Kendimi bilmez bir haldeyim. Ne yana sapacaðýmý, nereye yol alacaðýmý, neyi nasýl yapmam gerektiðini bilemiyorum. Çevremdeki sorumlu tacirlerim, benden çaldýklarý yaþamýn kaymaðýný sonuna kadar yiyorlar mý? Yoksa ben onlarý sadece suçlamakla mý kefilim? Yalnýzlýðýn dibini vuruyorum ve þiþenin her gün “Pardon, bugün de benden kalmadý” dediði, benim onu ýsrarla içmek istediðim anlar oluyor. Yalnýzlýk tiryakisi, sözde ayyaþ baþrolüyüm ben. Hukukta adým geçmez ama kendimi ortalýk yerlerde bulurum bir þekilde ben… Tam böyle bilinmezliklerle sürüklendiðim günlerden birinde muhteþem þeyler olduðunu öðreniyorum. Benden habersiz ve bana uðramadan nasýl olur? Yine mi beni teðet geçti yaþamýn dilimini ýsýramadýðým mükâfatým? Arkadaþým Ayla ile uzun yýllardan sonra karþýlaþýyoruz. Yaþamýnda aþkýn ‘A’sý bile bulunmayan, içine kapanýk, baþýný önünden kaldýrmayan ve erkeklerle iletiþimin Ý’sini bile kuramayan bir kýzdý Ayla, okul yýllarýmýzda... Ben fakülteye devam ederken o dikiþ nakýþ iþlerine merak sarmýþtý. Ev kýzýný köpüklü sularda yýkayýp kendini temize çýkararak ev kýzlýðýnýn da bir meslek olduðunu öðreterek temsil etmek istiyordu muhtemelen. Ya da ben o kadar iyimser bakýyordum ki o yýllarda hayata, her eyleminden bir kadeh dolduruyordum fikrimin el deðmemiþ namuslu yanýna…

 

“Merhaba, Sude. Nasýlsýn görüþmeyeli?”

 “Ýyiyim Ayla, üstelik sen de süper görünüyorsun.”

 

Aðzý kulaklarýna varýyordu. Muhteþem bir güzelliðe kavuþmuþtu ki okul yýllarýmýzda çillerinden mektup aldým diyebilirdim, yüzünde o kadar çoklardý ki onun merhabasýnýn yerine sanki çillerinden “Saçlarýný yol getir, git ara bul getir” misali haber geliyordu. Her zaman böyleydim ben, espritüel yanýndan öperdim hayatýmýn. Ta ki þu son on seneye kadar! Ýþimi daha yeni kaybettim. Aþký deseniz bulamadým ki kaybedeyim, mutluluk en son fakültedeki sýra arkadaþýmdý da bir daha rastlayamadým gibi. Gördüðüm kadarýyla Ayla’nýn maþallahý var. Otuz iki diþi ondan önce mutluluk pozlarý veriyor.

 

 “Evet, süperim Sude! Hayatýmda her þey ama her þey tam yolunda… Özellikle aþk hayatým! Aman Allah’ým!”

 

“Haydi lan oradan! Sen erkeklerle tek baþýna çay bile içemezdin” diyecektim ama edepli yaným galip geldi ve sustum.

 

“A! Öyle mi! Ne güzel…”

 

 Zoraki bir gülümsemeydi yüzümdeki çünkü birkaç saniye sonra o da bana hayatýmýn nasýl gittiði hakkýnda sorularýný sýralayacaktý ve benim ise ne cevap vereceðim hakkýnda en ufak bir fikrim yoktu. Ufaktan yol mu alsaydým acaba?

 

“Eee! Anlat bakalým… Sen neler yapýyorsun?”

Korktuðum soruyla baþ baþa kalmýþtým iþte!

“Ýþsizim, sevgilisizim, parasýzým, yersizim yurtsuzum, oy daðlar oy… Ben nirelere gidem, gadaný aldýðýmmm…” deyip ortamý neþelendirmeye çalýþarak kendimi espriyle kurtarsa mýydým? Bu da sökmezdi onun mutlu ve kendinden emin tavýrlarýna.

 

“Ben… Hiç… Yani… Bildiðin gibi…”

 “Nasýl bildiðim gibi kýzým! Tam on senedir görüþmüyoruz ve sen bana bildiðin gibi mi diyorsun?”

