Bütün gece sürmüþtü yaðmur. Aralýklý olarak þiddetini arttýrýp azaltarak devam etmiþti sabahýn ilk ýþýklarýna dek. Kimi zaman bardaktan boþanýrcasýna yaðýyor, egzotik bir uðultu ile ritmik bir melodi gibi iþliyordu insanýn içine. Kimi zaman ‘ahmak ýslatan’ dedikleri biçimde, sessiz ve derinden. Rüzgarsýz ve ýslaktý gece. Sonbahar olmasýna raðmen, üþütmüyordu insaný yine de. Tan yeri ýþýmaya baþladýðýnda aniden kesilmiþti.

Bütün gece uyumadan yaðmurun sesini dinleyen ve Cunda adasýnýn ýþýklarýna dalýp giden  Bahtiyar yerinden kalktý. Gün ve gecenin buluþmasýný izlemek için iskeleye gitmeye karar vermiþti aniden. Zaten bütün kararlarý ani ve dönülmez olurdu. Balkondan içeri girdi. Avcý yeleðini ve üzerine de montunu giydi. Otuzaltý yýllýk eþi Nazife ve yýllar sonra dünyaya gelen oðullarý Soner derin uykudaydýlar. Onlara þöyle bir bakýp, yavaþça kapýyý çekip kendini sokaða attý.

Dýþarý çýktýðýnda derin bir nefes aldý. ‘Yaðmurdan sonra topraðýn kokusu ne güzel’ diye düþündü. Dar ve eðimli sokakta adýmlarýný dikkatle atýyordu. Henüz yanmakta olan sokak lambalarýnýn altýnda, ýslak arnavut kaldýrýmlarý ýþýklarý yansýtýyor, parýl parýl parlýyordu. Ana caddeye çýkarken, sokaðýn köþesindeki tabelaya takýldý gözleri. “HUZUR SOKAÐI” yazýyordu duvarda. Dudaklarýnda acý bir gülümsemeyle köþeyi dönüp caddeye çýktý.

Ortalýk aydýnlanmaya baþlamýþtý. Gece boyunca sýðýndýklarý kuytulardan çýkan sokak kedileri ve köpekler etrafý koklayarak dolaþýyorlardý duvar diplerinde. Ýskeleye doðru devam etti yoluna. “Martý Çýkmazý”ndaki taþ fýrýndan sýcacýk lorlu börek alýp. Tek tük geçenlere selam vererek Cumhuriyet Meydaný’na ulaþtý. “Ýskele Aralýðý”ndaki çay oçaðýnýn sahibi, emekli Cafer efendi sabah temizliði yapýyordu.

-‘Merhaba’ dedi. ‘Çayý demledin mi?’ diye sordu ardýndan.

-‘Oooo… Erkencisin’ diye yanýtladý. ‘Tabii demledim’.

Bahtiyar kapýnýn önündeki tabureye oturdu. Elindeki poþeti sehpanýn üzerine koydu. Cebinden sigara paketini çýkarýp, bir sigara yaktý. Denizin üzeri cam gibiydi. Sabahýn sessizliðinde denizden  balýkçý teknelerinin motor sesleri ulaþýyordu sahile. Ama henüz hiç biri dönmemiþti. Daha erkendi zaten. Bir-iki saate kadar hepsi kýyýya döner iskeleye baðlarlardý teknelerini. Ýþte o zaman bir þölen baþlardý. Balýkçýlar balýk aðlarýný ayýklarken, havada martýlar, rýhtýmda ise kediler nafakalarýný çýkarmak için bir yarýþa girerdi.

         -‘Buyur bakalým çayýný’ dedi Cafer, bardaðý sehpaya býrakýrken.

Daldýðý derin düþüncelerden uyandý Bahtiyar. Yüzünü Cafer efendiye dönerek, yüzündeki umutsuzluðu gizlemeye çalýþýr gibi, zoraki gülümsedi.

         -‘Eyvallah’ dedi. ‘Al bakalým, bu da Siftah parasý’.

