Uzun süren bir gece nihayet sonlandý. Þimdi gece üzerindeki siyah örtüyü kaldýrýp yerine gündüzü teslim edecek.

Gözlerini her gün olduðu gibi yine açtý sabaha Fehmi amca. Yerinden doðruldu ve bir süre öyle bekledi. Biraz ayýlmayý bekliyordu. Azýcýk ayýklýk ile yerinden doðruldu. Odadan çýkarak lavaboya doðru yürüdü. Antrede kapýnýn tam karþýsýnda duran askýdan havlusunu aldý ve yürümeye devam etti. Havlu kirliliðinden fena halde koku yayýyordu etrafa. Kendisi de bunun farkýndaydý ama ne yapsýn, yýkayan yoktu.

Lavaboya geçti ve elini yüzünü yýkadý. Daha sonra aynaya uzun uzun baktý. Sakallarý biraz uzamýþtý, týraþ olmasý gerekliydi. Ama týraþ olmaya erindi ve olmadý. Taraðýný alýp saçlarýný ve býyýklarýný bir güzel taradý. Lavabodan çýkýp havluyu yeniden askýya astý. Kýyafetlerini alýp odaya doðru yürüdü. Kýyafetlerini giyerken telefon çaldý. Bir “Lâ havle velâ” çekerek telefona uzandý. Arayan kýzýydý:

-Alo!

-Alo, babacýðým?

-Efendim kýzým?

-Babacýðým, bugün size geleceðimi söylemiþtim ama sanýrým gelemeyeceðim. Murat tutturdu bugün ailemi gezdireceðim diye. Bir þey diyemedim. Sorun olmaz, deðil mi?

-Yok kýzým ne olacak? Ben de dükkana gidecektim zaten.

-Peki babacýðým, hoþça kal!

Telefonu kapattýktan sonra kapýya doðru yöneldi. Askýdan ceketini aldý ve kapýdan dýþarý çýktý.

Fehmi amcanýn iki sokak ilerideki çarþýda küçük bir dükkaný vardý. Eski kitaplar, defterler, kalemler… gibi küçük þeyler satardý burada. Pek iþ yoktu ama yine d vakit geçirmek için giderdi dükkana. Ee ne yapsýn adam? Eþini kaybettikten sonra yapacaðý bir þey yoktu yalnýz baþýna. Mecburen burada vakit geçiriyordu.

Eþi Nuriye haným bundan 5 yýl önce oðlunun vefatýna dayanamayarak hastalanmýþ ve vefat etmiþti. Oðlunu ise feci bir trafik kazasýna kurban vermiþti. Nuriye haným da buna dayanamayarak oðlunun ölümünden bir yýl sonra gözlerini kapattý dünyaya. O günden sonra Fehmi amcanýn dünyasýnda dört kýzýndan ve esnaf arkadaþlarýndan baþka kimsesi kalmadý. Çoðunlukla Fehmi amcanýn günü dükkanda, esnaf arkadaþlarýnýn yanýnda geçerdi. Bu kadar acý yaþamasýna raðmen onlarýn yanýnda çok mutluydu.

Dükkana gelmiþti. “Bismillah” deyi açtý kapýyý. Tam içeri girecekken karþý komþusu marangoz Münir usta yanýna yanaþýp omzuna hafif bir þekilde vurarak:

-Hop, Fehmi efendi. Ne bu sakal. Atsana oradan bize bir sakal, dedi ve uzunca bir kahkaha attý.

Fehmi amca suratýný asarak:

-Tövbe estaðfurullah tövbe! Ulan, Münir! Ulan baþýmýn belasý. Yaþýn kaça gelmiþ, sen hâla nasýl davranýyorsun be adam. Ulan seni sabah sabah benimle uðraþasýn diye gökten zembille mi indirdiler arkadaþ?

-Yahu hemen kýzýyorsun sen de be. Biraz takýlalým dedik, fena mý? Ne o? Ters tarafýmýzdan kalkmýþýz anlaþýlan bu sabah.

Fehmi amca biraz oflayarak:

-Olmaz böyle ayaküstü, geç içeri orada konuþuruz, dedi. Daha sonra yan komþusu çaycý Hüsam’a seslenerek:

-Hüsam usta iki çay, dedi ve içeri geçti.

Münir usta, Fehmi amcayla hemen hemen ayný yaþtaydý. Yýllardýr burada marangozluk yapýyordu. Fehmi amcanýn dükkanýndaki raflar, masa, tezgah onun eseriydi. Ýki oðlu bir de kýzý vardý. Büyük oðlu özel bir hastanede doktorken diðer oðlu da henüz mühendislik fakültesi okuyordu. Kýzý ise bir avukat ile evliydi. Çok þükür kendisi de çocuklarý da mutluydu.

