VAKKAS BEYÝN ÝSYANI

Bizler görevden alýndýktan sonra ilk mesai günü, Vakkas bey kalan personeli toplayarak bir konuþma yapmýþ, ardýndan tüm personele tatlý daðýttýrmýþ, personelin çoðu bu ikramý reddetmiþler, ama boþalan kadrolarýmýza  talip olan bazý arkadaþlar ve hatta daha önceden Vakkas beyin boþ vaatlerde bulunduðu birkaç kiþi bu ikramý hoþ karþýlamýþlar.

Ýkinci gün sabah uyandýðýmda içimde hiç iþe gitme isteði yoktu, gitsem ne yapacaktým sanki, ne sýkýcý olacaktý kim bilir?

 Ama hiç de öyle olmadý, normal mesaiye gelir gibi beni saat sekiz buçukta odalarýnda gören Personel servisindeki baþta amir Yusuf bey olmak üzere bütün arkadaþlar þaþkýnlýklarýný gizleyemediler

.

Amir ve Þef masasý arasýndaki misafir sandalyesine oturduktan bir müddet sonra personel çeþitli sorular sormaya baþladý. Ama elbette bu sorular yaþadýðýmýz hadiselerle ilgili deðildi. Benimle ilgili; nereli olduðum, çoluk çocuðumun olup olmadýðý gibi sorulardý.

 Hemen o gün hepsi ile kaynaþmýþtýk, hepsi dediðim Amir ve Þef arkadaþlar dahil odanýn içinde ondan fazla personel vardý.

 Sohbet ve karþýlýklý sorular güzeldi ama, bir müddet sonra iþlerine engel olacaðým endiþesi ile Yusuf beye söyleyerek teras katýnda ki malum çay ocaðýna gittim.

Haftanýn son günü  makamým olan misafir sandalyesine oturduðumda beni bir sürpriz bekliyordu. Yusuf beyde ilginç haberler vardý,

 -Hoþ geldin Müdürüm.

-Hoþ bulduk Yusuf bey, nasýlsýnýz?

 -Ben iyiyim, siz nasýlsýnýz?

 -Nasýl olayým Yusuf  bey, iyi diyelim iyi olalým.

 -Ýyi olun iyi olun ama diyeceklerimi duyunca daha da iyi olacaksýnýz.

 -Hayýrdýr

 -Vakkas bey, Vakkas bey de görevden alýnmýþ.

 -Öyle mi? Eh kýsmen de olsa adalet yerini buldu desene

 -Buldu da pek öyle sizinki kadar teblið etmek kolay olmamýþ.

 -Nasýl Yani

-Dün akþam mesai bitimine doðru faks gelmiþ Baþmüdürlükten, hemen Baþmüdürü aramýþ ve ben bu kararý tebellüð etmem demiþ, sabah da iþe gelmemiþ.

 -Eee

 -Neticede Baþmüdürlüðünüz; Personel Þefinize Vakkas beyi iþ yerine çaðýrýn gelmezse yanýnýza iki memur alarak siz evine gidin teblið edin, imzalamaktan imtina ederse tayin emrini yüzüne okuyun ve tutanak tutun diye telefonla talimat vermiþ.

 -Eeee

 - Ve evet Þef arkadaþ Vakkas beyi çaðýrmýþ gelmeyince kardeþinin dükkanýnda bulmuþlar ve kararý yüzüne okuyarak teblið etmiþler.

 -Hayýrlýsý olsun Yusuf bey personel adýna sevindim, þimdi artýk bana ve diðer maðdur arkadaþlara iadeyi itibar davasý açmak düþer.

 -Düþünüyor musunuz dava açmayý

 -Elbette, haklý olduðum bir mücadelede ne diye sonuna kadar gitmeyeyim ki?

 -Bir þey çýkmaz Müdürüm boþuna yorarlar sizi

 -Bilemem Yusuf bey, ben gerekeni yapayým, ya da arkadaþlarda evet derse biz gerekeni yapalým, gerisi onlarýn bileceði iþ, umarým bir daha siyaset karýþmaz iþe…

 Bu konuþmadan birkaç gün sonra benimle birlikte görevden alýnan üç arkadaþýmla toplanarak dava dosyalarýmýzý oluþturup, beraberce Ýzmir Bölge Ýdare Mahkemesinde  Ýadeyi Ýtibar davasýný açtýk.

