kaþýklamayý dünyanýn bulunmaz mutluluklarý sayan bir köylü çocuðu.
Benden gömlek isteyen Tabiat Bilgisi öðretmenim Aycan Yolyapan’la konuþurken ayný utangaçlýk, heyecan yine vardý.
1960’lý yýllarda Nevþehir’den bizim köye gitmek ayrý bir sorundu. Bizler de zaten sömestr ve yaz tatillerinde gidebiliyorduk. 
“Þubat tatilinde köye gidince Allah verede gömleði bulabilseydim.” diye düþündüm uzun süre. Ortaokula kadar köy okullarýnda ceket-pantolon takým elbiseyi hiç giymemiþtim. Ortaokula yazýlýnca babam Nevþehir’deki bir terziye ayrý renkte ceket , pantolon diktirmiþti. Kravat da takacaðýmýza göre yakasý bozulmayan Alman naylon gömleði çok iþe yaramýþtý. Fotoðrafýmdaki ceket ve gömlek bu sözünü ettiðim gömlek ve cekettir.
……………………………..
-Ana!
-Buyur kurbaným!
-Okulda bir öðretmenimiz benden naylon gömlek istedi, babama söylesen de kýrk iki numara bir gömlek bulsa.
- Söylerim oðlum, sorsun bakalým Ahmet belesinin evine, kalmýþ mý o gömleklerden?
-Onlarda yoksa baþka Almancýlara baksýn.
-Olur, söylerim.
Ahmet bele, babamýn teyzesinin oðlu. Almanya’ya ilk gidenlerden. Benim bu anlattýðým olayýn yýlý da 1963.
Ben, bir isteðim olursa, gerçi bizim fazla isteklerimiz olmazdý, babama deðil anama söylerdim. Babamýzýn yanýnda “týk” diyemezdik.
Anam konuyu babama açýnca:
-Ne yapacakmýþ hocan erkek gömleðini?
-Kocasý subaymýþ, naylon gömleðin yakasý bozulmuyor, kolalý, onun için istemiþ olmalý.
-Bakalým bir, Ahmet’in evine anan sorsun.
Her neyse gömlek bulundu. Bende sevincin sýnýrý yok. Tatilin bitmesini hiç istemezken hemen okula gidip sýnýfta o gömleði Aycan öðretmenimize vermenin gururunu yaþamak istiyorum.
…………………….
1963 yýlýnýn soðuk þubatýnda Nevþehir Lise Ortaokulu 1D sýnýfýnda heyecanla Aycan öðretmeni bekliyorum. Dersimiz Tabiat Bilgisi. Ders baþladýktan bir süre sonra Aycan Haným oturduðum sýranýn yanýna geliyor.
-Ne yaptýn evladým? Bulabildin mi gömleði?
-Getirdim öðretmenim.
Sýradan gömleði çýkarýyorum paketlenmiþ haliyle. Diðer arkadaþlarýma da hava atarak veriyorum gömleði.
-Teþekkür ederim evladým. 
Aycan öðretmenim çantasýndan elli lira çýkarýp veriyor. Elli lira o yýllarda aðabeyimle ikimizin aylýk harçlýðý.
-Olmaz öðretmenim. Babam hediye olarak gönderdi, para istemiyorum.
-Öyle þey olmaz, parayý alacaksýn; yoksa ben de gömleði almam.
Þimdi kimsenin beðenmediði, o zamanlar ancak Almancýlardan alýnabilen yakasý kolalý naylon gömleði öðretmenimize veriyorum. Þimdi anlýyorum ki sevgili öðretmenim gömleðin deðerinden çok fazkasýný vererek aslýnda bana harçlýk vermiþ.
…………………………………
Geldik 2016’ya. Bir akþam evde bilgisayara bakarken. Çok tuhaf bir düþünce geliyor aklýma. “Þu facebooka ortaokul öðretmenlerimden bazýlarýnýn adýný yazayým, bakalým hayatta olup da facebooku kullanan var mý?” Anlattýðým gömlek olayýndan dolayý önce “Aycan Yolyapan” yazýyorum, týklýyorum. Ne göreyim Aycan öðretmenim o güler yüzüyle karþýmda. Hemen istek gönderiyorum. Aradan iki üç ay geçtiði halde ses çýkmadý. Sonunda isteðimi onaylamýþ. Eþi rahatsýz olduðu için bilgisayarla pek ilgilenememiþ.
Ýletiþim kurduktan sonra kendi telefonunu verdi, benim telefonumu istedi. Facebook sayfasýna baktýðýmda TEMA gibi kuruluþlarda etkin çalýþmalar yapan Aycan Haným’ý gördüm. Sosyal çalýþmalarýn içindeydi. Ben, þu anda altmýþ beþ yaþýndayým. Orta birinci sýnýftayken o da yirmili yaþlarda öðretmenimizdi. 
