Babamýn iþ gelirdi elinden,
Pek de þikâyet etmezdi halinden.
Kurmuþtu kendine göre bir düzen.
Onarýrdý yýkýlan duvarlarý bazen.
Ben de yardým eder harç verirdim,
Ýþe yaradým diye sevinirdim.
O an akýl erdiremediðim sözler eder;
‘Duvarýn eðrisi elli sene gider.’
‘Bir taþýn dokuz yüzü varmýþ.’ derdi,
Bazen de yanýk sesiyle türkü söylerdi.
Sözü dinlenirdi konuþurken,
Ýþimizi toparlardýk gün kavuþurken.
 
Þimdi her andýðýmda sözleri dudaðýmda,
Babayani sesinin yankýsý kulaðýmda.
Ördüðümüz duvarlar þimdi yýkýlýr bir bir,
Yerine ise dijital labirentler dikilir.
Kuytumuzda birikir damýttýðýmýz hüzün,
Anlamý buharlaþýr bilindik türkümüzün.
Ruhumuzda karaltýlar belirir ve büyür,
Çarptýðýmýz her çeperde kimliðimiz bölünür.
Kýrýlgan aynalarda yüzümüz sonsuzca deðiþir,
Düþülen yalnýzlýklar giderek derinleþir.
Yollarý gidip gelen heyulalar tutar.
Nihayete giden bir hikâyedir insan ve duvar.
                    Kenan DEMÝREL