‘Eski komþumuz Seher Haným dün akþam vefat etmiþ.’

Annem bu cümleyi ‘Akþam yemeði hazýrladým’ veya ‘Bugün pazara gideceðim’ der gibi söyledi. Tonlamasý o kadar normaldi ki bir an için kurduðu cümlenin manasýný kavrayamadým, elimdeki kahve tepsisi hafifçe titrerken içimden tekrar ettim. ‘Seher teyze vefat etmiþ, Seher teyze…’ Kahveler bardaktan biraz taþarak altlarýndaki küçük tabaklara döküldüler, bakýr tepsi olmasý gerekenden daha yüksek bir sesle orta sehpaya oturdu.

Annem eteðini düzelterek öne eðildi ve kahvesini aldý, ‘Eline saðlýk kýzým.’

Annemin gamsýzca kahvesini yudumlamasýný sessiz sedasýz izlerken gözümün önünden Seher teyze geçiyordu. Eski apartmanýmýzdaki yan komþumuz, bakýmsýz saçlý, kilolu, uzun boylu, dul Seher teyze. Evinden bir markete gitmek için çýkan, gözleri hep uzaklara dalan. Nefesimi tuttuðumu fark ediyorum.

Ben okuldan eve gelirken bazen Seher teyzeyi görürdüm. Bana bakýnca ruhsuz gözlerine bir ýþýk yerleþir, ‘Merhaba kýzým Figen!’ derdi. Dokuzuncu katta otururduk ama ben asansöre binmekten çok korktuðum için o dokuz katýn tamamýný yürüyerek çýkardým. Eðer eve gelirken yolda güzel bir çiçek görürsem de o çiçeði koparýp, dokuz kat yukarý elimde taþýyarak anneme götürürdüm. Ama bir gün Seher teyze bana, ‘Figen kýzým, neden bana hiç çiçek getirmiyorsun?’ demiþti. O zaman bir ona bir de anneme çiçek götürmeye baþladým, çok hoþuna gitti. Seher teyze zaten kendimi bildim bileli bana bir baþka bakardý, ilk göz aðrým, bir tanem derdi. Ama benim onda sevmediðim bir þey vardý hep. Sevmemek denemez belki ama, ürkütücü bulduðum bir þey. Ancak kimse bunu ona söylememe izin vermez, mazur gör kýzým derlerdi. Ama ona söylemeyi çok istemiþtim, benim adým Figen deðil!

Hiç unutmam, o gün beden eðitimi dersimiz vardý ve o kadar yorulmuþtum ki sanki bacaklarýmýn içinde ince bir telin titrediðini hissediyordum. Dokuz kat merdiven çýkmayý gözüm kesmemiþti, bende derin bir nefes alýp apartmanýmýzýn arada bir kat arasýnda kalan, gýcýrtýlar çýkaran, eski asansörüne bindim. Asansör hareket etmeye baþladýðýnda dokuzuncu kata kadar sað salim çýkabilmem için dua ettiðimi hatýrlýyorum. Ama korktuðum baþýma geldikten sonrasý o kadar bulanýk ki… Asansör durduðu anda kalbimin sýkýþtýðýný ve küçük vücudumun yay gibi gerildiðini hatýrlýyorum. Asansörün tam olarak nerede kaldýðýný hatýrlamýyorum, sanýrým kat arasýnda deðildim, ancak kapý açýlmýyordu. Telefonum yoktu, ‘Yardým edin!’ diye baðýrýp kapýcýnýn gelmesini umarken tek gördüðüm, yarýsý buzlu camla kaplý asansör kapýsýnýn ardýnda gördüðüm silüetti. Silüet bile denemez, karartý gibi bir þey.

Büyük bir patlama gibiydi, çok kýsa sürdü. Birkaç saniye kadar kýsa. Ona raðmen bunca zamandýr kýrýlmýþ buzlu camýn altýndan fýþkýran ince metal telleri ve duyduðum o çýðlýðý unutamýyorum. ‘Figen! Kýzým!’ Kendini yýrtarcasýna baðýrmýþtý Seher teyze, oluk oluk kanayan eliyle beni kýrýlmýþ buzlu camýn arasýndan kendine çektiðinde kucaðýna düþtüðümü hatýrlýyorum. Cama yumruk atarak beni o kabustan kurtardýðýný ancak birkaç dakika sonra algýlayabilmiþtim. Seher teyzenin elinden koluna doðru kan akýyordu, konu komþu kim varsa çevremize toplanmýþ, birileri ambulans çaðýrýyordu. Yukarý kattan aþaðý doðru inip yanýmýza gelen bir kadýn gördüm, annemdi. Seher teyze eli deli gibi kanamýyormuþçasýna sakin görünüyordu, beni kucaðýna alýp ayaða kalktýðýnda kulaðýma fýsýldadý, ‘Korkma Figen kýzým, ben buradayým…’

Ambulans gelip Seher teyzeyi götürene kadar annem beni kucaðýna almaya veya benimle konuþmaya bile yeltenmedi. Ancak her þey sakinleþip Seher teyze ambulans görevlileriyle gidince annemle apartmanýn önünde konuþtuðumuzu hatýrlýyorum. Annem her zamanki soðuk ama kararlý ses tonuyla konuþuyordu, ama bu sefer elimi sýký sýký tutmasý onun da tedirgin olduðunu açýklýyordu bana.

‘Ýki yýl önce, sen çok küçüktün hatýrlamazsýn, Seher Hanýmýn kocasý bir araba kazasý yaptý. Hemen bizim apartmanýn önünde. Çok kötü kýzým, çok kötü hem de. Seher Haným ve eþinin bir kýzý vardý, seninle yaþýt, adý Figendi. Adama bir þey olmadý da, karanlýktý, görmemiþ iþte. Figen apartmanýn önünde oyun oynuyormuþ. Kýzý hastaneye götürdüler de, kurtaramamýþlar. Kocasý gitti, Seher Haným da bizim Seher Haným oldu iþte.’

Annemle apartmandan içeri girdik, merdivenleri çýkarken hala elimden tutuyordu. ‘Eve gidince sana büyük bir bardak su içireceðim, korkmuþsundur. Ondan sonra da doðru ödevinin baþýna, anlaþtýk mý?’ Annem hep böyleydi iþte. ‘Hayat devam ediyor’ sözünün, ‘Ölenle ölünmez’ sözünün vücut bulmuþ haliydi. Bu yüzden çok severdim onu, böyle güçlü oluþunu.

Annem kahvesinden bir yudum daha alýrken bana baktý, ‘Ýyi misin caným?’

Ama Seher teyzeyi de severdim. O beni nasýl kýzý gibi sevmiþse, ben de onu annem gibi görmüþüm demek ki. Figen olduðumu zannettiði için korumuþtu belki beni ama yine de deli cesareti gerektiren, asla unutamayacaðým bir þey yapmýþtý benim için. Çocukluk iþte, annelik böyle bir þey mi diye düþündürmüþtü bana. Elinden gelse buzlu cama yumruk atýp çocuðunu korumak gibi. Kim bilir, belki de öyle bir þeydir annelik.

‘Ruhu þâd olsun, Seher teyzenin yani. Ve Figen'in.’ 

Soðumuþ kahvemi elime alýp içmeye baþladým.