“Haydi yeðen, sýyýr tabaðýný, bak at þu lokmayý da aðzýna… Boþa gitmesin, para vereceðiz!”

“Doydum amca, sað ol, kesene bin bereket…”

Belki de sýrf bu sözü defalarca duymak için bile  yeðenini buraya getirmiþti. Baþkalarýndan gerçek sevgi dahi alamýyordu, dua alabilmek onun için büyük ödüldü. Lokantanýn cam kenarýndaki lüks bölümünde yemek ýsmarlamak her amcanýn yapacaðý bir þey deðildi. Kadir Amcasý,  “Askerden dön gel hele de, sana bir yemek ýsmarlayayým.”  diyerek Yüksel’e tam on sekiz ay öncesinden söz vermiþti. 'O vakte kim öle kim kala' diye düþünmüþ de olabilirdi. Bu cimriliði nedeniyle etrafta sevilmediðini akrabalarý kadar çevresindekiler, iþ arkadaþlarý, mahalle sakinleri hatta ve hatta alýþveriþ yaptýðý, yemek yediði, selamlaþtýðý herkes bilirdi.

Ne vardý þu an karþýsýnda duran iri göbekli amcasý deðil de Ayla olsaydý?

Bir hafta olmuþtu vatan borcunu ödeyip döneli. Yüksel askerlik anýlarýný anlatmaya baþladýðýnda dinleyen diðer erkeklerin de anýlarý aklýna geliyor, sözünü kesiyorlardý. Aðzýnýn tadýyla doðru dürüst bir anlatamamýþ, tabiri caizse anlatmaya çalýþmaktan yorulmuþtu. Amcasý da dinlemeyeceði için ona hiç bahsetmedi. Hep fabrika iþlerini, çalýþanlara attýðý fýrçalarýný, nasýl zengin olduðu hikayelerini dinledi.

Karný doymuþ, etrafý seyretmekten de býkmýþtý. “Kalkalým mý?” diye sormaya cesaret edemedi. Amcasýndan çekinirdi. Onun zenginliðine, otoritesine hayrandý. Keþke ondaki azim, hýrs gibi olumlu, kul hakkýný umursamama, çýkar için en yakýnýný maðdur etme gibi olumsuz özellikler de babasýnda olsaydý.

Oysa babasý öyle miydi? Aldýðýyla yetinmeyi bilen gözü gönlü tok adamýn tekiydi.

“Yüksel yeðen, bardaðýndaki suyu da bitir de kalkalým. Para verdik, boþa gitmesin.”

Bir suyu ikisi paylaþmýþtý. Þimdi býraksa, içmese, 'para boþa gitti' diye söylenip duracaktý. Gözünü yumup bir dikiþte bitirdi.

Garson, kendisine yapýlan iþaretle hemen gelmiþti. Siyah beyaz ütülü bir takým elbise, kýsa kravatla elindeki küçük tahta sandýðý masaya nazikçe býraktý. Kadir, masanýn neredeyse üstüne çýkacak göbeðini az geriye çekerek cebinden cüzdanýný çýkardý. Ardýndan sandýðý aralayýp hesaba baktý. Elli lirayý masanýn üzerinde göstere göstere sandýða býraktý. Hesap kýrk dokuz lira yetmiþ beþ kuruþ tutmuþtu.

“Üstü kalsýn!” dedi.

Garsonun ne düþündüðünü Yüksel tahmin edebiliyordu. Ýki yüz elli kuruþ kalsa ya da kalmasa ne fark ederdi ki? Havasýna bakýlýrsa sanki yüklü bir bahþiþ býrakmýþtý. Garson yine de nazikçe teþekkür ederek kasaya gitti. Ardýndan ceketini getirip giymesine yardým etti. Doðru dürüst bir bahþiþ býrakmayacaðýný bile bile patronlarýndan fýrça yememek için güler yüzlü davranýyordu.

Yüksel amcasýna yine hayran kaldý. Üzerine giydiði iki yýllýk pantolonu, annesinin aldýðý mavi kazaðýyla herkesin gözünde fakir göründüðünü iliklerine kadar hissedebiliyordu. Amcasýna gösterilen ihtimamýn verdiði hayranlýkla o anda karar verdi; bir gün kendisi de tam da böyle hatta daha da havalý bir þekilde “üstü kalsýn” diyecekti.

