“Sakýn Kaçýrmayýn”, “Bizden Ayrýlmayýn” türünden tembihlere fazlasýyla itibar ettik. Falanca televizyon kanalýnýn dediði gibi “gözlerimizi alamaz” hale geldik bile. Artýk herkesi ekran baþýna baðlayan bir dizi vardýr diye düþünüyorum. Belki bir kadýn programýnda olayýn karakterleriyle aðlayýp, öfkelenen birisiniz. Bir yarýþma programýnda büyük ödülü alacak olan sizmiþsiniz gibi heyecanlanýp, yerinizde duramýyor da olabilirsiniz. Kim, kiminle, nerede diye meraklanýp magazin programlarýnýn dibine vurmadýðýnýz ne malum? Stand up gösterileri, X Show’lar ve evlilik programlarýný saymayacaðým bile… Gözlerimizin, zapladýðýmýz kanallarýn herhangi birinde buluþtuðu kesin. Dünyanýn bir yerlerinde birileri ayný anda ayný þeyleri yapabiliyor demek ki...

  Ýþin tuhaf tarafý bu durumdan pek de þikâyetçi deðiliz. Yetiþen yeni nesillerimize, dilimizle kitap okuma alýþkanlýðýndan dem vururken; televizyon karþýsýnda geçirdiðimiz vakitlerle ne mesajlar veriyoruz, ne mesajlar... Bir koltuða iki karpuz sýðdýrma huyumuz yok mu bir de, kýsýp televizyonun sesini kitap okuyoruz sözde. Kitap okuyor gibi yapýp, baþýný kaldýrmadan göz ucuyla televizyona bakmaya çalýþan þaþý çocuklarýn yetiþmesine ön ayak oluyoruz. Gözü iþte, aklý oynaþta dediðimiz çocuklar yerden mi bitiyor sanýyorsunuz? Ahh o eskilerin siyah-beyaz televizyonlarý... Renk kavramý algýmýzý düzleyen, bizi o þaþaalý âlemden bir nebze olsun uzaklaþtýrabilen renksiz ekranlar… Renkli dev ekran televizyonlar üzerinize kuma geldi haberiniz var mý? Sonra bizi kesmedi, onun da üstüne Yüksek Seçkinlik anlamýna gelen, High Definition (HD) kalitesi geldi. Ýnsanlar, hayvanlar her an televizyonun içinden çýkýp gelecekmiþ gibi canlý. Ýzlerken insanýn gözleri kýsýlýyor, “biri þunun rengini kýssýn” diyesi geliyor. Ne mübarek adamlar var(!) nasýlda bizim için uðraþýyorlar. Hadi görelim sizi daha iyisini yapýn; bu HD de kesmedi bizi…     

  Þimdi HD bir televizyon alýrsanýz en fazla 1280x720 çözünürlüðe sahip olursunuz bu çözünürlük þu anki bilgisayar monitörlerinde en çok kullanýlan çözünürlük demek oluyor. Buradan bakarsan kuru lakýrdý, buna ancak televizyonun karþýsýndan bakýlýr… Evet, evet tam oraya oturun, televizyonun tam karþýsýna…

  Yayýný keserlerdi belli bir saatten sonra, izleyecek bir þey yok diye kapanýyordu televizyonlar. Ýnsanlarda irade, artýk ekmek kýrýntýsý kadar. Biri bize, bu kadar yeter demezse; bizim duracaðýmýz müsait bir durak yok. Þimdi de televizyon izlemenin bilinçli hale gelmesine –özellikle çocuklar adýna- yönelik eylemler mevcut. “Bugünlük bu kadar yeter çocuklar” diye ekrana yansýyan mesajlarý dikkate alan var mý bilmiyorum ki henüz okuma yazma bilmeyen çocuklar dahi ekran baþýndayken, bu el kadar çocuklar bu mesajý veren insanlarý ne kadar hatta nasýl ciddiye alýrlar diye merak ediyorum. Anne ve babalarý mý? Hadi caným, onlar ekrana o yazýyý görmeyecek kadar dalmýþ durumda, çocuklarýný uyaracaklarýný sanmýyorum.

  Ben ümidi kesmek durumundayým. Yakýnda çocuklar bakacak ki anme ve babalarý televizyonla epey haþýr neþir; kalkýp kapatma düðmesine basacaklar makinenin. Umuyorum bu hayal ettiðim saðduyuya sahip çocuklarýmýz yetiþiyordur. Yoksa “beni oku” diye yalvaran kitaplarý izler; televizyonlarý deli gibi okur hale geleceðiz. Aman Allah’ým yolculuk ettiðimiz otobüs koltuklarýna kadar peþimizde bu televizyonlar, ya yakýnda kitaplarýmýzýn içine de girerse?