 Bir kabus daha þimdilik kaydýyla bitmiþti.

                                                                                   O Dam

Her gün düzenli iþ yerine geliyordum, ancak bazý günler Servise gitmeden önce kendimce Dam adýný verdiðim teras katýnda ki çay ocaðýna gitmeye baþlamýþtým, buradaki amacým daha sabahýn ilk saatlerinde iþi gücü olan insanlarýn karþýsýnda boþ boþ oturma endiþesiydi.

Bilirsiniz halk arasýnda hapishaneye mahpus damý da denir. Gerçekten çay ocaðý benim için iþsiz güçsüz oturacaðým bir mahpus damý olmuþtu. Yusuf bey’e de tembih etmiþtim, beni arayacak olursanýz O’dam”dayým diye O’dam kelimesini ilk söyleyiþimde arkadaþlar dediðimi anlamamýþlar ancak yaptýðým açýklama gülüþmelere yol açmýþtý, o günden sonra o’dam ’dayým dediðimde herkes nerede olduðumu anlýyordu.

 Teras oturmalarýmdan birinde Trabzon Eðitim Merkezinde beraber görev yaptýðým Remzi isimli bir arkadaþýma rastladým. Remzi birkaç yýldýr Baþmüdürlükte Nöbetçi Amirliði görevini yürütüyordu ve Siyaseten aktif bir kiþiydi.

Durumumu anlatýnca bana yardýmcý olmak istediðini söyledi. Bense Mahkeme sonucu beklemek istiyorum, eðer bana Siyasiler kanalý ile yardýmcý olacaksan istemem cevabýný verdim.

Remzi ayný zamanda bir Sendikacýydý, aslýna bakarsanýz aðzý çok laf yapýyordu, ancak bana vaat ettiði göreve iadem konusunda baþarýlý olacaðýný hiç sanmýyordum.

 Tabi ki sürekli çay ocaðýnda oturmakta olmuyordu, arada bir Personel Müdürünün yanýna uðruyor görevlendirmemle ilgili bir geliþme olup olmadýðýný soruyordum. Endiþem ben sormasam kimsenin beni hatýrlamayacaðýydý. Müdüre haným ise her defasýnda nezaketle hayýr Fikret bey henüz bir þey yok, biraz daha sabredelim cevabýný veriyordu. Bu cevabý alýnca tekrar Servise geçiyor yine bir müddet iki masa arasýndaki yerimi alýyordum.

 Arada bir Yusuf bey yan masadaki Þef hanýma bir evrak uzatýyordu. Bense rahat uzatsýn diye kendimi biraz geriye doðru çekiyordum.

 Bir gün bu hareketi yapmak yerine uzattýðý kaðýdý alýp hiç bakmadan Þefe verdim. Ardýnda da sýkýldým boþ durmaktan hiç deðilse bir iþe yarayayým deyince, odadaki arkadaþlar bu sözlerime güldüler ama bakýþlarýndan ayný zamanda çok üzüldüklerini anladým.

  NASIL BU HALE GELDÝK NASIL BU HALE GELDÝM

 Biz Hizmet Ýçi de olsa bir Eðitim  Merkeziydik, yani tüm personelimizin ve yöneticilerimizin Kursiyerlere örnek olmasý gerekirdi.

Binamýzýn temizliði, dizayný, baþta Müdür ve Müdür Yardýmcýsý, Amirler olmak üzere tüm Personelin birbiriyle iletiþimi, Türkiye’mizin çeþitli Ýllerinden gelen Kursiyerlerle iliþkiler hep örnek olmalýydý.

 Oysa Müdürümüz bu Eðitim Yuvasýný bir arenaya çevirmiþti. Neredeyse Müdür, Müdür yardýmcýsý eski çaðlarda gladyatörlerin dövüþtüðü gibi dövüþmüþtük. 

 Müdürümüzde ne þeffaflýk, ne iletiþim, ne dinleme becerisi, ne takým çalýþmasýný teþvik ve taktir etmek olmadýðý gibi güvenilirliðini yitirmiþ, hedefi sadece personelle uðraþmak olduðu için, asýl görevlerini unutmuþtu.