Fehmi amcayla her ne kadar aðýr bir þekilde birbirlerine takýlsalar da aslýnda ikisi kopamaz birer ikiz kardeþ gibiydiler. Birbirlerinden hiç ama hiç ayrý oturamazlardý. Ayný otursalar da birbirlerini yerlerdi.

Ýkisi de geçtiler içeri. Münir usta masanýn ucundaki sandalyeye oturdu. Fehmi amcada kendi masasýna geçti.  Münir usta:

-Ee, anlat nedir bakalým bu gâfýn? Diye sordu ve tam o sýrada çaycý Hüsam girdi içeri. Çaylarý getirmiþti ve onlarý servis ederken:

-Çaylar, efendim. Sýcak sýcak muhabbete sýcak sýcak çaylar efendim, þeklinde bir manzum okudu. Fehmi amca da kaþlarýný çatarak:

-Ulan Hüsam usta. Altý üstü bir çay vereceksin. Ne diye manzum okuyarak kendini harap ediyorsun ki?

Hüsam usta da pala býyýklarýnýn altýndan gülümseyerek:

-Eh, Fehmi bey amcacým. Senin çayýn bir dahakine manzumsuz olsun o zaman, dedi ve ortamda küçük bir kahkaha uðultusu oluþtu. Daha sonra Münir usta:

-Ee anlat bakalým.

-Yahu hiç sorma. Bizim yan komþu sarhoþ Hasan…

-Ne yaptý yine o mendebur sarhoþ?

-Daha ne yapsýn? Gecenin bir saatinde yine olay çýkardý. Ýçmiþ, içmiþ gelmiþ yine eve. Karýsýný döverek komalýk etmiþ.

-Deme be! Ee, sonra ne oldu?

-Ne olsun iþte. Polis, ambulans… Apar topar hastaneye kaldýrdýlar kadýncaðýzý. Tüm mahalleli eline alacaklardý adamý ama polis zar zor aldý ellerinden. Sonra doðru karakola götürdüler. Tabi bende de uyku muyku kalmadý.

-Ulan tüh be. Yazýklar olsun, e mi? Ýnþallah idama mahkum olur!

-Münir efendi! Aklýný peynir ekmek diye mi yedin ulan? Türkiye’de idam cezasý mý kaldý Allah’ýný seversen?

-Doðru ya, o da yok artýk, deðil mi? Dedi ve karþýlýklý gülüþtüler.

Öðle ezaný okundu. Fehmi amca ‘Ya Allah’ diyerek yerinden kalktý ve camiye doðru gitti. Avluda abdest alýp içeri girdi. Namazý kýldý ve dükkana doðru yola çýktý. Ancak baktý ki çay ocaðýnda Münir usta da dahil tüm esnaf ortam yapmýþtý. Kendisi de katýlmak istedi ve girdi içeri. Bir çay isteyip oturdu yanlarýna.

Münir usta askerlik anýlarýný anlatýyordu. Fehmi amca da geri kalýr mý hiç, o da baþlattý anlatmaya. Karþýlýklý, coþkuyla anlatýyorlardý. Öyle bir anlatýyorlardý ki kendilerinden geçmiþlerdi. Ýkisinin de askerlik hatýralarý birbirine yakýndý ama çekemezdi birbirlerini. Yine baþladý bir tartýþma. “Yok efendim sen öyle askerlik yapamazsýn sende yok o yürek.”, “Yok caným sen mi, güleyim bari.” Diye baðrýþmalar ardýnca birbirini takip ediyordu. Esnaf da keyifle seyrediyordu onlarý. Bedavadan gösteri iþte, fena mý? En çok da çaycý Hüsam’a yaramýþtý bu. Hem onlarý bedavadan izleyip gülüyor hem de para kazanýyordu. Onlarý izleyen esnafýn çay içesi geliyordu sürekli.

Her zaman olurdu bu tartýþma. Ama en son birbirlerinden özür diler, sarýlýr ve barýþýrlardý. Yani mutlu bir son…

Akþam olmuþtu. Dükkaný kapattý Fehmi amca ve eve doðru yöneldi bu sefer. Manava uðrayýp biraz meyve aldý. Daha sonra yoluna devam etti.

Eve vardý. Kapýyý açtý. Ceketini askýya astý. Kendisini de koltuða býraktý. Hafiften bir gülümsemeyle içinden geçirdi:

“Hey gidi Fehmi bey! Bir günü daha böyle bitirdin ha”