Kadir Bey, yeni deðiþtirdiði arabasýyla yeðenini eve býrakýrken bütün cömertliði üzerinde olmalýydý ki cebine de yüz lira harçlýk koydu. Ne de olsa bir kere askerden geliniyordu, iþsiz güçsüz bir gençti. Kendine göre ihtiyaçlarý vardý ve babasýnýn gözüne bakacaðýný ve hayal kýrýklýðýna uðrayacaðýný tahmin ediyor olmalýydý.

“Gerek yoktu amca…” diyerek cýlýz bir sesle teþekkür etti.

“Olsun yeðen, üst baþ alýrsýn, gezersin, arkadaþýna bir þey ýsmarlarsýn.”

Bu parayla bunlardan ancak biri yapýlýrdý biliyordu ama olsun diyordu. Belki de hepsini yapabilirdi, neden olmasýndý? Hatta ve hatta bu parayla bile en kýsa zamanda “Üstü kalsýn” diyebilirdi. Fakat bu üst baþ ile bu mümkün deðildi.

Amcasýna defalarca dua ve teþekkür ettikten sonra mutlu dakikalarýný sonlandýrýp evine girdi. Ýkinci katta bir apartman dairesinde, ona henüz doyamamýþ annesi ve iþten gelen yorgun bedeniyle uyuyakalan babasýnýn yaþadýðý evine...

“Amcanla yemek nasýl geçti oðlum?”

“Ýyiydi anne.”

“Seni iþe alayým falan dedi mi?”

“Yok, bana sadece iþçi çýkaracaðýndan bahsetti.”

Annesi, oturduðu kanepeden üzülerek oðluna baktý. “La Havle” diyerek baþýný saða doðru büktü. Kadir Bey’in bu tutumu hiç hoþuna gitmiyordu. Ne vardý sanki askerden yeni gelmiþ þu gariban oðlunu iþe alsaydý? Koca fabrikada bir ona mý ekmek parasý veremeyecekti? Bir o mu fazlalýk olacaktý? Mecbur deðildi elbette ama yapmasý þýk olurdu, amcalýðýna yakýþýrdý.  Ýþçilerine karþý ne kadar merhametsiz ve cimri olduðunu da bilmesine raðmen oðlunun onun yanýnda çalýþmasýna dünden razýydý. Yoksa liseyi zar zor bitiren oðlu iþ bulmakta da zorlanacaktý. Ne kendine güveni vardý ne de sahip çýkacak bir akrabasý…

Annesi kara kara düþünürken oðlu da düþünüyordu. Elini yýkarken bu parayý nasýl deðerlendireceði hususunda bir karara vardý. Önce kendisine þýk bir kýyafet almalýydý. Ardýndan yýllardýr yanýp tutuþtuðu Ayla’yý davet etmeliydi ve çay ücretini öderken de “Üstü kalsýn” demeliydi.

Derin bir nefes aldý. Ayla her aklýna geldiðinde böyle oluyordu. Neredeyse çocukluðundan beri onun parlak saçlarýndan ojeli týrnaklarýna, yürüyüþünden kibar konuþmasýna, nazýndan sözüne her þeyine hayrandý. Askerde ona yazdýðý mektuplarý yollayabilseydi belki de þimdiye kadar biraz yol kat etmiþ olacaktý. Fakat cesaretini toplayamamýþ mektuplarý da kendiyle terhis etmiþti.

“Mektuplarý da götürmeliyim, anlatmalýyým, inandýrmalýyým, ikna etmeliyim,” diyerek yataðýna uzandý, kollarýný boynunun altýnda birleþtirip gözlerini tavana dikti. Yarýn ilk iþ olarak çarþý pazarý alt üst edecekti. Ardýndan Ayla’yý, hayalindeki kadýný arayýp gerekirse yalvaracak buluþmaya ikna edecekti.

Yarýn nazlandýkça nazlandý; geç oldu. Sabah erkenden birkaç lokma atýþtýrýp, mektuplarý da katlayýp montunun cebine yerleþtirmiþ,  anasýna ‘iþ aramaya gidiyorum’ diyerek yola koyulmuþtu. Evden çýktýðýnda akþamki cesaretinin azaldýðýný hatta hiç kalmadýðýný hissediyordu.  Eli kahverengi montunun cebindeydi, hem mektuplarý hem de dün amcasýnýn verdiði parayý sýký sýký tutuyordu. Önce vitrinlere baktý, dolu doluydu, renk renkti, çeþit çeþitti, her zevke uygunu da vardý fakat yazýk ki her þey ateþ pahasýydý. Ýyi bir gömlek dahi alsa parasýnýn tamamý giderdi. Ýndirim yazan maðazalarý tek tek dolaþtý. Hepsi mi yalancýydý? Gittikçe umudu yitiyor, yürüdükçe de yoruluyordu.

