Yalnýz olmak bir insanýn ulaþsavileði en yüksek karakter yapýsýdýr. Nietzsche dediði gibi yalnýz yaþamak ya hayvan olmak gerekir yada Tanrý.

Yalnýzým kendinim buda benim sözüm.

Neden insanlar birlikte yaþamak zorundaymýþ gibi davranýyorlar. Þuan yurtta kalýyorum. Ve odada 11 kiþiyiz. Hiç tanýmadýðým insanlarla ayný yerde kalmak zorunda mýyým. Toplumsal aktivitelerde sýkýntý yok kiþisel olamaz onlar.

Hiç insanlarla uðraþasým yok iyi yada kötü hepsi boþ iþlerle uðraþýyorlar. Anlamýyorum kendimi deli gibi hissediyorum. Sanki onlar akýllý. Bir de diyorlar niye aramýza katýlmýyorsum nasýl ve neden katýlayýmki. Zeka seviyem düþeceðine. Yataðýmda yatarým benim için daha hayýrlý. Ýnsanlar da bir boþvermiþlik cahillið kabullenme ve onla mutlu olma havasý olduðu sürece asla aralarýna girmeyeceðim kendinimi cidden hayvan sürüsü içinde hissediyorum. Ve üzülüyorum keþke böyle olmasaydý keþke kendi kafamda insanlar çok sayýda olsalardý. Ama belki bu sefer onlardanda bikardim

Yalnýzken insan tanrýya daha yakýn hissetmeli. Ben öyle hissediyorum. Aslýnda bazen asla göremediðimiz Hatta hissedemediðimiz tanrýya inanmamak saçma geliyor. Ama Tanrý olmasa tüm bu telaþ niçin. 

Yalnýzlýk tanrýsal bir bakýþ açýþýdýr. 

Her þeyi gör bil duy ama ete süte karýþma