Hep doðmayý bekledim ikinci ömrüme. Hep yolunu bekledim doðumumun. Yýllar yýlý hayal ettim. Yýllar yýlý özlem çektim.

Umutlarým da oldu, umutsuzluklarým da. Sancýlandým kimi zaman.

Ikýndým durdum. Baþaramadým. Aradý gözlerim bir ýþýk, bir yol.

Dolandým durdum loþ labirentler içinde. Sonra vazgeçmiþken gezmekten boþ hayaller peþinde. Açýldý perdesi birden akýl sahnemin.

             Bugün benim doðum günüm. Sormayýn kaçýncý diye. Ölçütleyemem kendimi bilinenlere.  Doðduðumdan beri ikinci ömrüme. Sýðmayacak yeni ömrüm bu ölçüye. Altmýþ yaþýmý atmýþým geriye. Altmýþ artý bir den baþladým yürümeye. Varsayalým ‘Bir Ay’ým ‘Bir Yýl’ýma yetsin. Yetsin kalan ömrüm, yeni ömrüme.

             Ýçimde yazma hevesi ne zaman baþladý, hala bilmiyorum. Belki ilkokul döneminde okumaya baþladýðým ”Kemalettin Tuðcu” öyküleri etkili olmuþtur. Ya da kýsa sürede  büyük bir aþk’la baðlan-

dýðým “Cevat Þakir Kabaaðaç/Halikarnas Balýkçýsý”. Daha sonralarý “Balzac”, sonra“Tolstoy”, sonra “Zola”, sonra “Renan”. Pek de önemi yok aslýnda.Ve daha nicesi. Hepsi, belli ki etkiledi beni.

                   Ama OKUMAK ile YAZMAK çok farklý.

               Gerçek okur olmayý öðrenmek bir çaba istiyor. Bir yetenek gerektiriyor. Okuduðunu anlamak, anladýðýný hazmetmek gerekiyor. Yetmiyor. Düþün deryasýnda durmadan yorulmadan kulaç atmak istiyor. Farklý sularda yelken açmak, düþün rüzgarlarýnda farklý coðrafyalarý tanýmak gerekiyor. Yetmiyor. Bütün bu okuma yolculuðundan topladýklarýný analiz etmek, bu analizlerden de sentezler çýkarmak ve özümsemek. Ýþte benim anladýðým okur olmak bu. Dahasý da var ama uzatmayalým sözü.

               Gerçek yazar olmayý öðrenmek ise daha zor. Evet daha zor. Çünkü gerçek okur olmayý öðrenirken hep almayý öðrenir insan. Hiç gezmediði yerleri, tutup elinden gezdirirler. Hiç düþünmediklerini sokarlar aklýna, düþün daðarcýðýna armaðan ederler. Bir özge yaþama binlerce yaþam katarlar. Senin olmayanlarý verirler hep, sen binlerce sen olasýn diye. Verirler. Verirler. Verirler.

                Oysa yazar olmayý öðrenirken sen vermeye baþlayacaksýn. Vermeyi öðreneceksin ilkin. Nesnel yaþamýn deðiþecek elbette. Sen eksileceksin okurlar artarken. Kendinin olan zamaný okurlarýn için sarf edeceksin. Çýkarýp atacaksýn alýnganlýklarýný. Onun yerine toplumsal / insancýl hassasiyetler koyacaksýn. ‘Ego’larýna elveda bile demene gerek yok. Onlarýn yerini ‘Empati’ler alacak.

                  Ýþte bu yüzden bu gün benim doðum günüm. Henüz yaþým çok küçük. Henüz yeni baþladým yazarlýk ilköðrenimime. Gerçekten de çok korkuyorum. Ne kadar kolaymýþ karalamak ak kaðýtlarý. Eskiden ne rahatmýþým. Oysa ellerim titriyor, kararýyor gözlerim her yeni yazý ekleyiþimde görünürlere. Karne heyecaný basýyor yüreðime. Kýrýk not alýr mýyým diye, çocuksu bir heyecan sarýyor bedenimi. Tahtarevalli misali umutla umutsuzluðum geleceðe. Baþýmda bir sis, bir duman. Beynimde bir rüzgar, bir fýrtýna.

                 Ýþte bu yüzden sevdim yeni baþlangýçlarý. Bu yüzden arttý umutlarým. Saklanýp dururken sýramýn ardýna, belki cesaret bulurum.

Ürkekçe kaldýrýr parmaðýmý, belki birkaç soru sorar, belki birkaç yanýt veririm. “Doðru mu öðretmenim ? “. Sonra oturur, çocukça sevinirim. Kim bilir ?, belki ikmale kalýr, belki sýnýfýmý geçerim.

                 Ne olur öðretmenim..! Ne olur öðretmenlerim..! Sizler bana gerçekleri söyleyin. –“Þurasý oldu”, -“Þurasý olmamýþ” deyin. Ben iyi bir öðrenciyim. Gerçek bir yazar olmak, derdim. Gerçek eleþtirilerden mahrum býrakmayanlarýn elleri dert görmesin.

                Esenlikler, gülümseyen yüzler dilerim. Saygýlar.