Bazen o kadar düşünüyorum ki kendimi bir kuyunun içine düşmüş, kurtulmak için içinde debelenieken de ellerimi kollarımı parçalamış kanlar içinde bırakmış gibi hissediyorum. Ben çıktıkça kanıyor heryerim, ben o kuyudaki duvarları inceltmeye çalıştıkça ellerim kanıyor.. Artık sorun benim birini sevmem değil, birinin beni sevmesi. Ben zaten en ufak bir adımımda herşeyin yine aynı şekilde ilerleyip berbat olacağını düşünüp dururken üstüne üstlük birinin bana en ufak bir yaklaşımında umutlanıp daha çok üzüleceğimden korkuyorum. 

"Ondan" önce yaşadığım tüm hayal kırıklıklarının daha ağır olduğunu sanırdım ta ki onun en ağırı olduğunun farkına varana kadar.. O yüzden sevmeyin beni. Hatta iliklerinize kadar nefret edin benden. Çünkü ömür boyu ruhumu çürütecek bir sevgi parçacığını yok etmek için ebediyen bütün sevgi özlerinden mahrum kalabilirim ben. Yeter ki benden uzak durun.

... 

Sevmekten nefret ettirdiler beni anne, bir parça sevgiyi önüme atıp çekip gittiler kapımdan. Gözlerinde en ufak hatır yokken o kadar keyifle gülüyorlardı ki yüzüme. Kalbime her vurduklarında kırıkların onlara değil umutlarıma batmasındandı belki.

Her vurdukları kurşunu kalbimde bir ışık sandım. Denizlerimi kirlettiler önce tüm zehirlerini bitirinceye dek, ben güllerinin dikeni sandım acımı. Sonra iliklerime kadar çektiler umudumu ben sevgiye susadım sandım..

Sanmak en büyük cezaymış meğer, bilmek o kadar acı değilken..