SON VAPUR

Ölen yakýnlarýmýzýn ardýndan neden yas tutarýz hiç düþündünüz mü?
Onu bir daha göremeyecek olmamýz, sesini ve yüzünü bile bir zaman sonra unutacaðýmýz –hem de istemediðimiz halde unutacaðýmýz – için. Ancak bir yakýnýmýzý kaybettiðimizde hissettiðimiz tek duygu özlem midir?
Bizden uzaklaþan sevdiklerimiz bize özlemden öte piþmanlýk duygusu aþýlar.
Onunla geçirdiðimiz vakte doyamayýþýmýzdýr bize asýl dayanýlmaz gelen.
Aslýnda sevdiklerimizle kaç takvim devirirsek devirelim yinede doyamayýz onlara. Fakat bazen düþünürüz ‘ Þimdi olsa, gelse yaptýðý hatalarý yapsa hiç kýzmam. Yahut sürekli yanýmda – o günkü tabiriyle – výdý výdý yapsa of demeden dinlerim. Keþke onunla daha çok vakit geçirebilseydim. Keþke geçirdiðim vakitlerde onu biraz daha mutlu edebilseydim.’
Hata payýmýzýn arttýðý yerde piþmanlýklarýmýzdýr bize sarmaþýk misali dolanan. Çözülmek bilmeyen dolambaçlar hatýrlatýr bize onlarla geçen vaktin sýnýrlý olduðunu. Oysaki biz hep onlar olacaklarmýþ gibi yaþarýz ve hala yaþýyoruz olmayacaklarýný bile bile. Çünkü yok olacaðýný bilerek sonsuza dek yaþayacakmýþ gibi davranmak insanýn mayasýnda vardýr.
Çünkü alýþýrýz. Alýþtýðýmýz þeyler bize eskisi kadar cezp edici gelmeyebilir. Her gün gördüðümüz annemize, babamýza ve arkadaþlarýmýza alýþtýðýmýz için onlarla geçirdiðimiz vakit – onlara çok baðlandýðýmýzdan dolayý – hiç bitmeyecekmiþ gibi gelir.
Ve ayrýlýk kapýyý çaldýðý zaman kucaðýndaki piþmanlýklarý, hasreti, hüznü, kýzgýnlýðý (…) armaðan edip sevdiklerimizi çalarak bize ‘keþke !’ vaktinin geldiðini hatýrlatýr.
Ayrýlýk geldiði zaman anlarýz, alýþtýðýmýz için sýkýcý geldiðini zannettiðimiz herkes ve her þey bizde müthiþ bir baðýmlýlýk yapmýþtýr.
Bu yüzdendir insanýn beslediði evcil hayvaný öldüðünde sarsýlmasý. Hatta yine bu yüzdendir küçücük bir çocuðun aðzýndan biberonu alýnýnca parmaðýný emmesi. Hayatta farkýna varmadýðýmýz iyi huylu baðýmlýlýklarýmýz elimizden alýnýnca suni umursamazlýklarla dindirmeye çalýþýrýz acýmýzý.
Benliðimizi tamamlayan puzzle parçalarý gibidir hayatýmýza giren herkes ve her þey.
Hani canýmýzý sýkan insanlarýn ardýndan ‘ keþke hiç tanýmasaydým. ‘ deriz. Peki, hayatýmýzda canýmýzý yakan insanlar olmasaydý canýmýza can katan insanlarýn farkýna nasýl varacaktýk?
Yaþamýmýz boyunca bugüne kadar birçok insan gelip geçti. Kimi kalbimizi deþerek geçti kimiyse deþik yerleri sývayarak…
Kiminin farkýndaydýk, sevgisi dilinden akardý; kiminse -beklide hala deðiliz – sevgisi gözbebeklerinden taþardý.Ömür konaðýnýza misafir gelen her insan iyi kötü hediyeler býrakmýþtýr kapýnýza. Ve býraktýklarý her hediye onlara ikram ettiklerinizin karþýlýðýdýr aslýnda.
Eðer piþmanlýk denizinde bir balýk olmak istemiyorsanýz durun ve düþünün. Bugün yataðýnýz musalla taþý olsa etrafýnýzdakilerin halini veya yakýnlarýnýzdan biri musalla taþýna düþtüðünde sizin halinizi.
Elbette son vapura yalnýz bineceðiz vakti geldiðinde. Vapurdaki giþeniz yýkýlmýþ Kabelerse varacaðýnýz cehennem limanýna dönüp ‘buraya neden geldim ? ‘ demenizin hiçbir anlamý yok.Çünkü bu vapurda ancak giþesini fethedilen kalpler üzerine alanlar cennet limanýna eriþebilir.

Büþra Sürme