Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim
istanbul semalarında gözlerimi aradım
aklımda tek bir şey
dalgalı deniz gibi titrek, aşk gibi kuru bir özlem
belki en güzeli değil ama en azından yürekli...
bir ceketi vardı, tek düğmeliydi
birde atkısı, bembeyaz...
hiç yanından ayırmazdı
sanki dünyaya kafa tutardı
gözlerindeki o buğu sinir ile birleşirdi hep
hayatı şarkılar ile değil
düşüncesi ile yenerdi
belki bir ateş
belki bir yangın
kimbilir, şapkasının altında neler vardı...
ilk tokadında yalanı ayırmıştım hayattan
sonra yürüdüm, hiç düşmemecesine
son fotoğrafında gülümsediğini gördüm
sıcak değildi ama gerçekti
acısı ile biten mevsimlerin sonunda hep gülümserdi
durmadan büyüyen kuşlar görürdü
kanadı olmayan, gözleri görmeyen...
ince bir sızıyla da olsa
anlatırdı yaraların aslında gerçek olmadığını
sonunda gözlerimi
emanet ettiğim gökyüzünden alabildim
hatırda tek düğmeli ceketi ve atkısı var
şu hayatta belki bir sürü şeyi sevdim ama
babam kadar hiçbir şeyi sevemedim
ben hayatta en çok babamı sevdim
mehmet gökhan damar
(
Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim başlıklı yazı
Gökhan Damar tarafından
9.02.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
