Yokolmak, bitmek veya kayýplara karýþmak, hangi dünyada ve bedende gerçekleþen bir sonlanma durumudur. Her yazar ve düþünür, bu doktrinlerle ile ilgili bilgilerini yazýn hayatýna aktarmýþtýr. Bundan hareketle iki türlü yokluða iþaret edeceðim. Birincisi, bedenin ölümü; ikincisi, zihnin veya ruhun ölümü. bu iki ayrým bana göre her düþünür tarafýndan tartýþýlmýþ; ancak bu kadar kesin bir ayrýma gidilmediði gibi üzerinde bir consensus (fikir birliði) saðlanamamýþtýr.

Ýlkel dönemlerden beri varlýk ve yokluk, sürekli dillerde dolaþmýþ ve zihinleri karýþtýrmýþtýr. Platon`a göre, nesneler ve insanlar birer gerçeklik olmaktan öte, dýþ dünyanýn görüngüleri, yansýmalarýdýr. Yani herhangi bir düzlemde bir gerçekliðimiz yoktur ve sadece görüngüler olarak varýz. Bu nedenle nesnel bir varoluþ gerçekleþmediði için yokoluþ da reelliðini ortaya koyamamaktadýr. Aristo ise, Platon`un düþüncelerine karþý çýkarak, bizim nesnel olarak, zihinden baðýmsýz bir biçimde varolduðumuzu, dýþ dünyadan baðýmsýz, özerk bir gerçekliðimiz olduðunu iddia etmiþtir.

Ýlk dönemlerden beri varlýðýn varolmasý ile ilgili bir fikir birliðine ulaþýlamazken, yokoluþ ile ilgili nasýl bir ortak payda oluþturulacaktýr ya da mümkün müdür?

Birey, belli erekleri yerine getirmek ve varoluþunun doðasýna uygun olarak yaþamak zorunda olan psiko-sosyal varlýktýr. Varoluþumuzu farklý doktrinlerle ve teorilerle açýklamaya çalýþan düþünürler, bireyin farklý özelliklerini baþat faktör haline getirmiþlerdir. Marx`a göre, birey üreticidir, ürettiði kadarýyla kendini gerçekleþtirir. Spencer`e göre birey bir organizmadýr ve sadece doðar, büyür ve ölür. Baþka bir gaye yüklenmemiþtir ona. Durkheim`e göre, birey uzmanlaþtýðý derecede birey olmuþtur. Weber`e göre, biriktirebildiði kadarýyla kendini var eder. Rousseau`ya göre, ilkele dönebildiði, modernlikten uzaklaþabildiði kadarýyla insandýr v.b gibi birey tek yönlü ele alýnmaktan öte parçalara ayrýlarak açýklanmaya çalýþýlmýþtýr.

Birey, varoluþunun gerektirdiklerini yerine getirmezse, kendi gerçekliðini nesnel olarak gözler önüne seremezse kaygýlanýr ve bir anlamda iç kaos durumu yaþar ve bu ölüme, yoklomaya duyulan tedirginliðin verdiði amaçsýz varolma durumunu ortaya çýkarýr. Kanatlarý koparýlmýþ bir güvercin gibi ne uçabilir ne de artýk yürümeyi becerebilir. Pratik olarak hiçbir olgu üretmeyen, sürekli erteleme korkusu onu ruhundan koparýp bir cam parçasýna dönüþtürür.

Diðer bir þekliyle, yoklomak, nesnel olarak ortadan kaybolmak, soyutlaþmak anlamýna gelmez. Hala bedenlerimiz bir yerlerdedir, yahut bir rüzgarýn eliyle savrulmuþtur bilinmezliklere. Gerçekten de kendini gerçekleþtirmemiþ, varlýðýný ortaya koyamamýþ hangi birey yaþadýðýný umabilir ve de söyleyebilir ki.

Gözlerden düþmek, ölmek, göçüp gitmek çok sýradan olduðu gibi her birey bunu yapabilme potansiyeline istemese de fazlasýyla sahiptir. Oysa ki uykudan uyanmak, dýþ dünyanýn uyaranlarýna karþý algýsý açýk, kendini bilen ve tanýyan bir birey olmak çok daha zordur.

Oturup sonumuzu bekleyerek aðlamaktan þiþen gözlerle mi dünyayý, kendi küçük camýmýzdan seyredeceðiz. Yine dönersek yokoluþa, hangi boyutta gerçekleþen meta ötesi bir dönüþüm durumudur bu. Ruhlarýmýz mý, bedeblerimiz mi ya da her ikisi mi kendini uçurumlardan atmaktadýr.

Eski çaðlar Mýsýr`ýnda insanlar ölülerini topraða gömmezlerdi, onlarý piþirip yerlerdi. Nedeni ise ölülerinin tamamen yokolmamasý, varolan dünyadan gitmemesi, sürekli onun ruhuyla birlikte olma düþüncesinden gelmektedir. Yoksa bedenler çok mu aciz de onlarý topraklar altýna serip, kimseler görmesin diye saklýyoruz ve hayat sadece üzerimize atýlan bir kürek topraktan mý ibarettir.

Ve sen zaten, kendine yabacýlaþtýðýnda, emeðine yabancýlaþtýðýnda, üretime yabancýlaþtýðýnda yokolmuþ, yosunlara bulaþmýþ deðil misin?

Ne gerek var bir avuç gözyaþýna ve bir kürek topraða....