Gecenin soluklarý buza çeviren ayazý yüzünü jilet gibi kesip geçiyordu. Ýçinde yanardaðlar gibi kaynayan bir öfke, aðzýnda bir sürü lanet dolu sözler karanlýða savrulup gidiyordu. Amaçsýzca adýmlýyordu yollarý, kaldýrýmlarý. Nereye ve kime gideceðini bilmeden. Az önce karýsýyla artýk rutine binen tartýþmalardan birisini belki de en þiddetlisini yaþamýþ, ve karþýlýklý yapýlan aðýr ithamlarýn ardýndan bir daha geri dönmemek üzere evden ayrýlmýþtý.

Gayesizce yürümeye baþlayalý saatler olmuþtu. Gecenin bu vaktinde sokakta sadece çöpleri karýþtýran baþýboþ birkaç köpek ve arabalarýn altýnda köpeklerin gitmesini bekleyen kedilerden baþka hiç kimse yoktu. Herkes evine çekilmiþ, bir tek kendisi öylece kalakalmýþtý. Þu vakitte kime gidebilirdi ki… Kardeþiyle kalan yaþlý annesine gitse þimdi onlarý da derdine ortak edecek, üzecekti. Ve arkasýndan gelecek, “neden kavga ettiniz… hiç öyle þey olur mu” buna benzer bir sürü soru ve öðüte þu an ne cevap verecek takadi vardý, ne de kendini yaþananlar karþýsýnda haklý gösterecek bir açýklama isteði.

En sonunda bir otele gitmeye karar verdi Mehmet. Neredeyse on yýlýný doldurmak üzere olan evliliðinde ilk kez bir baþýna otelde kalacaktý. Cebindeki paraya baktý; bu parayla ancak bir pansiyonda kalabilirdi. Evden gurur meselesi yapýp üzerine ne para ne de baþka hiçbir þey almadan þiddetli bir kasýrga aniden çýkýp gitmiþti. Otellerin çokça olduðu bir semte geldi. Tek tek gecelik fiyatlarý sordu. Ama hepsinin verdiði fiyatlar cebindeki parayý solluyordu. Umutsuzca ara sokaklardaki pansiyonlara yöneldi.

Ýzbe haldeki bir pansiyona gecelik parayý ödedi. Anahtarý alýp odasýna çýkarken içini kemiren binlerce düþünce de þimdiden yüreðini daraltmaya baþlamýþtý. Odasýný açýp yataða uzandý sertçe. Halen kýzgýndý. Bu kez karýsýna çok sinirlenmiþti. Son dönemlerde yaptýklarý her kavgada hep ayrýlacaklarýný konuþuyorlardý. Ýþte þimdi bu istekleri yerini bulmuþtu. Artýk bu ayrýlýðýn bir daha geri dönüþü olmayacaktý. Bunu düþündüðü anda kalbine sanki kýzdýn bir þiþ sokuldu. Boðazý düðümlendi. Gözleri doldu. Kýzý… Altý yaþýndaki kýzý Zehra aklýna düþtü, yüreðine düþtü. Her akþam onu öpmeden, koklamadan yatmazdý ki, yatamazdý…Gözlerinde daha þimdiden biriken hasret yaþlarý ince bir pýnar gibi yanaklarýna süzülmeye baþladý. Gözlerini kýzýný hayal etmek için yavaþça kapadý.

Gecenin ilerleyen saatleriydi. Mehmet hala uyuyamamýþ, kendince kurduðu mahkemede yaþananlarý tekrar tekrar muhasebe ediyordu. O sýrada odanýn kapýsý hafifçe elle vuruldu! Olduðu yerde toparlandý. Ýçini hafif bir ürperti aldý. Zaten sýrf ucuz diye mecburen geldiði bu virane pansiyon hiç hoþuna gitmemiþti. Hele giriþteki eþkiyayý andýran birkaç adamla onlarýn yanýnda oturup da kendisine þuh bakýþlar atan kilolu ve yaþý geçmiþ kadýnlarý görünce kafasýnda bir sürü iðrenç senaryo canlanmýþtý.

Kapý bir kez daha ýsrarla çaldý. Yerinden kalkarak temkinli bir þekilde kapýya yanaþtý.

“Kim o ?”
“Benim” dedi, sesi sigara ve muhtemelen alkolden dolayý çatallaþmýþ bir kadýn sesi. Ve ayný ses davetkar bir edayla konuþmasýna devam etti.

“Caným bir açar mýsýn kapýný? Bu gece eþlik edeyim istersen sana!”

Kadýnýn bu þehvani sözleri niyetini hemen hissettirmiþti Mehmet’e. Evden uzaklaþtýðý daha ilk gecede karýsýna ihanet etmekle karþý karþýya kalmýþtý. Hayatýnda bir kere bile aldatmamýþtý karýsýný. Ve þu an karýsýna ne kadar kýzýp, yanlýþa o kadar yakýn olsa da böyle bir harama aslý meyletmeye niyetli deðildi.