 

 Önce sol, sonra da sað elimin yüzük parmaklarýnda yüzük tarayan gözlerini fark ettim. Saçlarýmý geriye itip gýcýk olan boðazýmý temizleyerek

 

 “Þey… Hiç bakma öyle, niþanlý deðilim, evli de deðilim. Aslýna bakarsan bir sevgilim de yok” deyiverdim. Dudak büktü ve adeta acýyarak gözlerimin içine baktý.

 

“Ben de önümüzdeki hafta niþanlanýyoruum!”

 “Yaaa… Ne güzel, senin adýna çok sevindim.”

 

 Kýskançlýk literatüründe bu cümle, “Kendi adýma kahroldum, öldüm, þimdi kafamý duvarlara vuracaðým” demekti aslýnda. Ama tabii ben kýskanç bir kýz hiç deðildim caným!

 

“Nasýl olduðunu anlatsam sen de inanamazsýn Sude! Bir kahve içmeye ne dersin?”

 

Çok meþgulmüþüm gibi saatime baktým. Bir yandan da nasýl bir bahane bulsam da sývýþsam diye düþünüyordum.

 

“Tamam tamam bakma öyle saatine! Bir yarým saat de ayýramaz mýsýn on yýldýr görüþmediðin eski arkadaþýna? Lisedeyken kahrýmý az çekmemiþtin.”

 

Ýçten ve samimiyetle gülümseyince iyi tarafýma denk gelip kýramadým.

 

“Peki, haydi gel içelim.”

 

 Son on yýlda neler yaþadýðýný, nasýl bir karamsarlýk ve mutsuzluk içerisinde olduðunu aðlayarak anlatýp finali de mutluluk ve aþkla yaptýðýný anlattý durdu.

 

“Peki, nasýl oldu bu mucize?”

 

 Neticede herkesin bir mucizeye ihtiyacý vardý. Mucize kör deðilse beni de görmesi gerekiyordu.

 

“Nasýl oldu, biliyor musun? Ýnanamazsýn!”

 

 “Anlatacak mýsýn artýk?”

 

 “Peki, gizem yaratmaya gerek yok daha fazla.” diyerek çantasýndan bir krem çýkardý.

 

“Yok, caným, teþekkür ederim. Gelmeden önce krem sürmüþtüm ben…”

 “Aaa! Dur deli kýz! Bu öyle bir krem deðil, eline ya da yüzüne sür diye çýkarmadým çantamdan. Ýþin sýrrýnýn nerede olduðunu anlatacaðým. Bak iþte bununla!”

 

 Delinin zoruna bak der gibi baktým ona. Delirmiþti belli ki.

 

“Ne saçmalýyorsun pardon?”

 

Sonunda içimden geçeni paldýr küldür söyledim de rahatladým.

 

 “Saçmalamýyorum! Her þey bu krem sayesinde oldu. O kadar yalnýz hissediyordum ki ne yapsam yetmiyor ve yalnýzlýðýmý geçirmiyordu çok üzülüyordum. Mutlu olan ve aþký bulan arkadaþlarýmýn arasýna katýldýðýmda kendimi ezik ve yalnýz hissediyor gibiydim artýk. Sonunda bir gün gittiðim mucizevi halk pazarýnda bu kremle tanýþtým. Bu krem, diðer kremler gibi deðil. Kim, neyi istiyorsa yaþamýnda; ona, onu sunuyor. Ben, aþký istedim ve bana þahane bir aþk sundu. Kiþiye özel bu arada… Þimdi sana sürsem bir faydasý olmaz. Özel olarak kiþiye özel üretiliyor bu kremler…”

Dayanamayýp kahkaha atarak gülmeye baþladým.

 

“Ay çok pardon!”

 

 Hâlâ gülüyorum, katýla katýla gülüyorum, gülmeye devam ediyorum, devam ediyorum…

 

 “Gül sen, tabii baþta ben de inanmadým. Ama kremi sürüp hatta kremle adeta kremin banyosunu yapýnca etkisini 1 hafta içerisinde gördüm. Valla bak!”

 

 “Neredeymiþ bu mucizevi halk pazarý?”

 

 Gülmeye devam ederek sorularýma devam ediyorum. Onunla alay edercesine…

 

“Her zaman açmýyorlar pazarý, belirli ruhani günlerde diyebilirim ve sadece bu kremleri satýyorlar.”

 

 “Tövbe Allah’ým tövbe… Delirmiþ bu kýz!”

