Ýstanbul’da sýkýcý, sýradan bir kasým sabahý. Aslýnda hava kasým ayý için hiç de fena deðil. Havada bulut yok, dondurucu bir soðuk da yok ve kuruyan renk renk yapraklar kaldýrýmlara taþmaya baþlamýþ. Ama bu sabahýn erken saatlerini, Özer Apartmanýnýn kapýcýsý için dayanýlmaz boðucu kýlan bir þey var. Ýki ay önce apartmana taþýnan, taþýnýr taþýnmaz da apartman sakinleri tarafýndan tepki toplayan Maral Haným günlerdir evinden dýþarý adým atmýyor. Geceleri evine zil zurna sarhoþ dönen, bangýr bangýr müzik dinleyip apartman sakinlerini rahatsýz eden bu genç ve bekar hanýmý seven tek kiþi emektar kapýcý Yasin Bey olsa gerek. Gerçi Yasin Bey gibi pamuk kalpli birinin bir insaný sevmemesi zor olsa gerek.

Özer apartmaný; Erenköy’ün kuytu bir köþesinde, kiremit rengine boyanmýþ, açýldýkça gýcýrdayan açýk kahve bir kapýsý olan, önünde akþam vakitlerinde yaþlý teyzelerin çay içip sohbet ettiði bir çardaða ev sahipliði yapan eski bir binaydý. Etraftaki Arnavut kaldýrýmlar, apartmandan yürüme mesafesindeki bakkal ve binanýn hemen yanýndaki kavak aðaçlarý, bu teyzelerin gençliðini, hatta çocukluklarýný görmüþlerdi. Yasin Bey, yýllardan beri sanki zamaný durdurmuþ bu huzur dolu apartmanýn kapýcýsý olarak çalýþýyordu. Artýk saçlarý kýrlaþsa, hafifçe kamburu çýksa bile yeþil gözlerindeki uçsuz bucaksýz þefkati hissederdiniz çünkü durdurulamaz zamana kýzan deðil, yaþ almayý seven insanlardandý o.

Yasin Bey, Maral Haným dairesine taþýndýðýndan beri bütün komþular kendisine þikâyet ediyorlardý bu kadýný. ‘Çocuklarým uyanýyor gürültüsüne! Bu ne biçim kadýn? Böyle terbiyesizlik mi olur, gecenin bir yarýsý ayakta duramayacak kadar sarhoþ gelinir mi eve? Diyorlardý gözlerinde þimþekler çakarak. Yasin Bey her seferinde ‘Tamam, konuþurum.’ dese bile kadýnýn düzeleceði yoktu. Aslýnda Yasin Bey de kimse üzülmesin, herkes eski huzuruna kavuþsun istiyordu ama onu elinden gelen bir þey yoktu ki! Hem her þeye raðmen, Yasin Bey Maral Haným’ý henüz çok tanýmýyor olsa da kýzý gibi görüyordu onu. Çok güzel bir kadýndý aslýnda Maral. Kendine bakmadýðý belliydi; saçlarý yaðlý, cildi kurumuþ ve göz altlarý uykusuzluktan mosmor olmuþtu. Ancak artýk buruþ buruþ olmuþ ihtiyar bir hanýma bakýp ‘Eminim gençliðinde çok güzeldir!’ diyebildiðimiz gibi, Maral Haným’ýn da her þeye raðmen bir zarafeti, kadýnsý bir yüzü vardý. Kocaman, badem gözleri vardý bir kere, beyaz boynu kuðu gibi upuzun ve inceydi, alt dudaðýnýn üste göre çok daha kalýn ve yuvarlak olmasý bazen baktýðýnýzda ona masum, tatlý bir çocuk havasý katýyordu.

Yasin Bey uzun süredir dairesinden çýkmayan Maral Haným’ýn evinin ýþýðýnýn da gece gündüz açýk olduðunu fark etmiþti. Çöp almak için kapýsýný çaldýðýnda ise içerden çýt sesi bile gelmiyordu, ev boþ gibiydi. Eve gelip giden, Maral Haným’ý soran kimse de yoktu. Apartman sakinleri ise itiraf etmek istemeseler de rahatlamýþ görünüyorlardý. Yasin Bey durum böyle olunca Maral Haným’a ulaþmaya çalýþtý, telefonunu açmadý. Apartman sakinleri Yasin Bey’in durumu abarttýðýný, kadýnýn zaten dengesiz olduðunu ve ýþýðý açýk unutup bir yere gittiðini düþünüyorlardý. Ancak Yasin Bey bir kere daha Maral Hanýmý ararken kulaðýný, Maral Haným’ýn dairesinin kapýsýna dayadý. Belli belirsiz bir telefon çalma sesi duymasýyla da endiþelenip çilingir çaðýrmasý bir oldu. Iþýklarý açýk býrakmak neyse de, telefonunu da unutup kaybolabileceðini düþünmüyor, kadýnýn baþýna bir iþ geldi mi diye korkuyordu Yasin Bey.