“Saðolun. Ben yalnýz kalmak istiyorum” dedi hafif sert bir üslupla.

Ardýndan uzanmak için yeniden yataðýna geri döndü. Fakat yataða baktýðýnda midesi bulandý. Bu yatakta kim bilir ne çok haramlý tenler iç içe geçmiþti, yataðýn belki de her santimi meniye bulanmýþtý. Yüzünü büyük bir tiksintinin ifadesi kapladý. Üzerine hemen paltosunu geçirip, resepsiyondaki adamýn afallamýþçasýna bakýþlarýna karþýlýk vermeden, yeniden geldiði karanlýk ve dondurucu geceye karýþtý.

Cebindeki son paraydý az önce lanet okuyarak çýktýðý o genelevden dönme pansiyona ödediði. Hava, aðzýndan çýkan tükürüðü yere düþmeden donduracak kadar soðuktu. Mutlaka sýcak bir yere sýðýnmalýydý. Aklýna otobüs terminali geldi.

Bir saatlik titremeli yürüyüþün ardýndan terminalin kapýsýndan içeri girdi. Hemen ilk gördüðü banka oturdu. Çok yorulmuþ, üzerine de aðýr bir uyku rehavati çökmüþtü. Baþýný arkaya atarak duvara yasladý. Göz kapaklarý artýk karþý konulmaz bir þekilde kapanmaya baþladý.

Kulaðýna gelen seslerle uyandýðýnda nerede olduðunu anlamaya çalýþtý. Ve anladýðýnda da yüreðini derin bir efkar sardý. Bu, evinden böyle bir tartýþmadan dolayý uzak kaldýðý ilk gündü. Bu arada saate baktý, iþe gitme vakti yaklaþýyordu. Cebinde iþe gidebilecek kadar yol parasý kalmýþ mýydý acaba? Elini cüzdanýna attý. Attý ama cüzdanýn yerinde olmadýðýný anlayýnca yüzüne okkalý bir þamar yemiþ gibi oldu. Oysaki pansiyondan çýkarken cüzdanýnýn cebinde olduðunu biliyordu. Demek ki burada uyuya kaldýðý zaman çaldýrmýþtý. Þu bir günde ne çok uðursuzluk gelmiþti baþýna. Morali onu þu an yerlere serecek ve içli içli aðlatacak kadar sona dayanmýþtý. Ellerini paltosunun cebine soktu, olduðu yerde büzüþtü. Þu an ne yapmasý gerektiðine bir türlü karar veremiyordu. Bu halde iþe de gitmek istemiyordu. Orayý arayýp hasta olduðunu ve birkaç gün iþe gelemeyeceðini söyledi. Ardýnda terminaldeki onca kalabalýðýn için yalnýz baþýna dolaþmaya baþladý.

Aradan saatler geçmiþti. Bu süre içinde kah ýstýrap dolu düþüncelerin eskortluk ettiði ucu olmayan voltalar atmýþ, kah bir banka oturarak neyin doðru neyin yanlýþ olduðunu tartýlayýp durmuþtu. O sýrada elinde telsizle sivil bir polisin kendisine doðru geldiðini gördü. Gün içinde üç dört kez sivil polisin gözüne deðmiþ, ve sivil polis de þimdi ondan þüphelenerek kimliðini göstermesini istemiþti.

Mehmet on dakika sonra kimliði olmadýðý için terminal karakolundaydý. Utanç içinde karýsýyla kavga ettiðini ve sonrasýnda baþýna gelenleri anlattý. Polisler Mehmet’e inanmakta zorluk çekmediler.

Bir müddet sonra Mehmet polislerin anlamýný çözemediði imalý bakýþlarý eþliðinde karakoldan dýþarý çýktý.

Üçüncü gün…

Evden ayrýlýþýnýn bugün üçüncü günüydü. Ve tam üç gündür ayný elbiselerle bu terminalde yatýp kalkýyordu. Ýçinde kýramadýðý bir inat ve gurur yüzünden ne yakýnlarýný arayýp bilgi veriyor, ne de “Bir daha bu eve gelme” diyen karýsýný arayýp barýþma flörtüne giriyordu. Ayrýca para alabileceði bir sürü dostu varken bunu da bir kenara koyup þuan sadece kendisiyle baþ baþa kalmak istiyordu. Lakin tüm bu süre zarfýnda karþý koymadýðý tek duygu vardý, evden çýktýðýndan beri her saniye daha da harlanan kýzýnýn hasreti. Çoðu gece bir köþeye çekiliyor onu hayal ederek sessizce aðlýyordu. Öte yandan karýsý da, onu hiç aramamýþtý. Gerçi aramasa da ona olan kýzgýnlýðý evden çýktýðý o ilk gün kadar deðildi artýk.


