her yaz; kekik, süpürge toplamaya gittiðimizde,

akþamlarý yolma tarlasýndan dönüþlerimizde

boþaltýrdýk testimizdeki son suyu palamutun dibine

gün geldi, bebekler uyudu, testiler hýfzedildi gölgesinde

biz salýncak kurmaya kýyamadýk dallarýna

olurda ayrýlýverir gövdesinden en güzel dalý diye

o bekçilik etti çobanlarýn azýk torbalarýna

meyvasýný yemekte nasip olmadý hiç birimize

iþin aslý belki; o da hiç meyvasýný sunmadý

Taþýnbaþýndaki taþlý tarlanýn, taþlý palamut aðacý

ama; ondaki yaþama sevinci, o büyüme sevdasý

taþýn kayanýn içinde, sanki bize armaðandý

eyneli çýkýnca, dönüp, oturur, ovayý seyrederdik her kez

bilirdik palamutu.. çýkmadýk candan umut kesilmez..

“-her þeye raðmen yaþamak, çabalamak” diye

ümitvar eder, bir veli gibi hayat dersi verircesine

öylesine canlý,

            öylesine iþtahlý büyüdü eseldi[1],

öylesine coþkun irekdi[2]

            öylesine þevkli, süðgündü[3] ki

anam; “-çuvdu[4],

azdý[5],

            atýkdý[6] ðetdi, havanýn gatýna bu

bi-balta vurmalý[7]- gövdesine” dedi,

            içinden geldiðinden deðil de,

                                   iþte öylesine

kimsenin gönlü olmayacaðýný bile bile

ne el sürdük kozalaklý palamuduna

ne gövdesine týmýlýyla[8] harfler,

            kalpler kazýdýk,

            ne sevdiðimizin ismini

ne de dallarýndan ayýrýp, taþýdýk

            öðün etdik tekelere,

ne koç salýmýndan önce koçlara

            ne kurbanlýklara