Yasin Bey ve çilingir, daðýnýk apartmana göz gezdirdiler. Daðýnýk demek az kalýyordu. Yer paletler, boya þiþeleri, fýrçalar, içki þiþeleri ve sigara izmaritleriyle doluydu. Parkelerden bazýlarýna boya dökülmüþtü, bir içki þiþesi kýrýlmýþtý ve yerde öylece duruyordu. Duvarlarda da adeta tablolardan boþluk kalmamýþtý, hepsi de ayný resmin farklý açýlardan, farklý renk tonlarýyla yapýlmýþ haliydi. Ama her biri, heybetli bir daðýn resmiydi.

Yasin Bey gerginlikle, sesi hafifçe titreyerek seslendi.

-Maral Haným?

Mutfaðýn yanýndan geçerken darmaduman tezgâha göz attýlar. Kirli bulaþýk yýðýnýnýn arkasýndan sadece eski bir radyonun dantelle örtülmüþ tepesi görünüyordu. Boðuk, sinir bozucu hýrýltýlar çýkarýyor ve arada sýrada umut vadetmeyecek kadar kýsa bir süre boyunca bir kanala baðlanýyordu. Yasin Bey ve çilingir yatak odasýna girdiler.

-Maral Haným?

Maral Haným hareket etmiyordu. Polisi aradýlar.

Polisler geldiklerinde, yataðýn yanýndaki boþ hap þiþesinden hareketle, Maral Hanýmýn hap yutarak hayatýna son verdiðini tahmin ettiklerini söylediler. Yasin Bey bir anda on yýl yaþlanmýþ gibi hissetti kendini, düzlerinin baðý çözülmüþ, kamburu iyice çýkmýþtý. Eli aðzýnda olsa bile yüzüne gölge gibi inen þaþkýnlýðý da, hüznü de saklayamýyordu. Düþmemek için duvara tutunduysa da iþe yaramadý. Yere oturup birkaç ayda kýzý gibi benimsediði Maral'ýn yüzüne bakakaldý. 

DÖRT GÜN ÖNCE

Maral Haným havasýz kalmýþ dairesinde, yeni bitirdiði dað resminin karþýsýna oturmuþ tabloya bakýyordu. Uzun yýllardýr, hep ayný daðý çizerdi. Ýki üç yýl önce tablolarýndan birkaçý iyi bir fiyata satýlýnca rahata alýþan Maral Haným, tutumlu davranmamýþ ve birkaç yýl içinde parayý eritmiþti. Daha ‘alçak gönüllü’ bir apartman dairesine taþýnmanýn da her gün partiliðince bir yararý olmamýþtý. Tablolarýný da artýk alan hiç kimse yoktu.

Oysa bir zamanlar ne kadar güzeldi yaþamak! Yirmili yaþlarýnýn baþýnda, Mimar Sinan Üniversitesinden yeni mezun olmuþtu o zamanlar. Annesinin istediði okula girebildiði için gurur duyuyordu kendisiyle. Sanki her þey bir ilham perisi oluyordu ona, kafasýný çevirip nereye baksa aklýna yeni bir fikir geliyor, hemen iþe koyuluyordu. Hâlâ eski evlerinde yaþayan annesine de tablolarýn fotoðrafýný atýyordu bazen. Her birine bayýlýyordu annesi, ona kalp emojileri gönderiyor, arayýp tebrik ediyordu. Üniversiteden arkadaþ grubuyla hala görüþüyordu o dönem; birbirlerinin sergilerine gider, destek olurlar, sonra kahve içmek için mutlaka bir yere gidip birkaç saat oturur ve sohbet ederlerdi. Bir de çok âþýk olduðu sözlüsü vardý, yine okuldan. Bir evi çekip çevirebilecek kadar para biriktirir biriktirmez, ailelerin de biraz desteðiyle, hemen evleneceklerdi.

Maral Haným fýrçasýný ve paletini yere koyup mutfaða gitti. Aldýðý ilaçlar baþýný döndürmeye baþlamýþtý bile. Mutfaktaki radyoya baktý. Annesinin yadigârý. Uzunca bir süredir kanal bulmaya uðraþmaya bile mecali yoktu, ama bu ikinci bir ayrýlýk olurmuþ gibi hissettiði için radyoyu kapatmak da istemiyordu. O yüzden eski aletin cýzýrtýlar ve hýrýltýlar çýkarmasýna izin veriyordu. Bu sinir bozucu sesler kafasýnýn içindeki kötü düþünceleri bastýrýyormuþ, beynini alkol gibi uyuþturuyormuþ gibi geliyordu bazen, iþte bu his son zamanlarda güzel olan tek þeydi.