Gördüðü telefon kulübesinin baþýnda durdu, uzun uzun düþündü. Ayla’yý aramalý, randevu almalýydý. Kabul eder miydi acaba? Ayla, ilk ve son aþký o narin sevdiði,  mahallenin en güzel kýzlarýndan biriydi. Babasý mahallenin arka sokaðýnda ayakkabýcýydý. Ayla liseyi bitirdikten sonra diki nakýþ ve pasta börek kurslarýna da gitmiþti. Onu kaç defa takip etmiþ, konuþmaya yeltenmiþ ama cesaret edip yaklaþamamýþtý. Birkaç kez göz göze gelmeleri bile büyük çabayla olmuþtu. Askerdeyken birkaç kez sadece sesini duyup kapattýðý o günlerin heyecanýný yaþarken dizleri titredi.

On liraya bir kart alýp kulübeye girdi. Nasýl olsa daha doksan lirasý vardý. Numara zaten ezberindeydi.

Çevirdi.

Korkuyordu ya telefonu baþkasý açarsa? Annesi bile açsa Ayla’yý telefona istemeliydi.

“Alo?”

“Alo?”

“Buyurun?”

“Ayla Haným…”

“Evet benim…”

“Ben… Ben mahalleden… Yüksel. Mustafa’nýn oðlu… Þey… Ben askerden döndüm de… Diyecektim ki… Eðer vaktiniz varsa birlikte bir çay içelim diyecektim.”

“Bilmem ki… Uygun olur mu?”

Düþünüyor olmalýydý yoksa ýsrar mý bekliyordu, etmeliydi. Hatta yalvarmalýydý.

“Lütfen… Sadece yarým saat. Sizi saat birde sahildeki Manolya Kafede bekleyeceðim.”

“Bilemiyorum.”

Kýzýn sesinde biraz naz biraz itiraz vardý. Konuþurken sesinin titrediðini anlýyor muydu acaba? Askerden yeni gelmiþ, iþi gücü olmayan, saçlarý bile henüz uzamamýþ biriyle çay içmek onu rencide eder miydi? Yakýþýklý sayýlýrdý ama kariyeri, maddi durumu hiç yoktu. Bu kadar isteyeni olan bir kýz kendisini bu halde kabul edecek miydi? Ýkisi de konuþmuyordu. Konuþmanýn bitme süresi de azalmýþtý. Korkuyordu. Süre susmalarla, yalvarmalarla geçiyordu. Telefon eðer Ayla’nýn yüzüne kapanýrsa zaten gelme olasýlýðý sýfýra düþecekti.

“Ne diyorsunuz Ayla Haným? Lütfen kýrmayýn beni…”

“Peki geleceðim.”

Heyecaný ve sevinci sesine yansýyarak teþekkür edip vedalaþtý. Acele etmeliydi. Saat bir olmadan kýyafet bulmalý, týraþ olmalýydý. Nihayet oldukça köþe bucak sayýlabilecek bir maðazada kahverengi bir pantolon ile mavi bir gömlek bulabildi. Tezgâhtarýn “Ýndirim de yaparýz önce deneyin, beðenin”  demesi de içini rahatlatmýþtý. Giydikleri yakýþmýþ, uyum da saðlamýþtý. Üzerinden çýkarmadan fiyatýný da öðrendi. Ýkisi atmýþ beþ yapýyordu. Olurdu, çay ýsmarlamaya da rahatlýkla yetecekti.

Eski pantolon ve kýyafetleriyle Ayla’nýn yanýna gidemeyeceði,  zaten de çok eskidiði, giymekten býktýðýný düþünerek onlarý atmaya karar verdi. Kýyafetini üzerinden çýkarmadan hesabý ödedi, eskileri de çýkar çýkmaz konteynýra attý. Mektuplarýn montun cebinde kaldýðýný fark edememiþti.

Ýlk gördüðü berbere týraþ fiyatýný sordu;

“Beþ lira abi…”

“Tamam.”

