Şu içtim gönüldeki susakta
Susadım, ne evlat var ne emanat
Gözlerim deki vakti geçen kurakta
İtiraz yok karar var bu yaşımda
Bakısımda hüzün göremezsen eğer
Ara, iz bırakan mürekkebi avucumda
Öter ardıç kuşu insanı söyler
İçindeki aşk bir sırra dönüşür
Bir iken bin olur anda sözler
Kış bitecek diye korkuyorum
Gam çekecektim , rüzgâr esecekti
Ardıç ağacı gibi bekliyordum
Düşmüyor gönülde oynayan çocuk
Dilimden dökülmüyor olmuş meyveler
Sabırla sürüyor yanağımda yolculuk
Yuttuğum geceler kalbi yaralar
Yaradan, şiirden damlalar vermiş
Gözlerimin sözüne karışır kanlar
Bırakıyorum kendimi bir satırda
Canımı vereceğim kimseyi bulamadım
Sanırım biraz erken kayboldum hatırda
Ben herkes gibi yorgun değilim
Uyuşmuş ellerim ile bir garip arzudayım
Her nesnenin dili olmak üzereyim. . .
(
Ne Evlat Var Ne Emanat. . . başlıklı yazı
Edebîhayat tarafından
19.05.2023 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.