Hatalarımdan hiç mi hiç ders çıkarmadım 
Vazgeçmedim günahlarımdan bunca zaman
Şimdi bir sıradağ taşıyorum omuzlarımda
Kalbime civa gibi ağır bir şeyler çöküyor
Bulutlar gibi dağılıyor düşüncelerim

Bomboş kalan ellerim paltomda yer arıyor 
Kirlerini bulaştırmak için midir nedir
Bilmiyorum 
Soğuk kış günleri cama hohlayarak bir şeyler yazdığım 
Eski zamanları özlüyorum

Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan  arkadaş 
Her an biraz daha eksilerek ölürmüş meğer 
Anlıyorum 
Anlıyorum ömrün de çağla mevsimi varmış 

Sıcak yaz günlerinde 
Şimdi yerinde yeller esen
Beyaz badanalı bir köy evinin  
damına serilmiş yer yatağında
Koynuma yıldızlar doldurarak
Tatlı bir uykuya dalıyorum  

Bazen kuşluk vakti  bir otobüs yolculuğunda
İlk kez gördüğüm şirin bir Anadolu kasabasından geçerken 
Birden uyanıyorum uykudan 
Mahmur yüzümü oluşturup etrafı seyrediyorum

Hayatında hiç yeni bir elbisesi olmamış 
Bıyıkları yeni yeni terlemiş 
İlk yitiğim 
Kardeşimin ansızın gelen kara haberini alıyorum 
Soluksuz kalıyorum 

Bazen de bir dağbaşı yalnızlığıyım baştanbaşa 
Serin bir yel esiyor terli alnıma
Ferahlıyorum 
Gözlerimden yanaklarıma süzülüveriyor iki damla yaş 
Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş
Biliyorum 
( Birden Ölmezmiş İnsan başlıklı yazı vebirmasal tarafından 18.07.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.