HATÝCE HASTALIÐI

            Güdük Ýreþid'in Hasan askerden geldikten sonra köyünde çiftçilik, kahvecilik, çelikçilik (canlý hayvan alým-satýmý) zahirecilik, taþýmacýlýk gibi iþlerle uðraþýp geçimini temin etmiþtir. 

            Köyün az olan arazisinin çoðalan nüfusu besleyemiyeceðinin bilincinde olan aklý selim köylülerden bazýlarý "köyde açlýktan ölmektense þehre göçüp hiç olmazsa orada bari ölelim" diyerek göçünü Ankara, Ýzmir, Kayseri, Adana gibi yerlere taþýmaya baþlarlar. 

            Yetmiþli yýllarýn hemen baþýnda Hasan'da  maddi durumu diðer köylülerine göre biraz daha iyi olsa da sýrf çocuklarýnýn istikbali için 'köyden þehre göç' kervanýna katýlmaya karar verenlerden birisidir. 

            Düþünüp danýþtýktan sonra þehre gelerek köylülerinin çok olduðu bir mahalleden "ileride inek, dana koyarým" diye ahýr, samanlýðý ve  kümesi olan baðlý, bahçeli müstakil bir ev satýn alýr.
            Köyden zamanla þehre göçüp de orada barýnamayanlarýn tekrar köye dönmesi Hasan'da “Bende mi onlar gibi olurum” korkusu sarmýþtýr. Göçünü taþýyan kamyon tam Kervansaray Daðý’nýn tepesine geldiðinde þoföre kamyonu durdurmasýný söyler. Araçtan iner, Kýrþehir daða göre çok aþaðýdadýr. Adeta ýþýl ýþýl yanarken ayaklar altýna serilen halý gibi durmaktadýr. Ellerini semaya kaldýrýp “Ey Kýrþehir; eþim ve çocuklarýmla pýlýyý pýrtýyý toplayýp köyümden sana göç geliyorum, bizi besleyeceksin, geriye dönüþ yok, yarabbi verdiðim bu kararda bana yardýmcý ol, beni mahcup etme” diye dua ettiðinde cesarete gelmiþ dönüþ korkusu o an kaybolmuþtur.

            Kýrþehir'de bir pastahaneye ortakçý olarak girer ve üç yýl çalýþtýrdýktan sonra “üç yýldýr anlamadan çalýþtýðým iþ, kimin aldýðý kimin çaldýðý belli olmayan el adamýnýn çalýþtýðý meslek” diyerek ortaklarýna hislerini devreder.

             Kýrþehir’de  yün ve orlon iplik ticareti yapan Kayseri'li bir esnafa yýllar önce ödünç verdiði parayý alamayýnca alacaðý karþýlýðýnda adamýn orlon-yün dükkanýndaki iplerini devir alarak saat kulesi karþýsýnda bir dükkan kiralayýp oraya taþýr.
            O yýllarda örgü iþini fazla bilen olmadýðý için iþleri iyi gitmese de zamanla açýlmýþ, kendisine rakip bir sürü orlon-yün maðazalarý olsa da o mesleðinde tanýnan bir kiþi olmuþtur.

            Yetmiþli yýllarda esnafýn toplumda bambaþka bir kariyeri vardý. Ýstanbul esnaflarý öyle kolay kolay her isteyene iþin içinde çek senet de olsa veresiye mal vermez, o þehirde tanýnmýþ esnaflarýn kefilliði ile ancak verirlerdi. Aradan geçen yýllar içerisinde Hasan'da Ýstanbul esnafýnýn güvendiði kiþilerden biri haline gelmiþti.

            Kendisine iþinde yardým eden oðlu Erdoðan'a kýsa dönem yaptýðý askerlik görevinden geldikten sonra dükkanýný devredip kendisine baþka bir iplik maðazasý açmýþtý. Ýþler çok iyi gidiyor, kendisi de ve bilhassa “orloncu Hasan” diye köylüsü kentlisi ve bilhassa kadýnlar tarafýndan bilinip tanýnýyordu.
            Zamanla oðullarýný everince zaten küçük olan müstakil eve sýðmadýklarýndan onlarýn evlerini ayýrmýþtý. Ortanca oðlu Raþit'de askerden gelince ona da Ahi Çarþýsý’nda bir iplik dükkaný açmýþ böylelikle “aile boyu orloncu” olmuþlardý.
            Hanýmý Kadriye ve kendisi aradan geçen yýllar içerisinde yaþlanmýþ olsalar da çocuklarýna yük olmuyorlar, kendileri piþirip kendileri yiyorlardý.

