Hatalarımdan hiç mi hiç ders çıkarmadım
Vazgeçmedim günahlarımdan bunca zaman
Şimdi bir sıradağ taşıyorum omuzlarımda
Kalbime civa gibi ağır bir şeyler çöküyor
Bulutlar gibi dağılıyor düşüncelerim
Bomboş kalan ellerim paltomda yer arıyor
Kirlerini bulaştırmak için midir nedir
Bilmiyorum
Soğuk kış günleri cama hohlayarak bir şeyler yazdığım
Eski zamanları özlüyorum
Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş
Her an biraz daha eksilerek ölürmüş meğer
Anlıyorum
Anlıyorum ömrün de çağla mevsimi varmış
Sıcak yaz günlerinde
Şimdi yerinde yeller esen
Beyaz badanalı bir köy evinin
damına serilmiş yer yatağında
Koynuma yıldızlar doldurarak
Tatlı bir uykuya dalıyorum
Bazen kuşluk vakti bir otobüs yolculuğunda
İlk kez gördüğüm şirin bir Anadolu kasabasından geçerken
Birden uyanıyorum uykudan
Mahmur yüzümü oluşturup etrafı seyrediyorum
Hayatında hiç yeni bir elbisesi olmamış
Bıyıkları yeni yeni terlemiş
İlk yitiğim
Kardeşimin ansızın gelen kara haberini alıyorum
Soluksuz kalıyorum
Bazen de bir dağbaşı yalnızlığıyım baştanbaşa
Serin bir yel esiyor terli alnıma
Ferahlıyorum
Gözlerimden yanaklarıma süzülüveriyor iki damla yaş
Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş
Biliyorum
(
Birden Ölmezmiş İnsan başlıklı yazı
vebirmasal tarafından
18.07.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.