Cebinden çýkardýðý elli kuruþluk madeni parayý yere attý. Sigarasýný söndürüp, poþetteki böreðin paketini açmaya koyuldu. Bir yandan kahvaltýsýný yapýyor, bir yandan da evin çatý onarýmý için parayý nasýl tamamlayacaðýný düþünüyordu. Geçen kýþ bayaðý sýkýntý çekmiþlerdi. Her yaðmurda akan çatý yüzünden Nazife hanýmla tartýþma çýkýyor, aðýzlarýnýn tadý kaçýyordu.

Bütün yaz onarým için para biriktirmeye gayret etmiþtiler. Ama acil ihtiyaçlar ve Nazife hanýmýn ilaçlarýna harcamak zorunda kalmýþlardý büyük bölümünü.

         -‘Günaydýn efendim’ diye, zor iþitilirbir ses duyduðunda irkildi. Sol tarafýnda, en sondaki taburenin baþýnda bir genç adam duruyordu. Genç adam sýrýlsýklamdý. Belli ki, gece yaðan yaðmura yakalanmýþtý. Tanýmadýðý bu genç adam, öylece ayakta dikilip duruyordu.

-‘Gel, otur evladým’ dedi Bahtiyar. ‘Üþümüþsündür, bir çay iç, için ýsýnsýn’ diye seslendi.

-‘Teþekkür ederim, ben almýyayým’ dedi genç adam.

         -‘Gel hele, gel’ dedi bahtiyar. Sonra içeri seslendi.

-         ‘Cafer efendii… Ýki çay getir bize’.

Genç adam huzursuzdu. Ama yavaþça sokuldu ve Bahtiyar’ýn yanýndaki tabureye oturdu. Hiç konuþmadan dakikalar geçti. Cafer efendi çaylarý getirdi. Þekerlerini atýp karýþtýamaya baþladýktan sonra, konuþmaya baþladý genç adam.

-‘Ýsmim Recep, efendim. Burada tatil için bulunuyorum. Tatil iznimi geç de olsa aldýðýmda sevinmiþtim. Sonra, daha yeni tanýdýðým bir arkadaþla Ege kýyýlarýný gezmeye karar verdik ve yola çýktýk. Burada, Çamlýk bölgesinde bir çadýr kamping de konaklamýþtýk. Aslýnda her þey çok güzel baþlamýþtý. Ama dün gece, çadýrýn içine dolan yaðmur sularý ile uyandýðým zaman, baktým ki arkadaþým sandýðým kiþi kayýplara karýþmýþ. Hem de, tüm eþyalarýmý ve paramý da alarak. Fark ettiðimde saða sola koþuþturdum ama ne yazýk ki, çoktan sýrra kadem basmýþtý. Yürüyerek merkeze kadar geldim ve karakola bildirdim. Ýfademi aldýktan sonra “eðer bulursak sana haber veririz” diye beni gönderdiler. Ýþte hepsi bu efendim’ diye baþýndan geçenleri anlattý.

Olayý hayret ve üzüntü ile dinleyen Bahtiyar, yerinden kalktý ve genç adamýn gözlerine bakarak, otoriter bir þekilde;

-‘Kalk bakalým delikanlý’ dedi. ‘Sen benim oðlum yerindesin, þimdi hiç itiraz istemem, doðruca bize gidiyoruz. Hasta olmadan sana bir çare bulalým’ diye konuþtu.

Eve gittiklerinde durumu öðrenen Nazife haným da çok üzülmüþtü. Önce sandýktan bir trafik kazasýnda ölen oðullarýndan hatýra kalan giysileri çýkartýp Recep’e verdi. Daha sonra da güzel bir kahvaltý hazýrladý. Islak giysilerden  kurtulan ve karný doyan Recep, uykusuz ve yorgundu. Daha fazla dayanamadý ve gösterdikleri odada derin bir uykuya daldý.