 

 “Valla Sude, doðruyu söylüyorum, istersen gel seni de götüreyim. Ne istersen onun kremini al. Bak yaþamýn nasýl deðiþecek, göreceksin.”

 

 O kadar inandýrýcý ve kendinden emin konuþuyor ki bir “Acaba?” ile düþtüm Ayla’nýn peþine. Gözlüðümü de taktým casus gibi, tanýnmamaya çalýþarak, yanlýþ bir þey yapýyormuþum da yakalanacakmýþým düþüncesiyle… Pazarýn içine girdiðimde tezgâhta bir sürü krem görünce aðzým açýk bakakaldým.

 

“Ya, þaþýrdýn deðil mi?”

“Ýyi de pek müþterisi yok buranýn.”

 “Herkesin haberi yok da o yüzden akýllým. Haberleri olsa sence insanlar buradan çýkarlar mý?” “Merhaba ablam, hoþ geldiniz!” dedi esnafýn biri.

 

“Merhaba.”

 “Sanýrým sizin de ihtiyacýnýz var, gel ablam, buraya gel” diyerek baþka bir esnaf, kremlerinin olduðu alana çaðýrdý beni. Ayla’yý ardýmda býrakýp hipnoz olmuþ bir edayla yürüdüm o tarafa.

 

 “Hangi kreme ihtiyacýnýz var ablam? Bunlar numunelik ürünlerimiz. Kiþiye özel tasarlýyoruz aslýnda. Sen ne istiyorsun ablam? Neye ihtiyacýn var?”

 

Düþündüm, çok þeye ihtiyacým vardý. Para, sevgili, kaybettiðim sosyal statüm, baþarý; her þey ama her þey!

 

“Ýstediðim þeylerin karýþýmýndan bir ürün elde edemiyor musunuz?”

“O zor biraz ablam. Çünkü öyle olunca hem bizim iþimiz zorlaþýyor, hem de kiþi ne istediðini iyice bilememiþ oluyor. Sen bize bir þey söyle, önce onu halledelim, daha sonra ne istiyorsan onlarý da yaparýz. Olur mu?”

 “Peki, bu numunelik ürünleri de kullandýrýyor musunuz öyle herkese? Mademki herkeste ayný etkiyi yaratmýyor niye bu kadar ürün var burada?”

“Ablam benim, sen sorgulama bunlarý. Ürünlerimiz kiþiye özel ve tam istenildiði ölçüde. Söyle bakalým, sen ne istiyorsun?”

 

 Þu anda müthiþ derecede bir statüye ihtiyacým vardý. Kaybettiðim prestijimi yeniden elde etmeliydim bunun için de bir iþim olmalýydý.

 “Ýþ istiyorum, baþarý, statü… Bunun kremini yapabilir misin?”

“Yaparým ablam, emret yeter ki.”

 “Fiyat?”

 

Tam o sýrada Ayla yanýma geldi.

 

“Arkadaþ benden, yani biraz indirim yap, olur mu?”

“Tamam, Ayla abla, emret…”

 “Ayla, bu çocuklarýn hepsi seni tanýyor. Sen buradan çýkmýyor musun Allah aþkýna?”

“Yok, caným yaa, ne istediysem buradan elde ettim kremlerle. Hepsi beni tanýyor bu yüzden.”

 

Kýkýr kýkýr gülüyordu Ayla.

“Ne zaman hazýr olur krem?”

 “Hemen, bugün… Yalnýz, senden bir test almamýz lazým abla.”

 “Ne testi?”

“Alerjik reaksiyon gösterip göstermediðini ölçmemiz açýsýndan.”

“Kan mý vereceðim? Ayla, biliyorsun kan aldýrmaktan korkarým ben.”

 

Gözlerim korkuyla açýlmýþtý.

“Yok, caným yaa, korkma bir þey olmayacak. Yama testi gibi bir þey, canýn yanmaz, merak etme.” “Ýyi de bunlar bu iþi nasýl becerirler, nasýl bilebilirler ki? Ehil kiþilerin yapmalarý gerekmiyor mu? Yok Ayla, ben vazgeçtim.”

 

 Arkama dönüp yol almaya baþlayýnca Ayla ve tezgahýn baþýnda duran genç çocuk arkamdan seslendiler.

“Dur! Dur Sudee!”

