PERÞEMBELÝK

 Uzun zamandýr beklediði atamalar gerçekleþmiþti. Gönlü hep kendi doðup büyüdüðü þehirde olmayý isterdi, fakat buna da þükürdü. Çünkü beklemeye hiç tahammülü yoktu. Ýçinde tarifsiz bir heyecan vardý. Yýllardýr sýralarda dirsek çürüttükten sonra, özenerek baktýðý öðretmen masasýna oturabilecekti. Kendisine bakacak küçük beyinlere, ilim, irfan adýna, elinden geldiðince yol gösterecekti.

Hoþgörünün timsali, Hz Mevlana’nýn diyarýna gelmiþti. Ýlk önce yüce insanýn türbesini ziyaret etti. Alaaddin tepesinden seyretti Konya’yý. Her tarafý Tarih kokan, Selçuklu’ya baþkentlik yapan, Ýç Anadolu’nun incisi olan bu güzel þehirden, görev yapacaðý Türk Dilinin Baþkentine doðru yola çýkýyordu. O tarihte Karaman, henüz Konya’nýn bir ilçesiydi.

 Konya’nýn ucu bucaðý görünmeyen ovasýnda, bir iplik gibi uzanan yollardan giderken, etrafý meraklý gözlerle seyrediyordu. Havuç diyarý Kaþýnhaný, ardýndan Çumra, derken artýk ovanýn sýrtýný dayadýðý daðlara yaklaþmýþlardý. Sað tarafýnda Hacýbaba Daðý, sol tarafta ise Karadað, manzarayý muhteþem kýlýyordu. Ve Hacýbaba daðýnýn eteðinde Kazým Karabekir, ardýndan Karaman’a ulaþmýþlardý. Akþama doðru varmýþtý Karaman’a, o geceyi bir otelde geçirdi. Ertesi sabah, o muhteþem Karaman Kalesinin heybetini seyretti otel odasýnýn penceresinden.

 Vakit geçirmeden resmi iþlemlerini tamamladý. Bu küçük þirin ilçede kalmayacaktý. Oradan da bir köye verilmiþti. Biraz burukluk içinde, gideceði köyün otobüsünün durduðu yere geldi. Küçük bir çay ocaðýnýn önünde bekleyen otobüsün camýndaki yazýyý okudu, “ Akarköy” biraz tedirgin bir halde yaklaþtý arabaya. Ýçeride kimse yoktu. Fakat kendisinin arabaya baktýðýný gören kýrk yaþlarýnda birisi seslenmiþti.

 “ Hayrola hemþerim, kime baktýnýz?

 Sesin geldiði yere doðru aðýr adýmlarla yürüdü. Bir taraftan da kendisine seslenen adama cevap veriyordu.

 “ Þoföre bakmýþtým.

 “ Birazdan gelir, gel þöyle otur.

 Çay ocaðýnýn önündeki taburelerden birisini çekti altýna. Kendisine seslenen adam sordu,

 “ Hayýrdýr kardeþ, ne yapacaksýn þoförü?

 “ Ben öðretmenim, Akarköy’e gideceðim de…

 “ Haa, öyle mi? Demek Losta’ya mý gideceksin?

 “ Hayýr, ben Akarköy’e gideceðim.

 “ Tamam ya, ayný yer zaten,

 “Anlamadým!

 “ Akarköy Losta’nýn yeni adý. Ama biz hala alýþamadýk bu ada. Ya kusura bakma hocam, çay içer misin?

Bu hoþ karþýlamadan oldukça memnun olmuþtu. Ýtiraz etmedi. Adamýn söylediði çayý içti ve o esnada þoför de gelmiþti.

 Birkaç saat sonra, geldiði yoldan geri Konya istikametine gidiyordu. Bir müddet sonra yoldan, Hacýbaba daðý istikametine döndüler. Özyurt ve ardýndan göreve baþlayacaðý Akarköy’e ulaþmýþlardý. Köyün giriþindeydi okul. Sanki buraya gelen herkese, ilk o hoþ geldin diyordu.

 Henüz þehirler, köyler modern hayata esir düþmemiþti. Köyde elektrikle bile yeni tanýþmýþlardý. Henüz teknoloji ile insanlýðýn çetin geçecek kavgasýndan habersiz, bu yeniliðe ayak uydurma çabasýndaydýlar. Ýçecekleri suyu, kuyulardan çekiyorlar, evlerin genellikle gençleri bu iþi bir merasim edasýyla gerçekleþiyorlardý.

 Köye geldiði ilk günden itibaren, bir misafir gibi karþýlanmýþtý. Neredeyse her gün, köylülerden bir kiþi yemeðe davet ediyordu. Kendisine bir ev bulana kadar, muhtarýn evinin bir odasýna yerleþmiþti. Her sabah kahvaltýsýný muhtarýn evinde yapýyordu. Diðer öðünler, mutlaka bir komþusunun evine gidiyordu.

 Günün büyük bir bölümünü, okulda geçiriyordu. Boþ zamanýnda ise, etrafý daha iyi tanýyabilmek amacýyla geziyor ve sosyal yaþantýyý takip ediyordu. Ýnsanlarý o kadar içten ve samimi idi ki, çoðu zaman onlarýn bu hallerini, yapmacýk zannediyordu.