“Bak Numan,” dedi bana “telefonlarý alýp verdik, beni arayacaksýn, seni mutlaka Ýzmir’e bekliyorum.”
“ Çok mutlu olurum ellerinizi öptüðümde,” dedim, “yazýn Didim’de kalýyoruz, temmuz sonu gelebilirim.”
Bu iletiþimi facebooktan yazýþarak yapýyoruz. “Bir hafta, on gün geçsin de telefonla arayayým.” diye düþünürken üç gün sonra telefonum çaldý. “Neden öðretmenini aramýyorsun?” diyen Aycan öðretmenimin sesi. Ne diyeceðimi bilemedim. “Sizi hemen rahatsýz etmek istemedim.” gibi sözlerle kem küm ettim.
Bir süre sonra da ben , öðretmenimizi aradým. Hal hatýr sorduk. Yine benden “Ýzmir’e gelme” sözü aldý. Telefonda dedi ki bana; “Ben facebooka gelen arkadaþlýk isteklerini o ismi hatýrlamayýnca, tanýmayýnca kabul etmiyordum. Senin isteðin geldiðinde içime mi doðdu nedir, kabul ettim.”
Aycan öðretmenimin elli üç yýl sonra ortaokuldaki bir öðrencisini hatýrlamasý elbette olanaksýzdý. Üstelik sadece bir öðretim dönemi haftada iki saat dersine girdiði altmýþ kiþilik sýnýftan bir öðrenciyi hatýrlamak çok zordu. Aþaðýda 1963 yýlý okullarýn kapanýþ haftasýnda bizi götürdüðü bir bahçede Aycan öðretmenimizle çektirdiðimiz fotoðraf var. Onu da gönderdiðimde çok mutlu olmuþtu.
………………………………………
Eþim torunun doðumu için temmuz sonunda Ankara’ya gelince ben de sýrtladým çantayý. Ver elini Ýzmir. Güzelbahçe’de yeðenim Kudret ve eþi Yýlmaz’ýn o güzel evlerinde büyük saygýyla, hizmetle aðýrlandýktan sonra Yýlmaz, bana ertesi gün Urla’yý. Özbek köyünü, sonra da Seferihisar’ý gezdirdi. Özbek köyü yakýnlarýnda bacanaklarý ziyaret ettim, çaylarýný içtim.
Seferihisar’da söz verdiðim üzere Aycan öðretmenimin elini öptüm. Kýþýn Güzelbahçe’de yazýn orada kalýyormuþ. Arabayla giderken bize telefonda evini tarif etti heyecanla. O yaþta o enerji, o mutluluk…Bunlar dünyaya boþ veren umursamazlarda deðil yüreði sevgiyle dolu insanlarda olur, daha çok da öðretmenlerde.
Yazlýk evinin önünde oturup sohbet ettik. Yerinden güçlükle kalkan eþine bakýyor, bir de kýrýlan ayaðý yeni iyileþmiþ, onun sýkýntýsý var. Yýlmaz’la öðretmenimizin eþini masaya oturttuk. O da konuþmakta zorlansa da bizleri dinledi.
“Çocuklar sizi çay yapýyorum!”
“Aman hocam lütfen, siz bize çay yapacaksýnýz biz de içeceðiz öyle mi?”
“Olsun ne var ki…”
“Ýzin verin ben yapayým.
“O zaman size bakkaldan bir þeyler söyleyeyim.”
Telefon etti. Biraz sonra bakkal çalýþaný motosikletle getirdi kolayý, fantayý. 
Ayrýlýrken de bizi heyecanla uðurladý. Sonradan üzüldüðüm nokta onunla bir fotoðraf çektirmeyi unutmuþ olmamdý. Kýsmetse seneye.
Sevgili Aycan öðretmenim, o güler yüzünüzle, enerjinizle, heyecanýnýzla siz hep saðlýklý kalýn. Biz de elinizi öpmeye gelelim.
……………………………………..
Seferihisar’dan ayrýlýrken sevgili Cumali Daþdemir’e, benim deyiþimle “hep gülen adam”a da bir çay içimlik uðradýk. Hayat dostlarla güzel.

Ne kaybeder ki insan
Geldik gidiyoruz dünyasýnda
Kini, kýskançlýðý, darlýðý, fesatlýðý
Def edip
Sevgiyi, saygýyý, hoþgörüyü, vefayý
Yaþamaktan
Ben de Güzelbahçe’deki yeðenim Kudret’in
Amcasýna hürmetinden
Özbek köyünde bacanaklarýn çaylý sohbetinden
Seferihisar’da sevgili öðretmenimin
Heyecanýndan
Ve de dost insan Cumali’nin 
Kahkahasýndan
Mutlu oldum
Buna inan
…………………………………………………………………………

Numan Kurt
10 Ekim 2016