Evden çýkarken geleceðe dair alelacele ve hýþýmla kurguladýðý planlar þimdi bu üç günün sonunda sanki gerçekten daha ziyade, abartýlý bir hayal ürünüymüþ gibi gözüküyordu ona. Bu üç gün içinde yaþadýðý üzüntüden dolayý iþtahý neredeyse tamamen kapanmýþtý. Bütün günü terminalde kalanlar için daðýtýlan ücretsiz bir çorbayla geçiriyordu. Bu üç gün boyunca tüm hayatýný en ince ayrýntýsýna ve hatýrasýna kadar didik didik irdelemiþti. Karýsýyla son zamanlarda anlaþamýyorlardý. Halbuki ilk yýllar birbirlerini gerçekten çok seviyorlardý. Her günleri ayrý bir lezzette geçiyordu. Ama son dönemlerde sanki birbirleriyle kavga etmek için bahane arayan iki düþman gibi olmuþlardý. Þimdi geriye dönse yine kavgalar olacaktý. Kaçýnýlmazdý bu.

Dördüncü günün akþamýnda kararýný verdi. Hem kendisi, hem karýsý, hem de bu tartýþmalardan en aðýr þekilde nasiplenen kýzý Zehra için boþanmalýydý. Bu dört gün içinde samimi olduðu bir çýðýrtkanýn yardýmýyla kendisini bu gece buralardan çok uzaklara götürecek bir otobüs ayarlardý. Ama bugün yapmayý istediði çok önemli bir arzusu vardý kýzý Zehra’nýn “babacým” deyiþini bir kez daha duyabilmek.

Otobüsün kalkmasýna az bir süre kalmýþtý. Titreyen elleriyle cebinden telefonu çýkardý. Ýçinde adýný koymadýðý bir duygu veya itiraf edemediði bir umutla evini aradý. Fakat telefon ýsrarla çaldýðý halde açan olmadý. Numarasý evin telefonunda kesin çýkmýþtý. Kahýrlandý. Karýsýna sitem etti, buna hakký olup olmadýðýný düþünmeye meydan vermeden. Anlaþýlan karýsýnýn kýzgýnlýðý, kendisininki gibi hala dinmemiþti. Kendisini alýp bilmediði aleme götürecek otobüsün kapýsýna geldi. Yolcular yavaþ yavaþ binip yerlerini almaya baþlamýþlardý. Artýk son anons yapýlýyordu otobüsün kalmak üzere olduðuna dair.

Adeta bir hayalet gibi otobüsün kapýsýndan ilk adýmýný attý. Ýkinci adýmýný atarken telefonu çalmaya baþladý. Yüzünde bayramlýðýný gören bir çocuðun sevinçli hali belirdi.
Karýsý arýyordu. Konuþmaya baþladýlar. Bineceði otobüs on dakika önce yoluna koyulmuþ çoktan perondan ayrýlmýþtý. Mehmet’le karýsý halen konuþmaya devam ediyorlardý. Önce karþýlýklý sitemlerle, hafif suçlamalarla baþlayan konuþma ardýný, gözyaþý, piþmanlýk sevgi ve hasret kelimeleriyle tamamlýyordu. Ve karýsý son cümlesini ekliyordu,

“Hadi Mehmet, Zehra’yla seni bekliyoruz.”


Aylar sonra…

Mehmet kucaðýnda oturan kýzý Zehra’ya kitaptan bir öykü okurken birden gözleri doldu. Öyküde yetim kalan bir çocuktan bahsediliyordu. Farkýnda olmadan gerilere, karýsýyla tartýþýp terminalde yaþadýðý ýstýrap dolu o dört güne. Aslýnda bir bakýma bu ayrýlýk onlar için sýnav olmuþtu, ama bu sýnavý belki de kaybedebilirlerdi de…

Eðer karýsý tam otobüse bineceði sýrada aramasaydý belki de ne kadar piþman olsa da dönüþü olmayan büyük hatalar iþleyecekti gittiði yerlerde. Ayrýca o adi pansiyonda ona ihanete bir kýl payý kadar yakýnlaþmasý, ve kimliðini yani cüzdanýný terminalde çaldýrarak baþýnýn ciddi bir belaya girmesi de bunlarýn cabasýydý.

O an neden kadýnlar için olduðu gibi erkekler içinde bir sýðýnma evi olmadýðýný düþündü. Neden evden mecburen uzaklaþmak zorunda kalan bir erkeðin kafasýný toparlayacaðý, belki orada kendisinin de hatalarýnýn gösterilip yuvasýnýn daðýlmasýnýn önlenebileceði bir sýðýnma evi...

Düþündü; tekrar düþündü. Belki erkeklerin de böyle durumlarda sýðýnabilecekleri mavi çatýlarý olsa ve buralara gelen erkeklerin yanlýþa girmeden yeniden ailesine kavuþmasý saðlansa… O zaman belki bir çok Zehra anne babasýnýn ayrý olduðunu utanarak söylemek yerine babasýnýn þefkat dolu kucaðýnda öyküsünü dinliyor olacak.

Neden acaba hala Mavi Çatýlar yok!