3 Ocak MIM Pazar

Sabahtan beri, bir can sýkýntýsý, içi týka basa belirsizliklerle dolu bir boþluk yaþýyorum. “Sabahtan beri” sözün geliþi.Yine geç kalkmaya baþladým son günlerde. Yine/yenik düþmeden uykuya/geç yatmaya baþladýðým gibi.
Uyandýðýmda, saat on bir’i çoktan geçmiþti. Ýlk iþ kafein dolum tesislerinde kimyasal hasrete uzanan bir el. Kahve makinesinde Neskafe hazýrlana dursun, kapýnýn eþiðindeki gazeteye kýsa bir yolculuk. Ýçgüdüsel kontrol mekanizmasý tam da zamanýnda çalýþýyor. Gazetenin ekleri tamam gibi.!
Yine, açýldýðý gibi kapanan cümle kapýsý. Yine, inildiði gibi çýkýlan otuz sekiz basamak mermer merdiven. Benimki bir tahmin.Acaba ! gerçekten otuz sekiz mi? Belki/hiç saymadým ki/bir gün sayarým. Sessizliði bozan o en sevdiðim, en bana özel olan fokurtu kahvemin hazýr oluþunu muþtuluyor. Fincan alýnýyor, mutfak setine yumuþak iniþ.Bir önceki ile týpa-týp ayný karýþtýrma faslý tamamlanýyor. Gün uyanýyor.

Çalýþma odamdaki masa, akþamdan kalma bir karýþýklýk esareti içinde. Küllükte umarsýzca duran birkaç izmarit. Paketten çekilen bir yeni esir adayý. Çakan çakmaðýn sessizliði bozan sesi. Kahrolasý alýþkanlýklardan yalnýzca bir tanesi. Gittikçe alýþýyorum galiba her þeye. Bir tek kendime alýþamamak…..Her neyse…!Gazetemi okumaya baþlýyorum. Eðer okumak, salt hýzlý bakýþlarla lekeli bir düzlemi geçmekse ? …….Ýþte, yine hareket etti düþün ‘düþün’ katarý. Hiç bana sormadan/umursamadan/zig-zaglar çiziyor beynimin en ýssýz koridorlarýnda. En kötüsü, duracak bir istasyonu olmayýþý. Yeþil, sarý,mavi sorular geçiyor hýzla. Sonra, gri, daha gri ve siyah yanýtlar. Neredesin ey…unutkanlýk ?….Neden bedenim yaþlanýrken/ki, yaþlanýyor/ duygularým yaþlanmýyor ?….Hep böyle mi olacak ?…..Hep korkacak mýyým yaþamýn anlamýný /hiç de istemeden /sezmekten…..?
-“Zýrrrr..” Bu zýr-deli nin zýr’ý deðil. Telefonun sesi. Açýyorum. Bir ohh… çekiyorum içsel. Neyse ki, artýk hiç sevmediðim eski / ‘eks’ mi demeliyim yoksa? /sevgililerimden biri deðil. Aç parantez ( bir þükran daha borçlandým galiba ) kapa parantez.
Dünyanýn en karamsar insaný acaba kim ? Ben miyim….yoksa Begüm mü ?..…Ýþte çözümsüz bir problem, yanýtý imkansýz bir soru. Galiba, bunu hiç öðrenemeden ölüp gideceðim. Belki sen öðrenirsin bir gün sevgili kuzenim. Begüm, týpa-týp benzemese de, iþte biraz öyle, týpký benim gibi bir ‘Huzur kaþifi’ arkadaþý için aramýþ.
Efendim… Þimdi bu “Huzur Kaþifi” tanýmlamasýnýn ne menem bir þey olduðunu iþin yoksa düþün dur. Ýþin yoksa düþ yollara da “Huzur Kaþifi” bir ben ara dur. Ya da, yine düþ yollara ve týpa-týp bana benzemese de,/iþte biraz öyle/ayný benim gibi yolcunun ! tinsel ve biçimsel varlýðýný düþle dur.

Her adýmda bir ben gider benden
Ýçimde bir çember döner durur
Her solukta bir ben gelir bana
Dýþýmda bir dünya ki, ….kurulur

Þimdi kaçmanýn zamaný diye düþünüyorum. Yakýn bir yere kaçsam, çok çabuk yakalarým kendimi. Galiba en iyisi biraz uzaklaþmak. Kaçanýn da, kovalayanýn da amacýný unutabileceði bir yere yelken açmak. Bir bulut olup, daða çarpmak gibi. Bir nehir olup, denize ulaþmak gibi. Belki de saçmalýyorum. Kendi kuyruðunu kovalayan bir kedi gibi….!

