Bu ne yaman bahar, üşüyorum ben,
Kayboldu güneşler, şafak sökmüyor!
Hani o şen şehir, şaşıyorum ben?
Bahçelerde kuşlar, ötüp sekmiyor.
Molozlar kaplamış, toz duman yolum,
Ağır hasar almış, canım okulum,
Açmaz olmuş güller, taş sağım-solum;
Tüm sınıflar boşlar, tek ses çıkmıyor.
Sığmadım kabıma, doldum da taştım,
Terk ettim sılayı, gurbete düştüm,
Korku duvarını, çok oldu aştım;
Artçı titreyişler, artık yıkmıyor.
Toprağa nice can, verip de geldim,
Sonsuz acılarla, bağrımı deldim,
Yanaktan süzüldü, usulca sildim;
Kurudu o yaşlar, göz, yaş dökmüyor.
Savrulmuşum hayat denen kızakta,
Yüreğim Hatay’da, cismim uzakta,
Altın kafes olsa, ruhum tuzakta;
Bölük-pörçük düşler, zaman akmıyor.
Onulmaz derdimin, çaresi yoktur,
Ne lokman devadır, ne uzman doktor,
Kanayan dertlerim, bir değil çoktur;
Söküldü dikişler, iğne dikmiyor.
Tutuştu, Şubat’ta, şu viran hanem,
Teselli verecek, yok babam-annem,
Hangi keder sarsar, olur cehennem?
İçim lav, ateşler, artık yakmıyor.
30.03.2023
Muhittin Alaca
(
Uzaklarda Bir Hataylı başlıklı yazı
Alaca tarafından
30.03.2023 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