“Abla, dur, korkma, saðlýk ekibimiz de var. Biz yapmýyoruz, bu iþi bilenler yapýyorlar, ciddiye alýyoruz, korkma, bekle…”

 

 Tekrar onlardan yana dönünce istediðimi elde etmemin yolunun bundan baþka þey olmadýðýný düþünerek “Peki” dedim ve testi yapmalarýna izin verdim. Ýþlerini ciddiye alýyorlardý. Zamanýn nasýl ilerlediðini fark edemeden ben, her þey olupbitti ve bir de baktým; kremim hazýr bile!

 

“Al ablacým, iþ hayatýnda yolun açýk olsun” diyerek gülümsedi genç çocuk. Parasýný verip oradan çýkýnca Ayla ile telefon numaralarýmýzý alýp tekrar görüþmek ümidiyle birbirimizden ayrýldýk.

Ayla, fena kýz deðildi aslýnda. Eve koþar adým gidip üstümü çýkarýr çýkarmaz kremi her yanýma sürdüm, sürüþtürdüm. Kremin etkisinden mi bilmem felaket derecede bir uyku bastý ve uyuyakaldým… Ertesi gün telefonumun çalmasýyla uyandým.

 

“Alo, buyurun?”

“Sude Taþar Hanýmefendi mi?”

“Evet, buyurun benim…”

 “Geçen ay iþ baþvurusunda bulunmuþtunuz. Þirketimizin Ýnsan Kaynaklarý departmaný için görüþmek üzere sizi þirketimize bekliyoruz.”

 “Ne? Beni mi, yani þey… Pardon, ben… Çok ani oldu… Ne zaman, saat kaçta?”

“Hemen bugün gelebilirseniz memnun oluruz.”

 “Peki, geliyorum.”

 

Telefonu kapatýr kapatmaz Ayla’yý aradým.

“Aylaaa! Neler oldu inanamazsýn. Ýþ baþvurusu yapmýþtým, aylardan beri kimse dönmezken az önce arandým. Krem iþe yaradý!”

 

 Ayla gülüyordu.

“Bak! Sana söylemedim mi ben?”

“Muhteþem bir þey bu! Sen bir tanesin, teþekkür ederim arkadaþým!”

 

 Telefonu kapatýr kapatmaz duþumu alýp hazýrlanýp þirketin yolunu tuttum ve dakikalar içerisinde görüþmemin olumlu olduðuna dair ipuçlarý verip bana haber vereceklerini söyleyerek beni uðurladýlar.

Evimde tek yaþýyorum. Yýllardýr ailemden uzaktayým. Hiçbir derdimde onlarý üzmek, rahatsýz etmek istemedim. Kendi yaðýmda kavrulmayý seçtim. Ama þimdi mutlu haberi anneme vermek istiyorum.

 

“Alo, annecim, nasýlsýn?”

 “Ýyiyim kýzým, özledim. Sen nasýlsýn, her þey yolunda mý? Sesin çok iyi geliyor güzel kýzým…” “Ýyiyim annecim, bir iþ görüþmesinden geliyorum. Büyük ihtimalle iþi aldým. Babam nasýl?” “Baban da iyi, istersen vereyim de telefonu, konuþun.”

 “Peki annecim, görüþürüz, çok öpüyorum.”

 

Kocaeli’nde yaþýyorlar. Ben de Kocaeli’nde okudum, orada sürdürdüm yaþamýmýn uzun bir dönemini. Sonra Ýstanbul’a geldim, buraya savruldum…

 

“Hayýrsýz kýzým!”

“Öyle söyleme babacým, lütfen… Sizi özledim.”

 

Evin tek kýzýyým. Ben Ýstanbul’a taþýndýktan sonra Kocaeli’nde çifte kumrular baþ baþa kaldýlar… “Þaka yapýyorum caným kýzým. Hayýrdýr bir müjde mi var, evleniyor musun yoksa?”

 

Babam telefonun ucunda kahkaha atýnca biraz bozuldum açýkçasý. Bana, evde kaldýðýmý ima ediyordu her zamanki þakalarýyla.

 

 “Hayýr, babacým, iþ görüþmesinden geliyorum. Muhtemelen iþi kaptým.”

 “Sevindim, Allah yar ve yardýmcýn olsun güzel kýzým… Her þey zamanla, üzülme.”

