Çok kaldým ayaklarýna aþina karada,

Baðlayarak karalarý.

Býraktým ufuklarýn ardýnda,

Kendimle savaþý;

Ellerim yorgun,

Sanma ki aðýrlýðýndan kýlýçlarýn;

Býrakmak istemediðimden ellerini,

Sevdanýn gürzlerini taþýyan.

Limandayým iþte;

Vakti geldi ayrýlmanýn,

Portekiz semalarýndaki kuþlardan;

Ve senden,

Yüreðinin kafesinden uçamadýðým.

Kadýnlar hep böyle uðurlar,

Kýzýllýðý keþfe çýkan sevgililerini;

Sen de söyleyecek misin ‘fado’lar,

Hüzün kokan dudaklarýnla?

Rüzgar olacak yelkenli gemime,

Terennüm edeceðin mahzun ezgiler.

Ruhumu yýllarca ayakta tutacak,

Peksimetler olacak,

Hýçkýrýklarý hiç eden sesin;

Aþklarýný uðurlayan kadýnlardan yükselen.

Hatýrlamak zor olmayacak seni,

Uzak etmeyecek aþtýðým miller nefesini;

Gündüzlerde yumup gözlerimi,

Geceye düþeceðim,

Tutunup dolunayýn yakasýna,

Kenarýna vuracaðým pencerenin;

Gecelerde yumup gözlerimi,

Gündüze düþeceðim;

Karýþýp ýþýklarýna güneþin,

Bahçene vuracaðým,

Nice vakitler seni seyredaldýðým,

Doyamadýðým kadýným…

Çok uzaklaþmýþtým artýk efkârlý kýyýlardan,

Düþünürdüm nice lahzalar dalýp ufka;

Atlantik mi daha derindi,

Seni benden ayýran;

Yoksa gözlerin mi,

Beni sana baðlayan?

Kadýným…

(Fado: Kederli Portekiz Halk Þarkýsý)