FURBY

Ýlkbaharýn tatlý sýcaklýðýyla kuþlar camýn kenarýnda bir koro tutturmuþ ve evin afacan çocuðunu uykusundan, adeta kendilerine eþlik etsin diye uyandýrmýþlardý. Çocuk, yataðýndan kalkar kalkmaz soluðu babasýnýn yataðýnýn baþucunda almýþtý. Baba, haftanýn yorgunluðunu yataðýna sarýlarak ve baþýný yastýða gömerek atacaðýný düþünüyordu. Anaokuluna bu sene baþlayan kýzýnýn: “Baba, baba! ” diye yüzüne vurduðu o minicik avuçlu ellerinin sýcaklýðýyla irkildi. Gözlerini daha ovalayamadan küçük afacanýn: “ Baba, baba!” çýðlýklarýyla uyanýyordu.

Çocuk, babasýnýn kendisine önceki hafta verdiði sözü hatýrlatýyordu. Baba zihnini zorlayarak verdiði sözü hayal meyal hatýrlamaya çalýþýyordu: “Haftaya seninle gezmeye ve istediðin oyuncaðý almaya gidebiliriz. ” demiþti ve bu, verilmiþ bir sözdü ve yerine getirilmeliydi.

Kahvaltý sofrasýný donatmaya çalýþan anne, minik afacaný yataðýnda bulamayýnca aramaya koyuldu. Yatak odasýndan gelen sese doðru yöneldi. Bu arada baba – kýz sohbetine de kulak misafiri olmaya çalýþýyordu. “ Oyuncak, çarþý, gezmek, söz… ” kelimelerini ani bir kavramayla aklýnda cümle haline getiriyordu. Kýzýna geçen hafta söz vermiþ olan beyinin cümlelerini hatýrladý.

………..

Baba – anne – kýz üçlüsü sofrada kahvaltýlýklarýn ve sýcacýk çayýn tadýný alýrken, afacan da o hýzla lokmalarý yutmaya çalýþýyordu. Neyse ki çocuðun dediði oldu ve çabucak yapýlan kahvaltýnýn ardýndan yola çýkýldý.

Çocuk, kendisinde oyuncakçý dükkanýnýn oyuncak raflarýnýn arasýnda bulduðunda, arabanýn kapýsýnýn açýlmasý ve kapanmasý ona bir an gibi gelmiþti.
Minik afacan, o kadar oyuncaðý ancak hayallerinde görebilmiþti. “Acaba hangisini alsam!” düþünceleri kanatlanmýþ hayal dünyasýnda uçuþuyordu. Bu düþünceler zihninde uçuþurken, atýlan okun hedefini bulmasý gibi, göz ve akýl ikilisi onu “ Furby ” denilen oyuncaðýn önüne getirmiþti. Minik afacan, onu iki avucu içine aldýðýnda gri – siyah tüylerinin yumuþaklýðýný hissediyor, kocaman yeþil gözlerini, uzun beyaz kulaklarýný ve sarý gagasýný tanýmaya çalýþýyordu.

O da ne!
Bu sevimli sanal yaratýk konuþuyordu. Acýktýðýný söylüyor ve dükkânýn müziðiyle beraber oynuyor ve adeta müziðe eþlik ediyordu. Karar verilmiþti ve bu oyuncak alýnacaktý. Baba, elini cüzdanýna götürdüðünde bunu alacak parasýnýn olmadýðýný gördü ve eli titreyerek de olsa kredi kartýna gitti. Limiti aþmýþtý, fakat kýzýna söz vermiþti, almalýydý. Baba ve anne oyuncaðý aldýktan sonra çocuklarýnýn sevincini gözlerindeki ýþýltýdan okuyabiliyorlardý.

“ Furby ” denilen bu sanal oyuncak, ailenin ayrýlmaz bir parçasý olmuþtu. Misafirlikte, yemekte, yatakta adeta afacan çocuðun bir parçasý haline gelmiþti. Yemek masasýnda bir sandalye de evin bu yeni misafirine ayrýlmýþtý. Anne – baba bundan mutlu gibi görünüyordu. Çünkü çocuklarý yemek masasýna isteyerek geliyordu, nazlanmýyordu. Birlikte uyuyup ayný saatte kalkýyorlardý. Adeta yaz mevsiminin güneþ sýcaklýðýný andýran bir dostlukla birbirlerinden ayrýlmýyorlardý.
“ Furby ”bazen acýkýyor, yemek; bazen de ilgi ve sevgi istiyordu. Afacan çocuk ise, küçük kalbinin yettiði kadar ilgi göstermeye çalýþýyordu.