 

Telefonu kapattýðýmýzda kendimi hýzlýca yataðýma attým. Ýnanýlmaz bir ferahlýk vardý üstümde, kremimi aldým hemen, tekrar ve tekrar sürdüm… Dileðime bir ton dilek daha eklercesine belki olmazdý ya; olmayacaksa bile hemen olsun diye… O kadar para verdim caným dileðime, cebimdeki metelikleri sayarak aldým, annemin iþsizliðimi yüzüme vurmak istemezcesine tek çocuðumuzsun harçlýðýný döktüm ben o kreme… Ýki gün sonra þirketten tekrar arandým ve iþe kabul edildim. Kýsa zamanda þirketteki baþarýlarla adýndan çok söz ettiren bir çalýþan oldum. Sosyal statüme kavuþtum, çevremdeki insanlar deðiþti, iþ arkadaþlarýmla iþ çýkýþý meyhanelere atar olduk kendimizi. Kýz kýza rakýnýn dibini vurduk. Ýlk maaþýmla ýslattýk bir güzel geceyi güzelleþtirdik. Ayla’ya da bir hediye aldým. Bana yaptýðý iyiliði ödeyemezdim. Üç ay sonra sosyal statümün, iþ hayatýmdaki baþarýmýn da bana yetmediðini fark ettiðimde mucizevi pazarýn yolunu tutarak bu kez  “Aþk‟ istedim.

 

Aþk, kiþinin bulmak için çaba sarf ettiði en güzel yolun sonsuzluðunda göz kýrpmak için kiþiye bazen koþar adým, bazen ise bir kaplumbaða misali gelen… Bekleten, bekleyen… Her gün, itina ile kremi sürdüm. Aþk kremime büründüm, yanaklarýma, burnuma kadar sürdüm, gözlerime kaçacaktý neredeyse. Nasýl da açmýþým meðer aþka… Ýki hafta sonra onunla karþýlaþtým. Aþk… Yolumu çevirse “Ben geldim” dese daha önce “Haydi caným sen de!” diyecek olandým aslýnda. Sorgulamadan içeri buyur ettim ve þimdi bir sevgilim, sevdiðim, sevenim var… Ayla’nýn düðününe Ertan ile birlikte gittik. Kavalyem de oldu sevdiðim… Gözlerine öyle derin bakýyordum ki yüzmeyi bilmeyerek boðulacak gibi. Gözlerime o kadar derinden bakýyordu ki yüzmeyi bilse de boðulmaya gönüllü olacak gibi… Aylar aylarý kovaladý, ben kendimce ileriye dönük planlar yaparken Ertan’dan olumlu bir ýþýk alamadým. Gittikçe umutsuzluða sürüklendim, týpký bir sene önceki Sude gibi. Ayla, hamileydi. Ben ise kýþ doðuruyordum... Ertan’la kavgalarýmýz sýklaþtý, sonunda ayrýldýk.

Ondan sonraki motivasyonsuzluðum ve yanlýþlarýmla þirketteki iþime de son verildi kýsa zamanda. Baþladýðým yere geri döndüm. Peki ama neden? Neyi yanlýþ yapmýþtým? Olmamasý gereken neyi yapmýþtým? Kremlerimi alarak mucizevi pazarýn yolunu tuttum. Kremleri adeta yüzlerine fýrlatarak iþe yaramazlýklarýný yüzlerine vurdum.

 

“Ne oldu abla, neyi yapamadýk?”

“Hiçbir þey yapamadýnýz. Üstelik þimdi beni daha kötü bir çýkmazýn içine sürüklediniz! Eþekler gibi aþk acýsý çekiyorum, sevgilimle ayrýldýk. Kremleriniz yerin dibine batsýn!” diyerek sesleniþlerine aldýrýþ etmeden bu kez de Ayla’nýn evinin yolunu tuttum. Bir kýzý olacaktý. Hâlâ çok mutluydu.

 

“Neden böyle oldu bilmiyorum Ayla. Neyi yanlýþ yaptým? Yani yanlýþ anlama ama sana hiçbir þey olmadý, senin hayatýn hâlâ olmasý gerektiði gibi. Peki, benim mutluluklarým neden kýsa sürdü? Anlayamýyorum bir türlü… Bana umut kremi lazým sanýrým. Evet! Sinirle çýktým oradan ama ben en iyisi umut için bir krem isteyeyim.”

 

 Ayla’nýn laflarýný aðzýna týkayarak “Kendim çýkarým” deyip yine ayný yerin yolunu tuttum.

 

“Bana umut kremi yapýn. Derhal, acilen, çok acil… Umuda ihtiyacým var benim.”

 

 Esnaflar birbirlerine sonra bana baktýlar.