 Bense Eðitim Baþmüdürünün taraflý tutumu yüzünden pasif hale getirilmiþ, elimden imza yetkim bile alýndýðýndan iþ yapamaz hale gelmiþtim.

 Bir yerde büyük hata vardý ancak bunu baþtakiler anlamýyor, ya da anlamýyor gibi davranýyorlardý. 

 “Eðitimin temel gýdasý bilgidir; sevgidir” Siz bilgisiz sevgisiz bir adamý Yönetici diye atarsanýz, olacaðý budur.” Eðitimciler bilgi ve duygu yönünden görevlerinin gereði, en üst derecede bir olgunluk düzeyine ulaþmýþ olmak zorundadýrlar.”Siz bunun tam tersine egolarý olan bir kiþiyi yönetici diye atarsanýz olacaðý budur.

 Kahramanýmýz ayrýca ilk tanýþtýðýmýzda ailece de görüþelim önerimi, ben bu tür görüþmelere karþýyým evime kimseyi sokmam diyecek kadar da asosyal bir insan olunca, gerisini siz düþünün artýk.

 Ben devrimci ruhluyum! Ben bir vatanseverim! Kendimi ülkeme ve ulusuma karþý her zaman borçlu hissederim, asalak olarak yaþayamam.

Oysa bizzat Devlet bana asalak olarak yaþama görevini bir liyakatsýz Müdürün yüzünden maalesef layýk görmüþtü.

Yaþam öykümün iniþli çýkýþlý grafiðinden bende bir birikim olduðunu ve bu birikimle etrafýmý aydýnlatmak istediðimi sanýrým gerçek vatanseverler anlamýþtýr.

 Ben bu yaþam öyküsünün en azýndan gelecek kuþaklar için aydýnlatýcý bir eser olmasýný istiyorum.

Beni ne On Ýki Eylülün Cellatlarý, ne þu bozuk düzeninin bürokrasisi, ne gericilerin, yobazlarýn baskýsý yýldýramadý, yýldýramayacakta.

 Hayata karþý elimi kolumu baðlayan tek þey yüreðimin bir köþesinde taþýdýðým, hiçbir zaman açýk edemeyeceðim büyük bir acýdýr.

 “Ýki bin Yirmi Dört Yýlýnda evliliðimin dokuzuncu yýlýný yaþadýðým sevgili eþim beni yeniden hayata baðlamasa, yaþama sevinci vermese ve hayatýn akýþýný her zaman aktif tutmasa belki de bu acýya dayanamazdým.

 Þimdi onunla mutlu bir evlilik sürdürüyor, zamanýmýz oldukça adým adým, þehir þehir güzel ülkemizi geziyoruz, birlikte attýðýmýz her adým acýmýn hafiflemesine vesile oluyor.

Deðerli eþimin yalnýz ruhsal saðlýk yönünden deðil, bedensel saðlýðým yönünden de bana ne kadar yardýmcý olduðunu ilerleyen bölümlerde geçirdiðim büyük bir ameliyatý anlatýrken bulacaksýnýz. O kadar ki eþim benim ameliyatýmdan söz ederken, ameliyat olduk diyecek kadar sahiplenmiþ”

 Eðer bir gün ilgili kiþi bu kitabý okuyacak olursa anlayacaktýr kimden bahsettiðimi, bana bu büyük acýyý kimin yaþattýðýný. O gün geldiðinde ise þunu bilsin ki her þeye raðmen ayaðýnýn taþa deðmesini hiçbir zaman istemedim, istemiyorum.

 Onu affediyorum diyemem, çünkü bunu hakketmesi lazým. Üzerindeki hakkýma gelince hiç kimseye hakkýmý helal etmediðim olmadý þimdiye kadar, elbette ölmeden ona da hakkýmý helal edeceðim.

Günler su gibi akýp gidiyor bir gün bir yerde duracak ve son bir defa nefes alacaðým oysa daha anlatacak o kadar çok þey var ki…

Yüz Otuz Altýncý Bölümün Sonu

Mehmet Fikret ÜNALAN