“Ulaþým sýkýntýsý”

Yeþilköy Atatürk Havaalaný uçuþlara kapanmadan önce bir Pazartesi günü  14.10 THY uçaðý ile Ankara’dan “Kadýn sorunlarý ” konulu toplantýdan dönüyorum. Toplantý, kadýn sorunlarýnda bir iyileþme saðlanma umudu taþýmaksýzýn gene kem küm dedim dedi havanda su döðme söylemleri içerisinde geçti.. Her gün bir çok kadýn yakýnlarý tarafýndan ya dövülüyor ya býçaklanýyor üstelik aralarýnda ya adliye giriþinde veya çýkýþýnda öldürülenleri de bulunmakta. Ortada kadýn haklarýný koruma yasasý var iþlerliði yok. Toplantýlara Kadýn Haklarýný Koruma Derneði’nin bir üyesi olarak bir geliþme olur hükümet sesimize kulak verir ümidi ile katýlýyorum ancak, hüsranla dönüyorum.

Uçaktan indim topuklu pabuçlarýmýn ayaðýmý sýkmasý yanýnda, bavulumun tekerleklerinin terminal karolarý üzerinde koro halinde çýkardýðý tak..tuk..sinir bozan seslerine kulak vermemeye çalýþýyorum. Topuklu pabuçlarýmý bir elime diðer elime de valizimi alýp, Ankara’ya giderken arabamý teslim ettiðim havaalaný otopark vale standýna ulaþtým.

Vale’den otomobilimi getirmesini rica ettim. Kendim park ettiðimde park ettiðim kat ve park nosuna dikkat etmediðim zamanlar döne döne arabamý kapalý otopark içinde bulmaya çalýþtýðým birkaç olayýmý hatýrlýyorum. Þu kat  ve otopark nosunu  ya yaz ya da aklýnda tutsana be hatun. Bunun için otomobilimi vale’ye veririm. Bu sefer 25 dakika oldu vale de araba da ortada yok. Hava sýcak mý sýcak. Biraz sonra vale ter içinde geldi.

Otomobilimin anahtarýný 100 araba anahtarý asýlý olan oda içerisinde zor bulduðunu söyledi. Havaalanýna yakýn TUYAP Fuarý açýlýþ günü olduðundan kendi otopark kapasiteleri yetmediðinden Yeþilköy Atatürk havaalaný otopark kapasitesinden faydalanma talebi karþýlanmýþ. Bu TÜYAP ýn ekstra otopark talebi karþýsýnda vale arabamý kapalý otopark içinde deðil, havaalaný çýkýþýnda yonca viyadük kenarýna açýk havaya koyma durumunda kalmýþ.

O tak.. tuk ses yapan ayakkabým ve bavulumun tekerlek sesinin sinir katsayýsý üzerinde baskýsý devam ederken yine de, vale’ye aðýr konuþmamaya dikkat ettim. Arabaya bindim araba güneþ altýnda kaldýðýndan içi fýrýn gibi. Yüzümün karýncalandýðýný hissettim. Dikiz aynasýna baktým aynadaki halim bir felaket. Terden rujumun rengi kaybolmuþ, rimellerimin boyasý göz altýna deðil, çene altýna doðru akýp orada kurumuþlar. Rimel boyasý biraz daha fazla olsaymýþ üstüme damlayýp orada kurumasý mukaddermiþ.

Havaalaný çýkýþý bir sorun. Toplam 20 dakika oldu ben hala havaalaný sýnýrlarý içerisindeyim. Yeþilköy Atatürk havaalanýndan henüz çýkmýþ deðilim ve ömür törpüsü trafiðe daha karýþmadým. Sonunda, girdim trafiðe önüm arkam yaným saðým solum vasýta dolu. Bütün kapalý açýk kamyonet, hususi taþýtlar bir arada aramýzda bir TIR eksik. Motorsikletli olanlar þanslý aradan geçip gidiyorlar. Otomobil içindekiler ellerinde cep telefonlarý ile ya eve ya da toplantýya geç kalacaklarýný bildiriyorlar. Arada, sürücü öndeki sýranýn ilerlediðini farketmediðinde, arkasýnda araba içerisinde bulunan ve elinde telefonla trafik sýkýþýklýðý durumunu karþýya bildirme sorunu olmayan ve gözü sýranýn bir an evvel ilerlemesini sabýrla bekleyen sürücü, “yürüsene be kornasýný” anýnda kibarca devreye sokuyor.

TEM otoyolu Ýkitelli civarýnda medya binalarý sýra sýra görülmeye baþladý. Önlerinden aðýr aðýr geçen deðil, arada durarak ilerleyen taþýt resmi geçidini, sanki müstahaksýnýz dayanýn Istanbul týrafiðine der gibi bir tavýr içerisinde büyük yazýlý medya isim panolarý ile bizleri selamlamakta.

Bu arada geçenlerde gördüðüm bir karikatür aklýma geldi. Mezartaþý yazýsý þöyle, “Istanbul trafiðinin düzeldiðini göremeden gitti.” Asgari 3 çocuk sahibi olmayý deðil, günde  asgari 3 araba trafikten men edilmeli.

Ýkitelli civarýnda  taþýt akýþýnda bir telli bile bir ilerleme yok. Araba penceresinden buz kovasý içerisinde  tuttuklarý pet su þiþelerini uzatan çocuklar olmasa o sýcakta insan buharlaþtýðýný hissedecek.

