Doðdu Sivrihisar Hortu köyünde,
Dünyayý dolaþtý nükte ününde.
 
Nasrettin Hoca’yla güldü yüzümüz,
Latifeyle cici bici sözümüz.
 
Öðretti tatlýca kalbi kýrmadan,
Ýðneli söyledi hiç býktýrmadan.
 
Birlikte yol aldý Karakaçanla.
Ýþi yok idi mal, para ve þanla.
 
Tebessümle düþündürdü, uyardý,
Kývrak zekâsýyla sözü kotardý.
 
Güldürdü âlemi olmadan gülünç,
Kýrk yýllýk sirkeyi vermedi ödünç.
 
Felsefi mizahtý, deðildi alay;
Yoksa bu zamana gelmezdi kolay.
 
Yermeden kusuru hoþ eleþtirdi.
Gönül ile aklý uz birleþtirdi.
 
Ukalayý alt etmeyi severdi,
Çýkarýp cüppeyi kavuðu verdi.
 
Ýlim ve hikmette güçlü müderris,
Olmadý makam ve postta muhteris.
 
Bilmek için çalýþmada manayý,
‘Ya tutarsa’ diye çaldý mayayý.
 
Ýncelikle eleþtiren fikirdi,
Ciddiyeti güler yüzle bildirdi.
 
Çýkarcý kiþiye kazan öldürdü.
Kurnazlýðý sezip tepsi döndürdü.
 
Bir okkaydý ciðeri yiyen kedi,
‘Bu ciðerse kedi nerede?’ dedi.
 
Aymaz kiþilere ders vermek derdi,
Fýrsatý bulunca ipe un serdi.
 
Yaþantýda babayani insandý,
Ýnancýnda salih bir Müslümandý.
 
‘Ye kürküm ye’ dedi hürmet esvaba,
Ahali utandý böyle cevaba.
 
Eþeðe ters binip ederken veda,
Dönmedi ardýný dostuna vefa.
 
Akþehir’de açýk kilitli türbe,
Halkýn sevgisidir en büyük rütbe.                    
                     Kenan DEMÝREL