Canlý, cansýz her mahlûkatýn tenine saðanak halinde temas eden pek çok çeþidi vardýr rahmetin. Yine en bilineni ve ismiyle isimlenen yaðmurun, kendi içinde pek çok çeþidi… Varlýðý can, yokluðu son…

     Buna raðmen, þifasýna naylon set çeker kimi. Kimi çiðnememe bahanesinin arkasýna gizler kaçýþlarýný. Zaten su damlalarýndan oluþmaz her yaðmur, her bedeni ýslatmaz. Sahrada tepeden týrnaða ýslananý, nasip sandalýna binemediði için ummanýn ortasýnda kuru kalanlar anlamaz. Cahilliðin verdiði cesaretle mecnun, meczup, deli diye yaftalandýrýr çoðunluk, baþka âlemlerin yaðmurlarýnda yýkananlarý.

     Kalp gözün açýksa;

     Kimini gözünden tanýrsýn, kimini yüzünden. Kimini duruþundan tanýrsýn, kimini gülüþünden. Damlalarý kalemine mürekkep eden ýslanmýþý da kelimelerinden… O kelimeler ki; siluet haline dönmüþ esintilerin can suyu, hayat busesidir. Yine o kelimeler ki; hayat verdiði karakterleri yaný baþýmýza getirir, bize hayat dersi verir.

     Farklý âlemlerin saðanaðýný, âlemimize taþýmak adýna yaðmur oluðu olan karakterleri “Bu Bahar Sonbahar” adlý öykü kitabýnda tanýdýk önce. Þenol Tombaþ’ýn akýcý üslubunun akýntýsýnda bir kapý araladýk. Sýrrýn tadýný aldýk. Ve sonuna geldiðimizde sahifelerin, biliyorduk bunun asla bir son olmadýðýný. Bekledik…

     Halk Edebiyatý Dergisi Yayýnlarý’ndan çýktý ikinci kitap. On iki kýsa hikâye. Yüz kýrk yedi sahife. Sýrtý sýrlý cam zeminin kýrýlgan ama geçirgen olmayan yüzeyine iþlenmiþti bu kez sýrlý anlatýlar. “Aynaya Yazýlan Mektuplar”.

     Ben Ýstanbul sokaklarýný çok iyi bilirim. Bildiði yollarda kaybolan tek insan benim. Utanmasam her gördüðüme soracaðým: “ Arkadaþ, ben neredeyim.” (Ender Bulunan Gül – Sayfa 99)

     O gözlerle bir kez olsun seyreyleyebilsem Ýstanbul’u, her sokak baþýnda, her yol aðzýnda razýyým kaybolmaya…

     Sizin göremedikleriniz, yok olduðu anlamýna mý geliyor? Geceleri güneþ görünmüyorsa artýk yok mudur? Demek siz sabahtan habersizsiniz. (Ender Bulunan Gül – Sayfa 109)

     Bizim yaðmurlarýmýz, varlýða yapýþan kiri temizlemez oldu artýk. Bunca kirin tortunun arasýnda günü, geceyi ayýramaz olduk.

     Öyle ise ben, ebediyen susuyorum, neden biliyor musun Gülina?

     - Seni, sana yakýþýr bir þekilde anlatabilmek için. (Ender Bulunan Gül – Sayfa 111)

     Öyle hikâyeler vardýr ki “hikâye” deðildir onlar, sonsuzluk aynasýnda durmadan yanan mektuplardýr. Ve yazarýn dediði gibi hayat hikâyeden okunur. O halde var mýsýnýz hayatý pulsuz mektuplardan okumaya?

     Aralayýn kapaðýný korkmayýn. Baþka âlemlere akarken, Son Eþkýya’nýn muskasý koruma altýna alýr sizi.

      Ödersek aþkýn istediði bedeli, öte âlemde huriler bekler bizi.

     “Hayatýn sonu ölüm! Yapmayýn Halis Baba’ya zulüm…” Yaralarýna aldýrmadan üflediði nefesle kavalýný dilbaz eden Halis Babaya kulak verirseniz yeterince, þehre konser verdiðini duyabilirsiniz Galata kulesinin.

     Hikâye Olmayan Hikâye’de, içi boþaltýlmýþ kavramlara dövünürsünüz Boncukoðlu’nun yarenliðinde.

     Kelepçelerinizi kýrarsýnýz bazen. Þehirden köye kaçarsýnýz kimi zaman.

     Masumun, kendini savunmaya dahi tenezzül etmeyecek kadar masum olduðunu müþahede edersiniz Ayaklý Türbe’de.

     Hayatýn týpkýsý gibi olan Hayat Köyü’nde bir olur, pir olur, sýr olursunuz.

     Ýnsanýn insana, polisin polise, doktorun doktora, anlatýcýnýn dinleyiciye ihtiyacý olduðunu öðrenirsiniz Ýçinizi Yakan Mazi’de. Yalanýn gerçek olamayacaðýný, ama gerçeðin yalan olabileceðini anlarsýnýz, þehri sarmýþken ayý korkusu.

     Nihayetinde yine yaðmur baþlar, melek dokunuþlarýný hak edenleri ýslatmak adýna. Hem de bardaktan boþalýrcasýna. Belki de Münevverin babasýnýn gözlerinden akar bu yaþ.

     Elini attý kafasýna, miðferi yoktu. Hayýr, olamaz! Kafasýný da bulamadý yerinde. Ne olmuþ olabilirdi? Hatýrlayamadý; ama bir gören vardýr diye düþündü. Sonra bir fýrça, sanki ensesini okþuyordu. Gülümseyecek bir sureti yoktu; fakat kalbi huzurluydu.

     Çok geçmeden Münevver’in elindeki fýrçanýn ucundan belirdi babasýnýn yüzü, yavaþ yavaþ. Yiðit, biliyordu bir görenin olduðunu. Durmadý Münevver, yaðlý boya tablosunda birleþtirdi bütün renkleri. Dahasý babasýnýn beynine; tekrar tekrar daldýrdý fýrçayý ve herkesin içinde birleþebileceði bir çerçeve çizdi. (Tablodaki Gölgeler – Sayfa 147)

     Asla mücadeleden yýlmayan kitabýn karakterleri, sizlerle tanýþmayý bekliyor. Atmosferine dalýnca anlayacaksýnýz, aslýnda onlarla ne kadar iç içe yaþadýðýnýzý…