            Yozgat Þefaatli'de fotoðrafçýlýk yapan damadý Kadir'in iþleri son zamanlarda iyi gitmediðinden dolayý kýzý Hatice’nin ýsrarlarýna dayanamayýp göçlerini Kýrþehir’e getirterek onlara da Ahi Çarþýsý’nda bir ip dükkaný açmýþtý.
            Kadriye bacý çocuklarýný ne kadar sevse de onun nazarýnda kýzý Hatice'nin yeri ve tadý bambaþkaydý. Onu haftada en az iki kere görmez ise rahat edemezdi.
            Akþam dükkaný kapatýp yorgun argýn evine dönen kocasýna “haydi kalk gidelim de Hatice'ye diyeceklerim var, çocuklarý göresim geldi” veya “ona þunu diktireceðim, bunu yaptýracaðým” gibi bir sürü bahanelerin arkasýna sýðýnarak misafirliðe gitmelerini söylerdi. Adamýn bir yerde gönlü olursa da bir yerde olmuyordu. Baþka gidecek bir kapý yokmuþ gibi her gün oraya gitmek Hasan'ýn zoruna gidiyorsa da bu durum hanýmýnýn hiçte umurunda deðildi.
            Bu gidiþ-geliþleri duyduklarýnda oðullarýnýn zoruna gidiyor “Acaba bizim hanýmlar anamýza ters mi davranýyor da her gün anam  Hatice'ye gidiyor” diye þüpheye kapýldýklarý oluyordu.  

             Evleri hastaneye yakýn olduðundan Kadriye bacý kýzýna gitmek için hastalýk bahanelerine sýðýnýyor, “þuram aðrýyor, buram aðrýyor, beni doktora muayene ettir bari de ondan sonra dükkaný açmaya git” diye arabanýn önüne geçiyordu. Kocasý, “Býktým senin bu bitmez tükenmez hastalýðýndan” diye baðýrýp çaðýrsa da komþulara rezil olmaktan utandýðý için hanýmýnýn isteðini geri çevirmiyordu.
            Hasan onu muayene ettirdikten sonra alýp eve götürecek ama, “Hazýr gelmiþken beni  Hatice'nin evine götür, þimdi ben evde yapayalnýz ne yapacaðým” diyen hanýmýnýn ricasýyla karþýlaþýyordu. Bu ve bunun gibi bahanelerin arkasýna sýðýnarak Kadriye bacýnýn Hatice'ye gitmesi adamý canýndan bezdirmiþ ama ne yapsýn ki “aileye geçim þart” o da buna ister istemez boyun eðmek zorunda kalýyordu.

            Yine bir gün Kadriye bacýnýn içini Hatice'ye gitme hevesi sarmýþtý. Kocasý ne kadar itiraz etse de o illa hastanede muayene olacak sonrada kýzýna gidecekti. Nitekim dediðinde yalvar yakar kocasýna yaptýrýr. Önce iç hastalýklarýndan randevu alýrlar. Hastane o gün çok kalabalýk olduðundan bir türlü kendilerine sýra gelmemekte, Orloncu Hasan'ýn “Bu kadýnýn yüzünden bugünde dükkaný yine geç açacaðým” diye içi içini yemektedir. O sýrada muayene olmak için sýrasýný bekleyen bir müþterisi haným Orloncu Hasan'a yaklaþarak  hal hatýr sorar, konuþurlarken onun yanýnda oturan  Kadriye bacý da dikkatini çeker.
           -Hasan amca bu teyze senin neyin olur?

           -Benim hanýmdýr kýzým.

           -O mu hasta yoksa sen mi hastasýn?

           -Teyzen hasta yavrum…

           -Neresi aðrýyor, hastalýðý neymiþ teyzenin?

           -Sorma kýzým teyzen  Hatice hastalýðýna yakalandý.

           Aldýðý bu ilginç cevap karþýsýnda kadýn bir müddet þaþýrmýþ ne diyeceðini bilememiþti, aradan biraz zaman geçtikten sonra þaþkýnlýðý üzerinden atan haným, “Hasan amca bu hastalýkta yeni mi çýkmýþ, vallahi adýný bu zamana kadar hiç duymamýþtým” sözü olayý dinleyenlerin bir hayli dikkatini çekerken koridor kahkaha sesleriyle çýnlýyordu. 

........................................................................................

Not= annem, babam ve kýz kardeþime Allah rahmet etsin

NOT: Öyküleri þahýslarý küçük düþürmek mirasçýlarýný rencide etmek için yazmadým.

ERDOÐAN ÇALIÞKAN 26 04 2012 KIRÞEHÝR  GERÇEK YAÞANMIÞLIKLAR