Berber, el çabukluðuyla týraþýný tamamlamýþ, beþ lirasýný da almýþtý. Yüksel kalan parasýna baktý: yirmi lira.Yeterdi.

Yeterdi de þimdi kýzýn yanýna eli boþ mu gidecekti? Saatine baktý. Yaklaþýk bir saat vardý. Küçük de olsa ona uygun bir hediye bulmalýydý. Adýmlarýný hýzlandýrdý. Þimdi sevdiceðine güzel bir kazak, bir þal, pahalý bir parfüm alsa güzel olmaz mýydý? Yoktu iþte. Ýmkaný yoktu, çaresizlik diz boyuydu.

Müzik kutularý on beþ, hatýra defterleri on, mumluklar yirmi…

Her dükkândan “Yok,” diyerek çýktý. Beðenmemiþ gibi yapmaktan yorulmuþtu. Sonunda çiçek satan bir çingeneyle karþýlaþýnca gözleri parladý;

“A be güzel delikanlý… Ýstersin sevdiðine vereyim bir gül?”

“Ýsterim de…”

“Alýver be, yoksam beðenmez misin goncacýk güllerimi?”

“Beðenirim de…”

“Aaadi al bi gül delikanlý.”

“Ne kadar ablacýðým?”

“Yirmidir de sana on olsun a be!”

Yüksel düþünemeden kabul etti. On lira da çaya fazlasýyla yeterdi. Ýçecekleri bir bardak çay deðil miydi altý üstü? Gülü özenle seçti. Kalan on lirayý cebine yerleþtirip 'eyvallah' diyerek uzaklaþtý. Þimdi sahilde onu bekleyecekti. 'Geleceðim' demiþti, gelecekti.

Hýzlý adýmlar, birkaç kiþiye çarpmasýna özür dilemesine, azarlanmasýna ve elindeki gülün kýrýlmasýna sebep olmuþtu. Kýrýlan yerini koparýp goncayý zor tutarak ilerledi. Caný çok sýkýlmýþtý ama durumu Ayla’ya anlatabilirdi “iþ bulacaðým, seni isteteceðim, evlenince her fýrsatta gül getireceðim"" derse muhakkak anlayýþla karþýlardý.

Erken varmasý her geçen dakika daha da sabýrsýzlanmasýna yol açtý. Güzel bir masaya oturup gelenlere bakmaya baþladý. Dizini salladýðýnýn farkýna varmýyordu. Garson gelip bir sipariþi olup olmadýðýný sorduðunda arkadaþýný bekleyeceðini söyleyerek yolladý.

Dakikalar saat oluyordu. Üstünü baþýný toz varmýþçasýna çýrpýyor, kendince oyalanýyordu. Elindeki güle baktý, bu halde nasýl verecekti hiç aklý kesmiyordu. Atacak gibi oldu sonradan vazgeçti hiç yoktan iyiydi. Hem mektuplarla birlikte verince anlam kazanýrdý.

Mektuplar…

Mektuplar neredeydi peki?

Ýstemsizce elini bacaðýna hýzla vurdu. Nasýl olurdu? Onlarý da montuyla attýðýný anýmsadýðýnda dünya bir kez daha baþýna yýkýldý. Saate baktý. Gidip alýp gelse yetiþebilir miydi? Ýmkâný yoktu. Üstelik konteynýrda üzerine her þey bulaþmýþ olabilirdi. Çöp karýþtýrýrsa üstü baþý da kokacaktý. Aldýðý kýyafetler de bir iþe yaramayacaktý ve Ayla’dan sonra gelmek ona en büyük hakaret olacaktý. Olsun, diyerek boynunu büktü. Bunu da anlatýrdý. Bu kadar olumsuzluktan sonra kýz kendine nasýl güvenecekti? Böyle þaþkýn biriyle hayat kurmayý ister miydi?

“Yüksel…”

Baþýný kaldýrdý. Siyah uzun dalga dalga saçlarý, kumral teni, yay gibi kaþlarýyla bir ýþýk süzmesini andýrýyordu. Ayaða kalkarken masaya çarptý;

“Hoþ… Hoþ geldin Ayla…”

Gülümsüyordu. Üzerine oturan kýrmýzý siyah elbisesi, dolgun bacaklarýný ortaya çýkarmýþtý. Bu nasýl bir güzellikti.

“Buyur otur,” derken sesi titredi. Ayla, yine gülümseyerek oturdu, acaba sakarlýðýna mý heyecanýna mý gülümsüyordu?

