Karanlık korkmaz geceden
Kuytular,derinlikleri denizin,
Ve ben:
Işıksızlığa müptelâ,
Korkuya yem,korkularıma gem,
Bağışlasamda gözlerimi,
Siyahlarımda saklıdır hala.
Günahlarını mı çekiyorum ellerin?
Yalancı değil !
Tüm doğan günler üzerine,
Yüreğime çekilirken yelkenleri,
Doğmuş doğacak bütün Melissa çiçekleri,
"İlla beyazdır "diyor ellerim.
Ne tunçtan nede ,demirden bileklerim.
Cesareti sabırla,
Bildiğim tek sözü,
Sürte, sürte kanatıkça dudaklarımı.
Dilimle dişim arasında bileyledim.
Bir vermeye gör engin yanını ,
Nefrette güçlenir aşk kadar.
Yoğunlaşıkta yoğunlaşır,
Rengi benden bulutlar.
Bir yıldırım kopartırım,
Acır,sızlar
İşte tam şuram.
Tutarken yağmura yüzümü,
Kirpiklerim beni ağladı sayar.
"Aşka ,sevdaya küsülmez"
Desede bahar,
Parmak uçlarıma boyası akmış kalemimle,
Resmediyorum,
Söyleyin şimdi !
Rengimidir baharın,
siyaha damlamış kan.
Yok ,yok luzümsuz teselli.
Haşmetle dikilen gözbebeklerime,
Nefret değil,aşk değil.
Varda yokluğu,yoklukta varlığı,
Kavrayamamak,
Birde ötesi.
Ne iyiyim,nede kötü,
Çekiliyor canım dehşet bir arzuyla,
Vedadan veda zamanı.
Gidenede,kalanada
Ayarladım saatimi.
Her buluştuğunda akreple ,yelkovan.
Hep biraz daha ,hep biraz daha
Unutuyormuşum ,unutmuşum gibi
Ümit Seyhan
Berlin 11 -05-14