Annesi ölünce, sanki hayattaki hiçbir þeyin en ufak bir önemi kalmamýþtý. Ne iþ, ne arkadaþ, ne evlenmek…Hiçbiri annesinin býraktýðý o derin boþluðu doldurmuyordu. Babasý olmadýðý için, annesiyle büyümüþtü o. Bütün hayallerini, hayatýný, varlýðýný annesi oluþturmuþtu sanki. Þimdiyse büyüklüðünü anlatmaya kelimelerin kifayetsiz kaldýðý bu koca evrende çoktan ölmüþ bir yýldýz gibi yapayalnýz kalmýþ; yavaþça, zamanýný doldurmuþ bütün büyük yýldýzlar gibi yanýna yaklaþan her þeyi yok eden bir kara deliðe dönüþüyordu. Annesinin ölümünün üzerinden çok da uzun zaman geçmeden sözü atmýþtý müstakbel eþi, arkadaþlarý önce daha az arar sorar, sonra da onu hiç merak etmez olmuþlardý. Haksýz deðillerdi, acýmasýz davranmýþtý her birine. Ölüme olan kýzgýnlýðýný bir ayna gibi onlara yansýtmýþtý, bazen onlarý anneleri hâlâ hayatta olduðu için bile suçlamýþ, içten içe öfkelenmiþti onlara.

Yataðýndaki ývýr zývýrlarý yere atýp yavaþça uzandý. Biraz midesi bulanýyorken, hafifçe kafasýný çevirip duvardaki birkaç dað resmine baktý. Çocukluðunun geçtiði dað idi bu. Annesiyle, ormanýn içinde bir dað evinde geçmiþti yýllarý. Þömineli, küçük, þirin bir dað evinde.

Uykuya daldýðýný hissetti.

Çok garip bir ýþýk görmeye baþladý.

Önce dað evindeki buzdolabýnýn ýþýðýna benzetti. Þimdi mutfakta duran radyo, o gün, orada, çok güzel bir þarký çalýyor ve annesiyle buzdolabýnýn soðuk, beyaz ýþýðýnda gece vakti dans ediyorlardý. Çünkü bu þahane þarkýya dans etmemek olmazdý. Ama gördüðü ýþýk, onlarý senelerce doyuran buzdolabýnýn ýþýðý deðildi.

Dað evinin etrafýný saran aðaçlarýn yapraklarýnýn arasýndan zarifçe süzülen güneþ ýþýðý huzmelerine benzetti gördüðü ýþýðý. Ama yok, o da deðildi.

Annesi þehirden ona yere basýnca renkli ýþýklar saçan ayakkabýlar almýþtý. Arabasýný, dað evinin önüne her zaman park ettiði yere çekerken camý indirip Maral’a seslenmiþti. ‘Sana yeni ayakkabýlar aldým, hem de ýþýklý!’ Ne kadar da mutlu olmuþtu! Günlerce ayaðýndan çýkarmak istememiþti o ayakkabýlarý. Ancak bu ýþýk, o ayakkabýlarýn rengarenk ýþýklarý gibi de deðildi. Çok farklýydý bu ýþýk.

Dað evini görüyordu uzakta bir yerlerde, gökyüzündeki bulutlar gibiydi artýk o ev. Elini uzatsa dokunabilirmiþ gibi hissediyordu, ama bunu imkansýz kýlacak kadar uzakta olduðunu da biliyordu. Dað evinin etrafýndaki aðaçlarýn, çimenlerin yeþilinde bir çift göz görür gibi oldu. Yasin Bey... Yasin Beyden de uzaklaþtýðýný hissetti. Perspektif bir çizimin ucunda duruyordu sanki yaþlý adam, gittikçe küçülüyordu. Bir an dað evine, hatta annesine ulaþmak, yeniden görmek istediðinden bile daha çok istedi Yasin Bey'e tutunmayý. Bunca insan varken neden o duruyor karþýmda diye düþündü. Ýçten içe biliyordu oysa; bir piþmanlýk duyacaksa, sebebi o olacaktý, önemserdi Yasin Bey, yazýk olmuþ kadýna deyip geçmezdi. Bir kiþi için deðer miydi yaþamak? Bir kapýcý için bile olsa deðer miydi? Ya deðerse? Ya Yasin Bey yeterliyse? Iþýktan kaçmaya çalýþtý Maral, ama çok geçti.

Iþýk acýmasýzca durmaksýzýn büyüdü, büyüdü ve duvardaki tüm dað tablolarýný kapladý. Sonra odayý kapladý. Sonra mutfaktaki eski radyoyu, dað evini ve o kocaman daðýn tamamýný, en son da Maral’ý kapladý.