                       * * *

Anýmsýyorum. Yazlýk sinemalar vardý çocukluðumda. Her mahallede en az bir yazlýk sinema. Genellikle boþ bir arsa üzerine kurulurdu. Hani, bir adý da ‘Beyaz perde’dir ya sinemanýn. Ama yazlýk sinemada beyaz duvar olurdu. Briket tuðlasýndan bir duvar örülür, sýva yapýlýp kireçle beyaza boyanýrdý. Sonra bahçenin karþý tarafýna iki katlý bir bina yapýlýr, üst kat makine dairesi, alt kat ta ise hem satýþ deposu, hem de bilet giþesi bulunurdu. O zamanlar daha plastik sandalyeler üretilmiyordu. Eski zaman kahvehanelerinde kullanýlan tahta sandalyeleri yan yana dizip, arkalarýndan uzun latalarla birleþtirerek oturma bölümleri oluþturulurdu. Bahçenin etrafý ise, ya tahta perde ya da branda ile örtülürdü. Yine de beleþçiler olurdu. Ya aralýklardan ya da çevredeki evlerin balkonlarýndan izlenirdi filmler.

Henüz televizyonla tanýþmamýþ olduðumuzdan, çokluk evlerde radyo ya kulak kabartýlýr veya akraba/komþu ziyaretlerine gidilirdi.
“Radyo Tiyatrosu”, ”Arkasý yarýn”lar hiç kaçýrýlmazdý. Misafirliklerde ise, “Sosyal insan” olmanýn ne demek /çünkü doðal olan oydu/ olduðunu bilmeden, sosyalleþip dururduk. Bu minval üzere akýp giderken hayat, Arada bir, akþam yemeði telaþý erken baþlardý. Yerler numaralý olmasa da, baba eve gelirken biletleri almýþ olurdu. Akþama sinemaya gidileceði yýldýrým hýzýyla duyulurdu. Hane halký yemeðini hýzla yer, özenle giyinirdi. Kapýda seyyar yemiþçiler sýra sýra dizilirdi. Gazete kaðýdýndan külahlara /küçüklere küçük külah, büyüklere büyük külah / çekirdekleri çay bardaðý ölçekleri ile doldururdu satýcýlar.

Adýný bahçenin kenarlarýndaki aðaçlardan alan ”Akasya Sinemasý”nýn giriþinde camekanlý bir afiþ dolabý vardý. Baþroldeki oyuncularýn yarým boy artistik resimleri süslerdi afiþleri. “Esas Çocuðun ve Esas Kýz”ýn gülümseyen resimlerine iç geçirerek bakardý gerçek! Kýzlar ve gerçek Çocuklar. Orta sýralarda yer bulup yerleþtikten sonra, artýk heyecanla filmin baþlamasý beklenirdi. Tabii bu arada bir önce izlenen filmin heyecanlý ve romantik sahneleri hararetli bir biçimde tartýþýlýrdý.
Bahçedeki direklerin arasýna gerili tellerden sallanan ampuller sönüp de film baþladýðýnda, ön sýralarda oturan bekar gençler ve çocuklar coþkulu bir alkýþ tuttururdu. Eðer biraz arkalardan yer bulmak zorunda kaldýysanýz, filmin seslerine makinenin sesi karýþýrdý.

“ON DAKÝKA ARA” yazýsý perdede belirdikten sonra, daha makine durmadan ýþýklar yanardý. Derken bir koþuþturma baþlardý. Tuvalete gidenler sýra kapabilmek için hýzla arka tarafa doðru hareket ederken, sinemanýn satýcýlarý da elleri ile baþlarýnýn üzerinde tuttuklarý tepsileri ile ön tarafa doðru hamle ederdi. Bir yandan kalabalýða göz gezdirir, bir yandan da
-“Haydi …’FRÝGO’ , haydi…‘GAZOZ’” diye baðýrýrlardý.
Tabii….çocuklar da annelerine, babalarýna,
-“Gazoz istiyorum, noo’lur…” diye yalvarýrdý.