 Aradan geçen birkaç haftanýn ardýndan, köye tamamen yerleþmiþti. Okulda kendisiyle birlikte üç tane daha öðretmen vardý. Onlar yýllardýr bu þirin köyde görev yapmýþlardý. Hatta okul müdürü Fehmi Bey’in onuncu yýlýydý. Bu küçük köyde tam on yýl kalmýþtý. Kendisi bunca zaman burada kalabilir miydi, bilmiyordu.

 Kýsa sürede hem köye, okula, hem de öðretmenliðe alýþmýþtý. Ders bitmiþ, öðrenciler evlerine doðru koþarak gidiyorlardý. Onlarýn evlerine koþuþturmalarýný seyretmek, bambaþka bir haz veriyordu. Okulun bahçe kapýsýna yaslandý ve bu manzaranýn tadýný çýkarýyordu. Kendi çocukluðu gözünün önüne gelmiþti. Ne kadar heyecanlý olurdu þimdi onlar gibi eve koþabilmek?

 Bir müddet daha seyretti giden öðrencileri. Bu defa baþka bir manzara gözlerinin önünde cereyan etmiþti. Yaþý on bir, on iki olan bir kýz çocuðu, elinde üstü bez parçasýyla örtülü bir tabakla, karþýdan geliyordu. Aklýndan, “ Her halde akþam yemeði getiriyor” diye geçirmiþti. Gelen çocuðun yüzüne tebessümle bakýyordu. Çocuk yanýndan geçerken, kendisine tebessümle bakan öðretmenine, ayný þekilde tebessümle mukabelede bulunmuþ ve yanýndan geçip gitmiþti.

 Yanýlmýþlýðýnýn verdiði mahcubiyeti, dillendirmeden evine doðru yürümek istedi. Fakat meraklanmýþtý. Acaba kime gidiyordu? Giden çocuðun arkasýndan baktý. Okulun az ilerisinde ki bir evin bahçe kasýndan içeriye girdiðini gördü. Birkaç dakika sonra elinde tabakla yeniden göründü. Fakat bu defa tabak boþtu. Ýyice meraklanmýþtý. Durduðu yerden ayrýlmadan bekledi. Nihayet çocuk yanýndan geçiyordu ki, sormadan edemedi.

 “ Hayrola, nereden böyle?

 Çocuk, kendisine tebessümle bakan öðretmenine gülümseyerek cevap veriyordu.

“ Hatice teyzeden geliyorum. Perþembelik getirmiþtim…

Ýlk defa duyduðu bu kelimenin ne manaya geldiðini bilmiyordu. Fakat sormadý ne demek olduðunu. Çocuk kendi evinin yolunu tutmuþtu. Ve kendisi de hala okulun idaresinde bulunan Fehmi Bey’in odasýna gelmiþti. Fehmi Bey, on yýldýr bu köyde olduðuna göre buralarýn adetlerini bilebilirdi.

Dýþarýda gördüðü manzarayý, olduðu gibi anlattý. Hiç tanýmadýðý bu âdeti sormuþtu. Fehmi Bey, merakla kendisinden cevap bekleyen Halil öðretmene olayý anlatmaya baþlamýþtý.

“ O mu? Diyerek baþladý söze. Perþembelik, buralarda dayanýþmanýn, yardýmlaþmanýn en güzel örneklerinden birisidir. Zenginiyle, fakiriyle bütün köylünün yaptýðý iyiliðin adýdýr. Her hafta yardým yapmayý kendilerine adet edinmiþler. Genellikle köyün ihtiyaç sahiplerine, herkes elinden geldiði kadar yardým ederler. Bunu gördüðün gibi, bir tabak içinde götürürler. Ýçinde ya bakliyat, ya da biraz yað olur. Herkes neye güç yetirebilirse onu verir. Kimi yaðý, kimi tuzu derken, ihtiyaç sahibinin bir haftalýk erzaký bu þekilde karþýlanýr. Her mahalle kendi fakirine götürür perþembeliði.

Duyduðu bu sözler karþýsýnda gerçekten ne diyeceðini bilememiþti. Oysa insanlarýn menfaatine düþtüðü bu zamanda, bir baþkasýna yardým yapabilmek için türlü bahaneler üreten bir topluma, hayran olmamak elde deðildi.

O kadar çok hoþuna gitmiþti ki, o da her hafta bu iyilik kervanýna katýlmaya karar vermiþti. Hayatýnda bir dönüm noktasý olmuþtu. Ýki yýl daha kaldý köyde. Öyle sevmiþti ki köyü, öðrencilerini, fakat annesinin ýsrarýna dayanamayýp tayinini istemiþti. Oðlunun gurbette olmasýna dayanamýyordu. Bir de muradý vardý, mürüvvetini görmek istiyordu.

Köyden ayrýlýrken, bu kadar zor duruma düþeceðini hayal bile edemezdi. Gittiði her yerde, burada gördüðü perþembelik âdetini terk etmedi. Kimi zaman mahallesindeki bir fakire, kimi zaman sýnýfýndaki öðrencilerine verirdi. Halil öðretmen, bunu kendisine bir yükümlülük olarak gördü. Ve etrafýndaki insanlarý da bu güzelliðe davet ediyordu. Böylesi adetler, modern hayata kurban edilmemeliydi.