birazdan rüzgar tersine esecekti, biliyordu

parkta yalnýz baþýna oturan uzun saçlý adam

gözleri kör bir iklimi andýrýyordu

ne kadar gerekiyorsa bir ömrü harcamak için

iþte hepsi bu kadardý

tüm þarkýlarýný o akþam masada býraktý

artýk ne bir ses ne de bitmeyen cümleler vardý

söylenmesi gereken her þey söylenmiþ

ve ilk giden kazanmýþtý

uzun bir yolculuðun iyi geleceðini düþündü adam

uzun bir yol ve düþünmek için epeyce zaman

ardýndan bitmek bilmeyen sorular, sorunlar ve

hep iyilerin kazandýðý o müthiþ senaryolar…

bir kýþ günüydü

kadýn önce ne istediðini sordu adama

adam, hiç olmadýðý kadar sakin bir þekilde

“bir hayat, ta ki ikimizden biri yolun sonuna gelene kadar

ikimiz için de bir hayat...”

kadýn, uzaktaki eve bakarak gülümsedi

“bir hayat, ikimiz için de bir hayat!

küçük bir ev, baþ aðrýtan çocuklar

ve sonu olmayan bir bekleyiþ...”

adam, “anladým ki þimdi ne ben hazýrým seni sevmeye

ne de senin gücün yeter

böylesi bir yalnýzlýðý altüst etmeye”

yaðmur, göz bebeklerine düþüyordu kadýnýn

göz göze geldiler

artýk ne bir ses ne de bitmeyen cümleler vardý

büyük hayal kýrýklýklarý,  iyi seçilmiþ yalanlar…

ne gerekiyorsa bir aþka karþýlýk bu romanda

iþte hepsi bu kadar

mehmet gökhan damar