“Nasýlsýn Yüksel?”

“Ýyi… Ýyiyim…”

“Çok oldu mu sen geleli?”

“Oldu, olsun, önemli deðil. Sen geldin ya.”

“Gelmem çok önemli mi senin için?”

Sesinde cilve ile karýþýk küçümseme de  seziliyordu.

“Evet. Çok…”

“Peki niçin?”

Ayla çantasýný masanýn üzerine býraktý. Garson hemen gelmiþ isteklerini sormuþtu.

“Ne içersiniz?”

“Ben bir cabbuccino alayým lütfen.”

“Peki efendim, ya siz?”

“Ben biraz sonra alayým…”

Nasýl alacaktý? Cebinde sadece on lirasý vardý ve o nasýl bir içecekse onu içmek isteyen sevdiði kýz þu an karþýsýndaydý. Üstelik bu para onun içeceðine yeter miydi hiçbir fikri yoktu. Acaba on liradan fazla tutar mýydý? Belki de zannettiði gibi deðil, beþ altý liralýk bir içecekti.

Garson uzaklaþmýþ, Ayla ise sorusunun cevabýný bekleyen gözlerle Yüksel’e bakýyordu. Yüksel son iki dakika içinde aslýnda yýllardýr itiraf etmek için sabýrsýzlandýklarýný kafasýnda toparlamýþtý. Bütün cesaretini toplayýp anlatmaya baþladý. Masanýn altýnda salladýðý dizini, ellerini ovuþturduðunu, arada yutkunduðunu Ayla fark ediyor muydu?

“Ayla… Yani Ayla Haným… Ýnsan hayatýnda bir kez sever baþka da severse o ya gölgesidir ya yalandýr… Ben de ortaokuldan beri size sevdalýyým… Fark etmemiþ olamazsýnýz. Lise okuduðunuz yýllarda sizi hep beklerdim yol kenarýnda. Bazen üstüm baþým periþan diye görünmezdim.”

“Ben insanlarýn üstüne baþýna bakmam ki…”

“Öyle ama… Siz… Siz hep güzel giyinirdiniz. Halen de öyle.”

“Teþekkür ederim Yüksel… Bunlarý mý konuþacaðýz hep?”

“Hayýr, hayýr! Demem o ki… Ben sizi çok sevdim, vatani görevimi yaparken en çok size hasret çektim. Mektuplar yazdým. Göndermeye cesaret edemedim. Bugün size mektuplarý da getirmiþtim ama yanlýþlýkla…”

Ayla saða sola baþýný salladý. Anlatýyor ispat edemiyordu. Elinde iki saattir tuttuðu gülü uzatmanýn vakti gelmiþti. Çekinerek uzattý.

“Bu sizin… Gelirken biraz acele ettim, yolda istemeden çarpýþmalar oldu. O arada dalý kýrýlmýþ.”

Gülümsüyordu Ayla. Mektuplarý kaybetmiþ, gülün dalýný kýrmýþ, yýllarca aþkýný anlatamamýþ biri vardý karþýsýnda ve “Seni seviyorum!” diyordu. Buna gülünmez de ne yapýlýrdý?

“Buyurun efendim…” diyerek garson sipariþi býrakýp gitti.

“Anlýyorum Yüksel, teþekkür ederim,” diyerek gülü alýp bir kez kokladý, ardýndan da masanýn üzerine býraktý. Cabbuccinosundan bir yudum içti. Etrafa göz attý. Masalar iç içe girmediyse de birbirine haylice yakýndý. Her masada en az iki kiþi vardý ve denizin kokusu ile birlikte serinliði de hissediliyordu.

“Askerlik bitti demek?”

“Evet…”

“Ne yapacaksýn þimdi?”

“Ýþ bulacaðým önce… Sonra, en kýsa zamanda ailemi göndereceðim, tabi sen kabul edersen…”

Ayla ne demek istediðini önce anlayamadý, birkaç saniye sonra kahkahalar yükseldi. Þimdi yan masalardaki tüm müþteriler Ayla’nýn þuh kahkahasýna bakýyordu;

“Ýlahi Yüksel… Duymadýn galiba. Ben niþanlýyým ayol. Söylemediler mi?”

Yüksel duraksadý. Masanýn üzerindeki kapalý suyu açýp bardaða doldurdu. Bir yudum da bitirdi. Yanlýþ mý duymuþtu, yoksa þaka mý yapýyordu? Bunun þakasý da olmazdý ki?”