Motoru stop ettim bir ilerleme hareketi bekliyorum. Açýk olan yan koltuk pencere hizamda kasasý kapalý bir kamyonet durdu. O da trafikte ilerleyememe maðdurlarýndan biri. Motoru hýr… hýr.. sesler çýkarýyor. Anlaþýlan kamyonet motoru da sýcaktan bunalmýþ o da hýr..hýr..sesini HIRR..HIRR .. büyük harflerle yüksek tempoda çýkarýyor. Benim açýk yan camýmdan kamyonetin yan kasa duvarýnda gülen bir inek resmi ve dilini de çýkarmýþ bana doðru bakýyor. Istanbul trafiðinde karþýlaþtýðým zor koþullara kendimi alýþtýrma eðitiminin bu kaçýncý safhasý yine de kendime empati yaptým. Sevimli inek gülüþü içimi hafifletti. Hadi ben altýmda lüks bir otomobil iþim keyfim yerinde. O trafiði aþýp malýný müþteriye yetiþtirme peþinde olanlarý düþündüm. Babalarýnýn kamyonetine binmiyorlar herhalde. Ekmek parasý peþindeler sipariþe varýncaya kadar ekmek paralarýnýn yarýsý boþa giden yakýta terk.

Bu sýrada o kadar aðýr giden trafikte önümde yarým araba mesafeye  burnunu kibarca sokmaya çalýþan bir kamyonet. Arkasýna yazmýþ “Hatalýysam 0 532 444 00 00 ý arayýnýz. Altýnda da “sýkýysa arayý” da bir yazý ile desteklemekte. Her zorluða karþýn, her ortamda kendine bir mizah olanaðý yaratan bu ülke insanlarýn dýþýnda baþka bir ülkede yaþayamayacaðýmý düþündüm.  Ancak, içinde býrakýldýðýmýz ekonomik ve sosyal durum aklýma gelince geçkin yaþýmda bile kalkýp baþka ülkeye gidesim geliyor. Gideceðim ülke buradan farklý mý olacak sanki. Hem 40 yaþýndan sonra beni kim kabul eder. ABD de yine ýrkçýlýk hortladý. Ukranya, Belarus her yerde halk ayaklanmasý protesto sorun dolu gidecek ülke de kalmadý ki.

Dikiz aynasýna gözüm kaydýðýnda, kurumuþ limellerimin yüzümü kaplamasý beni 10 yaþ daha yaþlý gösteriyor. Baktým trafik iyice duraðanlaþtý. Bir de CB 100 arabalýk konvoyla bir yere gidiyorsa TEM de yatýya kaldýk. Anneannem derdi. “1960 yýllarýnda, trafik böyle deðildi. Boðaz ve Ada vapurlarýnda semt sakinlerinin hepsinin yerleri vardý. Nüfus çok azdý ve kimse kimsenin yerine oturmaz. Kadýköy-Fenerbahçe arasýnda tramvaylar iþlerdi.”

Yorgunluktan ve sinirimden ayaðým þiþmiþ, topuklu pabuçlarýn ikisini birden hemen ayaðýmda çýkardým. Çýplak ayak gaz, debreyaj ve fren oh be.. ne rahatmýþ. Gaz pedalý iyi de debreyaj ayaðýma sert geldi ayaðým pedaldan kayýp duruyor. 
           Bu kez önümde baþka bir kamyonet peydah oldu. Arka plaka altýnda sallanan lastik panosunda bir kamyoncu tekerlemesi yazýyor,

”Sarýþýn olsun 5 sene sonra olsun.”

Bu ülke nasýl kadýn tecavüzünü azaltsýn. Kendi kafasýnýn içindeki düþünceyi  bir de kamyonetin arkasýna tabela olarak asmýþ. Bakýnýz bir de sarýþýn olmalýymýþ. Bul bir çakma sarýþýn 5 sene beklemene gerek yok. Güleyim mi sinirleneyim mi derken baþýmý çevirdim bu kez de yan pencerem yakýnýnda  bir beyaz renk þýk bir otomobil. Adamýn boynu oldukça uzun olmalý ki yan penceremden içeri doðru uzattýðý kafasý yan koltuðu düþtü düþecek. Hýnzýr adam ayaklarýmý çýplak gördü ya bacaklarýmýn üst tarafýnýn çýplak olup olmama durumu ile meþgul.

Birden içimden,

“ Ooo.. beyim madem bana bu kadar yakýn olmak istiyorsunuz. Buyurun býrakýn arabanýzý yan cep refüj arasýna hem trafikten bir araba eksilir. Gelin benim arabama neyi daha yakýn görmek istersiniz.” diyesim geldi. Yan koltukta bulunan brojürü adamýn penceresine doðru fýrlattým. 

Yeþilköy Atatürk havaalanýndan Zincirlikuyu’ya kadar yaptýðým seyahat yarý trajik ama renkliydi. Ancak, çalýþan bir kesim için 2,5 saat bazý durumlarda daha fazla saatin trafikte geçmesi büyük iþgücü kaybý.

Zincirlikuyu’dan ofisimin bulunduðu Hacý Osman’a kadar arabamý ve kendimi o yoðun trafiðe tekrar sokmamak için Metro’ya binmeye karar verdim. Istanbul Zincirlikuyu semtinde ortada otopark mafyasý, vale servisi olmayan bir sokakta yol kenarlarýna týka basa park etmiþ arabalar arasýnda, park ettiði yerden çýkmakta olan bir arabayý sinyallerimi yakarak bekledim. Araba çýkýnca arabamý acele park ettim.

Her an çay kahve ve kek servisi yapan klimalý Neoplan konforlu þehirlerarasý bir otobüs, Ankara’dan Istanbul’a 3,5 saatte geliyor. Neredeyse evlere kadar da servis koyacaklar.TEM otoban yolu üzeri Ankara’dan Istanbul’a þehirlerarasý otobüsle gelseydim Hacý Osman’daki iþyerime üç saat önce varmýþ olacaktým.

***