Bir aydan bu yana evde her þey güllük gülistanlýk gibiydi. Evde yaramazlýk yapan yoktu.“ Aman evladým dikkat! ” gibi sözler eskisi kadar sýk duyulmuyordu. Baba, iþten geldikten sonra rahat bir nefesle gazetesini gözden geçirirken, tavþankaný çayýnýn sýcaklýðýný ve doyumsuz tadýný dudaklarýnda hissetmeye çalýþýyordu. Anne ise, mutfakta rahat rahat iþlerini yapabiliyordu. Günlük yapýlan temizlik iþleri iki günde bir yapýlýr olmuþtu.

Minik afacan, ailesi býraksa okula, yeni arkadaþýyla gidecekti. Anaokulunda hep yeni arkadaþýný düþünüyordu. “Acaba annesi yemeðini yedirmiþ miydi, onunla ilgilenmiþ miydi? ” sorularýyla boðuþurken, öðretmeninin: “ Kýzým, bir sorunun mu var, seni uzun zamandan beri düþünceli görüyorum?” sözüyle irkildi. Geçiþtirmece cevaplarla atlatmýþtý öðretmenini.

Evde odasýndan çýkmayan çocuk, yavaþ yavaþ anne ve babasýný endiþelendirmeye baþlamýþtý. Çocuklarýnýn dünyasý sadece bir oyuncaktan ibaret olmaya baþlamýþtý.

………

Bir gün odasýndan heyecanla çýkan çocuk, babasýnýn dizine vuruyordu. Oyuncaðý, biricik arkadaþý kocaman mavi gözlerini boþluða dikip, öylece bakakalmýþtý. Ýlkin ne olduðunu anlamamýþtý. Babasý: “Herhalde hastalanmýþtýr, istersen doktora götürebiliriz.” sözleriyle kýzýný avutmaya çalýþýyordu. Fakat nafile. Anne ve baba bir süreliðine birbirlerine boþ ve çaresiz gözlerle bakakaldýlar. Ellerinden bir þey gelmiyordu. Annesi, uzun zamandýr biricik evladýyla ilgilenmediðini, çocuðunun gözlerinin içine bakýnca anladý.

Oðlunun biricik dostu, düþüncelerinin arkadaþý Furby, gözlerini boþluða dikmiþti ve yapýlacak bir þey de gözükmüyordu.
O gün yemek masasýnda çocuklarýný boþ ve üzgün gözlerle, ellerini çenesine dayamýþ bir þekilde görün anne baba, bir oyuncaðýn çocuklarýnýn kalbinde, kendilerinin yerini kýsa bir zamanda nasýl doldurduðuna þahit olduklarýnda birbirlerine içten içe kýzmadan edemediler. Ama bunu belli etmemeye çalýþýyorlardý. Acaba bu oyuncaðý almakla hata mý etmiþlerdi, almasalardý daha mý iyi olacaktý? Fakat baba biliyordu ki: “ Geçmiþ zaman, sýkýntýlara, sorunlara çözüm olmayacaðýna göre içinde bulunulan zamana uygun olarak bir çözüm yolu bulmak gerekir. ” sözüne uygun hareket etmenin en doðru ve çabuk karar olduðunu.
Ortada vahim bir durum vardý. Buna acilen bir çözüm bulunmalýydý. “ Ama nasýl? ” sorusu bir “ Gonk! ” sesi gibi zihninde gelgitler yapýyordu. Oyuncak bozulmuþtu. Yenisi alýnýrsa, daha kötü sonuçlar ortaya çýkabilirdi. Oyuncaðýn, çocuklarýnýn kalbinde oluþturduðu boþluk tez elden doldurulmalýydý. Anne – baba elbirliði edip, o hafta sonlarýný geleceklerinin teminatý biricik evlatlarýna ayýracaklardý.

………..

Çözüm yolu anne babanýn zihninde þimþek hýzýyla göründü ve hemen uygulanmalýydý. Çünkü yeterince zaman kaybedilmiþti: “Biricik evlatlarýyla hoþ ve dolu dolu zaman geçirmek.”
Baba-kýz çarpýþan arabalarda bir o yana, bir bu yana savrulurken, anne kenarda tebessüm ediyordu. Ardýndan kuþ cývýltýlarýnýn ve aðaç yapraklarýnýn hýþýrtýlarýnýn eþlik ettiði bir yemek masasýnda babanýn yaptýðý espriler, minik afacaný o eski günlerine götürüyordu.

Neyse ki, erken fark edilmiþti. Teknolojinin son harikasý olarak görülen bir oyuncak bile, küçücük bir çocukta anne – baba sevgisinin yerini tutmuyor, bu sevgiyi tattýrmýyordu.


ÖMER BATI
24.07.2007 - Gaziantep