Saatler sonra uyandýðýnda, Bahtiyar ve nazife haným, yüzlerindeki insancýl bir yardým yapmanýn mutluluðu ile karþýladýlar Recep’i. Hazýrlanan sofraya oturduklarýnda günün sona ermesine az kalmýþtý. Yemeklerini yerken, Bahtiyar onun durumu ile ilgili araþtýrma yaptýðýný anlattý. Ama, maalesef  olumlu bir sonuç da çýkmamýþtý karakoldan. Çalýnan eþyalarýnýn yerine çarþýdan birkaç parça eþya almýþlardý. Evine dönüþ için ise, saat 23 de kalkacak olan Ýstanbul otobüsünde yerini ayýrtmýþlardý.

-‘Yanlýþ anlama delikanlý’ dedi Bahtiyar. ‘istediðin kadar burada misafirimiz olup, tatiline devam edebilirsin’. ‘Rahmetli oðlumuz Mümtaz ile ayný yaþta olduðun için, onun yerine seni evladýmýz gibi baðrýmýza basarýz. Bundan mutluluk duyarýz’.

Bu kadar yakýn ilgi ve konukseverliðe þaþýrmýþtý Recep. “Demek ki, böyle insanlar hala varmýþ yeryüzünde” diye düþündü. Bütün öfkesi geçmiþ, yüreði mutlulukla dolmuþtu. Ayný zamanda, asla unutamayacaðý bir insanlýk dersi almýþtý. Hýzla tükenmiþti zaman. Ve otobüsün kalkma saati geldiðinde, üçü de  gözyaþlarýný tutamamýþtý.

Mevsim sonbahardan kýþa döndüðünde daha da artmýþtý Bahtiyarýn sýkýntýlarý. Odun bile alamamýþlardý daha. Çatý onarýmý ise artýk imkansýz gibi olmuþtu. Çünkü ellerinde avuçlarýnda ne varsa Tanrý Misafiri olan Recep için harcamýþlar, bunu yaparken bir an bile terddüt etmemiþlerdi. Ama kýt kanaat geçinen insanlar için bu zor bir kýþ demekti.

Küçük oðullarý Soner’in okul giderleri yüzünden, yarý aç yarý tok yaþýyorlardý. Evde soba yanmadýðý için öksürük nöbetleri geçiren Bahtiyar, en sonunda eþi Nazifenin ikna etmesi ile Devlet Hastahanesine gitmiþ, muayene sonucu Zatürre olduðu teþhisi konmuþtu. Komþular tarafýndan gýda yardýmý görüyorlar ama ilaçlarý alamýyorlardý. Hastalýðý hýzla ilerleyen Bahtiyar, yine bir öksürük nöbeti geçirdiði gece hasrahaneye kaldýrýldý. Yatarak tedavisine baþlandýðýnda, Soneri komþularýna býrakan Nazife haným, Bahtiyar’ýn yanýndan hiç ayrýlmadan günlerce hastahanede kalmýþtý. Onlar hastahanede olduklarý bir gün kapýlarý çalýndý. Yanýt alamayan postacý getirdiði telgrafý kapýnýn altýndan atýp uzaklaþtý.

Ýsmi Bahtiyar’dý ama belki de mutlu olmayý en çok hak eden insanlardan biri olmasýna raðmen son günlerinde mutlu olamamýþtý. Hastahaneye yatýþýnýn onsekizinci günü ne yazýk ki, solunum yetmezliðinden yaþamý sona ermiþti Bahtiyar’ýn. Cenaze töreninden sonra zorunlu olarak eve dönen Nazife haným, ertesi gün postacýnýn getirip kapýnýn altýndan içeri attýðý telgrafý gördü. Merak içinde, tek tesellisi küçük oðlu Sonerin okuldan dönmesini bekledi. Eve dönen Soner telgrafý okurken heyecan içindeydi. Þöyle yazýyordu telgrafta;

“Sevgili Bahtiyar baba ve Nazife Anne. Sizleri arayamadým, kusuruma bakmayýn. Eve döndüðüm zaman ne yazýk ki, tek varlýðým annemi kaybettiðim haberini aldým. Sizleri çok sevdim ve eðer kabul ederseniz aileden kalan miras ile orada bir ev alýp, sizlerle birlikte yaþamak istiyorum. Cevabýnýz ne olursa olsun, artýk ailem sizlersiniz”. Recep IRMAK.