 

“Ne oldu, yanlýþ bir þey mi söyledim? Umut kremi diyorum, nesini anlamadýnýz?”

“Abla, maalesef onu yapamýyoruz.”

“Ne demek onu yapamýyoruz? Her haltýn kremini yapýyorsunuz da umudun kremini mi yapamýyorsunuz?”

“Evet abla…”

 “Ne saçma þey! Baþýndan beri belliydi nasýl dolandýrýcýlar olduðunuz. Ýnanmam hataydý!”

 

Yine öfkeyle kendimi dýþarý attým. Eve gittim, aðladým, aðladým, aðladým… Telefonum çaldý, aðladýðým belli olmasýn diye sesimi düzeltmeye çalýþarak telefonu açtým.

 

“Alo, efendim Ayla?”

 “Duyduðum kadarýyla umut kremini istemiþsin onlardan. Sana söyleyecektim ama söylememe müsaade etmeden çektin gittin. Umudun kremi olmaz Sude‟ciðim… Çünkü umut, insanýn ruhundadýr. Baþarýyý, statüyü, parayý, aþký ve bir sürü diðer her þeyi tamamen elde tutmanýn da tek anahtarý umuttur. Senin içinde, ruhunda hiçbir zaman umut olmadý ki bunlarý elinde tutabilmen için… Bir de gidip umut kremi istiyorsun. Umudu bir krem sunamaz. Umut varsa her þey var olmaya devam edebilir. Anlýk hazlar, anlýk mutluluklar ve anlýk, göstermelik olan hiçbir þeyin sürekliliði olamaz zaten. Sen kendin için bir þeyler istemedin kremlerden. Baþarýyý, baþkalarýnýn gözünde harika olabilmek için, parayý yine baþkalarýna “Benim de var” diyebilmek ve aþký da “Bakýn ben de buldum” demek için istedin. Ama umut, safi ve en temiz niyettir. Bu yüzden umudun kremi yapýlmaz. Ona sahip olabilmek ve onu yitirmeden yaþayabilmek zordur. Ýnsanýn kendisinde olmasý ve var olmasý gerekendir bu. Ben hiçbir þeyi baþkalarýna göstermelik olsun diye istemedim, tamam baþlarda benim de baþkalarýna hava atmak isteðiyle hareket ettiðim amaçlarým oldu. Ama aþký bulunca onunla doyarak umudu da býrakmadým. Onu ayakta tutabilmek için neler yapabilirimin peþine düþtüm sonra… Sen ne yaptýn umut için?”

 

Ayla’ya cevap veremeden telefonu kapattým. Yine yataða attým kendimi. Tavanla bakýþtým uzun süre.

 

“Umut?”

Kremleri alýrken onlarýn bana vereceklerine dair oluþan inancým deðil miydi? Peki sonrasý? Ertan’ýn bana evlenme teklifi edeceði aný gözlediðim o duygular umut deðil miydi? Ýþ hayatýmda baþarýlý olacaðýma dair yaþattýðým da umut deðil miydi? Ama hep baþkalarýna göstermek içindi… Baþkalarýnda ne kadar olduðumu görebilmek için… Kendimi mutlu etmek, kendimi yaþatmak için bir umuda sahip olmamýþtým diðer herkes gibi. Belki de bu yüzden herkesin yolu mucizevi pazardan geçemiyor, herkes haberdar olamýyordu. Ben þans eseri arkadaþýmýn sayesinde öðrenmiþtim, çünkü benim de gerçekte bir umudum yoktu. Kreme ihtiyaç duymadan yarýný bambaþka bir gün yapacaktým ama kendim için… Baþkalarýndan beðeni almak için fotoðraf çeken insanlar gibi deðil, baþkalarýndan takdir görmek için can atan her eylemimiz için deðil, sadece hak ettiðim için bir þeyleri elde edecektim. Kremsiz… Aþký da, baþarýyý ve diðer her þeyi de umutla ve umudumu yitirmeden elde edecektim ve zamaný geldiðinde… Çarçabuk ve hemencecik yitirmek için deðil… Zamanla ve ölünceye dek… Kremleri çekmecemden aldým. Çöp kutusuna atýp gözlerimi kapattým, uyumalýydým. Yarýn, umutlanacaktým. Kreme bulanmadan ve kremlemeden umudumu… Umudun kendisi olacaktým. Umut, ben olacaktým. Satmadan hiçbir niyeti…

Dilara AKSOY