Ýkinci yarý da bitip, perdede “THE END” , “FIN” yada “SON” yazdýktan sonra, kalabalýk çýkýþa yönelir, Bahçe yavaþ yavaþ ýssýz- laþýrdý. Geriye, yerlere atýlmýþ çekirdek kabuklarý, sandalyelerin altýna býrakýlmýþ boþ gazoz þiþeleri ve bir de bu hengamenin arasýnda dolaþan kediler kalýrdý.Mahallenin çocuklarý sinema dönüþü ya birer “Alain Delon” olurlardý ya da “Brigitte Bardot”. Hepsi, düþ sepetleri dolu evlerinin yolunu tutardý.
Bilseniz ne keyifli zamanlardý. Her yaþýn ayrý bir coþkusu vardý. Herkesin neþe ile dolu zamanlarý vardý. Gerçekleþeceðine mutlak gözü ile bakýlan özlemleri, umutlarý vardý. Ara sýra yaþanan sýkýntýlar,dertler o kadar çabuk biterdi ki, sanki hiç yaþanmamýþçasýna unutulur giderdi. Saygýnýn , sevginin kendi doðallýðý içerisinde hiç eksik olmadýðý bir yaþamdý. Ne kuþaklar arasý çatýþma bilinirdi, ne de sosyal çatýþmalar, gerginlikler. Ekonomik sýkýntýlar, bireyler arasý çýkar iliþkileri, ön yargýlý endiþe nöbetleri daha icat olunmamýþtý belki. Belki de farkýna varýlmazdý. Huzur hakimdi de…..
                              * * *
Dedim ya…..Nereye kaçsam çok çabuk yakalarým kendimi. Ýþte, yine döndük ‘kürkçü dükkaný’na. ‘Huzur’..deyince, huzur arayan arkadaþa döndük.Ama bu arada ‘Nescafe’m soðumuþ, penceremden giren güneþ odamý ýsýtmaya baþlamýþ. Þöyle…bir hýzlý bakýþ çevreye.Masamýn daðýnýklýðý hala eski yerinde. Geceden yazýlan küçük küçük notlar dört gözle bekliyorlar ilgi göstermemi. Kasetler yerlerine konacak, raftaki yerlerini alacak. Haa…bir de unutmayalým, çiçekler sulanacak.
Begüm…gözün aydýn.! Perme periþan edip bakamadýðýn ve çöpe atmak yerine bana kakaladýðýn ‘Yuka’ lar canlandý. Her ne kadar yapraklarýnýn uçlarýný kesmek zorunda kalsam da, oldukça iyi durum- dalar. Ýþte…yine içimdeki o can sýkýntýsý senfonisinin sesini duymaya baþladým. En iyisi geç olmadan /neye geç?/ çýkýp biraz dolaþmalý. Belki yine tanýmadýðým birkaç kiþiye selam verip, sonra gizlice gözlemlerim dönüp dönüp bana bakýp bakmadýklarýný.
Açýklamaya çalýþayým…. Ben biraz tuhaf bir adamým. Kendini “normal” sayan insanlardan farklý þeyler yaparým.! Mesela bu ‘selam’ meselesi. Caddede yürüyorum. Kafamýn içinde iri-kýyým ya da kýymýk kýymýk düþünceler. Bir an gelir, sigorta atýverir. Tabii, mesai paydos. Düþünceler hoop diye hiç bilmediðim bir yere zýplar gider. Öylece kalakalýrým. Ne yapayým…..ben de boþ duracak deðilim ya, baþlarým gelen geçene selam vermeye. Ama bakýn, öyle herkese deðil. Bu konuda seçiciyimdir.
Geçen gün, yine böyle bir anda /ki, ‘böyle anlar’ ým son günlerde çoðalmaya baþladý / asýk suratlý bir çifte selam verdim. Birkaç adým sonra kaldýrýmýn kenarýna eðilip, güya ayakkabýlarýmý düzeltiyorum. Çaktýrmadan da onlarý gözlüyorum. Önce adam döndü baktý. Kadýna bir þeyler söyledikten sonra kadýn da baþýný çevirdi. Bu böylece birkaç kez tekrarlandý. Artýk uzaklaþýyorlar ve ben de onlarý göremiyordum. Hani derler ya…”Þeytan dürttü”. Aynen öyle oldu. Yavaþça doðrulup karþý kaldýrýma geçtim. Park etmiþ arabalarýn arkasýna siper alarak onlarý takibe baþladým.
Benimle karþýlaþtýklarý ve hiç tanýmadýklarý benden selam alana dek uzun süre hiç konuþmadýklarýna o kadar emindim ki, olacaklarý izlemeye karar vermiþtim. Yürüyüþ hýzlarý ne bir yere yetiþecekmiþ gibi hýzlý, ne de gezinti yapar gibi yavaþtý. Fakat bir þey oldu. Ýyice yavaþladýlar. Önce sakin bir biçimde, sonra tartýþýr gibi daha hararetli bir biçimde konuþmaya baþladýlar. Arada bir duraklayýp, sanki beni yeniden görebileceklermiþ gibi geldikleri yöne bakýyorlardý. Ben takibe devam ediyordum. Artýk nerede olduðumuzu, nereye doðru gittiðimizi unutmuþ, bütün dikkatimi onlarýn davranýþlarýna vermiþtim.
Tahminen aradan yarým saat geçmiþti. Birden onlarýn bir pasaj’a girdiklerini, kentin oldukça kalabalýk bir alýþ-veriþ merkezinde olduðumuzu fark ettim. Eðer peþlerinden gidersem, karþýlaþma ihtimali olabilirdi. Tabii…bu durumu açýklamam imkansýzdý. Ne diyebilirdim? -“Yanýlýyorsunuz, neden sizi izleyeyim ki, bu bir tesadüf”desem inandýrýcý olamazdým. Onlar “Normal insanlar” dan olduklarý için gerçeði söylemeye çalýþmam da ayný sonucu verirdi. Zaten yeteri kadar kuþku yaratmamýþ mýydým ? Evet , gerçekten kuþkulu bir durum olacaktý. Ne yapalým bu günlük de bu kadar olsun. Biz yine sevgili kuzenim Begüm’ün huzur kaþifi arkadaþý meselesine dönelim. Ama isterseniz bu konuyu daha sonra konuþuruz. Þimdi býraktýðým yerden iþe koyulup Þehri-Ýstanbul’a selam daðýtmam ve biraz huzur bulmam gerekiyor. Haa…bu arada. Selamlar…efendim. Selamlar.

                                             3 Ocak ( 1999 ) Pazar