    “Kiminle?”

            Gözlerinde korku, nefret, üzüntü vardý.

“Halamýn oðlu ile… Avukat oldu, hatýrlar mýsýn bilmem, hani akþamlarý mahallede yakar top oynardýk hep beraber… Siz de seyrederdiniz bizi.”

Hatýrlýyordu.  O sýska Nedim, Ayla’nýn dayýsýnýn oðlu okumuþ avukat olmuþtu demek. Ýnanamýyordu. Hem avukat olmuþ hem de sevdiði kýzý almýþtý. Bazý insanlara kader ne cilveler yapýyordu böyle? Peki Yüksel neden böyle þanssýz, bahtsýz, sevgisiz, parasýz ve iþsizdi?

     “Hayýrlý olsun.”

            “Sað ol caným benim…”

            Yüksel sustu, denize baktý, dalga dalgaydý. Ayla’ya baktý, sadece gülümsüyor, içiyor ve seyrediyordu.

            Yarým kalan cappicunosunu masaya býraktý;

            “Ben kalkmalýyým, zaten yarým saat demiþtin, bak… Yirmi beþ dakika olmuþ. Görüþürüz yine Yüksel. Alýþveriþe de çýkmam lazým, malum hazýrlýklar…”

            “Tabi… Tabi…”

Tokalaþýp kayboldu Ayla. Saçlarý rüzgârla savruluyor elbisesinin eteði arada hafiften açýlýyordu. Yüksel yeniden oturdu.

Düþünüyordu. Hayalleri yýkýlmýþtý. Ayla’yý kaybettiðini öðrenmek onu derinden sarmýþtý. Elbiselerine baktý. Ne kadar heyecanla aldýðýný anýmsadý. Masadaki güle baktý, almaya bile deðer bulmamýþtý. Ayla'nýn kahvesi  Yüksel'in hayalleri yarým kalmýþtý... 

"Baþka bir isteðiniz var mý?” diyen garsona baktý. Yoktu. Hesabý istedi. Garson hemen elindeki adisyonu karalayýp söyledi;

 “Suyla beraber on iki lira efendim…”

Þimdi ne yapacaktý? Cebinde sadece on lirasý olan birinin yapmasý gerekeni. Anlatacaktý, yarýn býrakýrým diyecekti. Ýyi de kime? Garsona mý?

            “Garson kardeþ, sadece on lira var üzerimde…”

            “Olur mu öyle þey beyefendi.”

“Oluyor iþte. Askerden yeni geldim, iþim yok henüz.”

“Bunlar bizi alakadar etmez, ben patrona ne diyeceðim, hesap eksik çýkar, ben mi ödeyeceðim.”

“Yok iþte, ne yapabilirim? Hem bir fincan içecek on iki mi olur caným?”

“Su da var beyefendi…”

Ýçmez olaydým diyordu o bir bardak suyu. Üstü kalsýn demeyi hayal ederken düþtüðü durumda neyin nesiydi? Ýçeri girip patrona söyleyeceðini, yarýn getireceðini söyleyerek garsondan müsaade istedi, yol göstermiþti. Ýþte o anda olan oldu. Yüksel on lirayý garsona uzatýp kaçmaya baþladý. Garson arkasýnda “beyefendi, beyefendi” diye baðýrarak sadece yan masadakilerin ilgisini çekmiþ, baþka da bir iþe yaramamýþtý.

Yüksel hayatýnýn en hýzlý koþusunu yapýyordu þimdi. Denizin kenarýna, kayalýkla gelene kadar koþtu. Ardýna baktý. Kimseler yoktu. Derin bir nefes aldý.

Annesi þimdi iþ bulmasý için dualar ediyor olmalýydý, Ayla arkadaþlarýna anlatarak gülüyordu belki de.

Baðýrdý, çýðlýk attý;

“Ey hayat! Nedir bana kinin? Nedir alýp veremediðin? Nedir istediðin? Hep aldýn, hep aldýn! Ne verdin bana? Koca bir hiç! Al canýmý da al! Al da kurtul! Üstü de sen de kalsýn!”

Kendini kayalýklardan aþaðýya doðru býraktý. Denizin dalgasý, parçalanan bedeninin kanlarýný uzaklara doðru sürüklüyor suyuna katýyordu.