Online Üye
Online Ziyaretçi
Her gerçek âşığın yanarmış kalbi.
Mecnun da bu yüzden çöllere düştü.
Kalbim her geçen gün bir hasta gibi,
Tekleyip şifâsız ellere düştü!
Gel de bu ömrümü bırakma noksan.
Serveti neyleyim, yanımda yoksan?
Lütfedip yüzüme bir kere baksan.
Mahrem gözyaşlarım sellere düştü!
Demek hak etmedim saâdeti ben.
Çürüdü gençliğim bir gün görmeden.
Beni sarsa n' olur, bir karış kefen?
Perîşân ahvâlim dillere düştü!
Aşka kapılmaktı, suçum günâhım.
Sevmesen de sana olmadı âhım.
Gökyüzü masmavi, ben simsiyahım.
Yasım, sazımdaki tellere düştü!
_/' İbrahim Halil MANTIOĞLU '\_