Senden kaçtıkça sana yakalanan düşlerimden vazgeçtim.  Yokluğunu kabullenmenin ar’afında tüketir iken soluk ve mahir aklımı sensiz gönlüm kor bakışlarım zemheri cümle sözlerim hüsran.  Karanfil sızılarımı aşikâr ettikten cümle âdem ve nebatata iklim tebessümlerinde unuttu aklını.  Gün gamzelerinden derin kuyularına batar iken hilal kaşların hudutlarından ay doğuyordu Gönlüm dermanı bilmelisin ki damla damla birikti özlemin damarlarıma, ismin sızılarında inşa edildi cehennem, cennet gönlüm yedi kat semahına…

Nasılsın gönlüm ah u zarı?

Kaç zamandır halini soramadım.

Duydum ki ismimi buğulanan pencerene yazıp kimseler görmeden acelece siliyormuşsun.  Hakkın var elbet gönlünden silemediğini pencerenden silerek teselli arıyor insan. Habersiz bıraktığım için şekva etme ne olur bu aralar acını yoğurmak ile meşgulüm. Hayır, hayır sitem değil bu bilakis ben acın ile olgunlaşıp acın ile güzelleşiyorum. Biliyor musun geçen seni anlattım dalında kopmuş bir yaprağa ismini duyar duymaz kırıldığı yerden canlandı anlattıkça seni yeşermeye yüz tuttu bahis gülüşlerinden açılanda kahverengi bir renge bulandı yaprak ve yöremde açılan ne kadar narçiçeği varsa bir bir döküldü bende sükût ettim seni ve bizi …  

Sensiz bedenimin her uzvu işlevsiz aklım kıt

Ve gül kokmuyor artık dokunduğum hiçbir yürek 

Papatyalar açmayalı çok oldu gönlüm sokak aralarında 

Mevsimler bayatladı gönlüm iklimlerinde 

Saçlarımı yuva edindi sabır ve keder

Esir düştüm kalabalıklar içiresinde kimsesizliğine…