Yine hazýrlandý ve ikindi vakti evinden çýktý. Bu kez daha dikkat çekici kýyafetler giymiþti. Onun için bu kaçýncý hazýrlanýþýydý ama imam efendi yine yanýndan geçip gitmiþ, kendisini fark etmemiþti. Her yanýndan geçenin dönüp bir kez daha baktýðý Nurgül’ü bu genç imam neden hiç görmüyordu? Her seferinde yanýndan öylece geçip gidiyordu.
 
Henüz yirmi bir yaþýnda genç bir kýzdý. Güzelliðine diyecek yoktu. Uzun boylu, beyaz tenli, ela gözlüydü. Saçlarýnýn uzunluðu da kendisine baþka bir muhteþemlik katýyordu. Güzelliðinin de ailesinin zenginliðinin de farkýndaydý. Bu iki þeyi de isteklerini elde etmek için kullanmakta üstüne yoktu.
 
Nurgül’ün uzun zamandýr ilgisini çeken genç delikanlý, mahalle camilerinde imam idi. Ne yazýk ki kendisiyle ilgilenen bu kýzý hiç fark etmemiþti. Oysa Nurgül onun imam olduðunu öðreneli beri her ezan vakti caminin önünden geçiyor, imam efendinin kendisini görmesini istiyordu. Görürse muhakkak ki kendisine âþýk olacaktý. Biliyordu.
 
Nurgül’ün canýna tak etmiþti artýk. Baþka bir çare bulmalýydý. Yanýndan geçerken çantasýný düþürüp almasý bile imamýn kendisine bakmasýný saðlamamýþtý. Babasýnýn parasýyla bu iþi de halledebilirdi nihayet.
 
Düþündü. Ne yaparsa imam kendisiyle konuþurdu ki? Acaba cami için baðýþ mý yapsaydý ya da en pahalýlarýndan bir halý mý hediye etseydi? Evet, olabilirdi ama bu da kendisini fark etmesini saðlamayabilirdi. Ona özel bir þey almalýydý. Bir tek ona ait olabilecek bir þey...
 
Bütün gece aralýksýz düþündü, durdu. Bu yakýþýklý imamýn ilgisini ne gibi bir hediye ile çekebilirdi ki? Ertesi gün çarþýya çýkýp dolaþarak ne alacaðýna karar vereceðine dair kendisini ikna edip uykuya daldý.
 
Sabah kahvaltýsýnda babasýndan yüklü miktarda para istedi. Babasý ne yapacaðýný dahi sormadan bir deste para koydu masanýn üzerine. Öylesine teþekkür etti gülümseyerek…
 
Bütün dükkânlarda alýnabilecek hediye vardý. Gömlek, ayakkabý, namazlýk... Klasik, herkesin düþünüp alabileceði bir hediye olsun istemiyordu. Sarrafýn önünden geçerken vitrinde gördüðü þey onu olduðu yere çiviledi. Altýn bir tespih... Hiç düþünmeden içeri girdi. Tespihe bakmak istediðini söyledi. Sarraf kibarca kýzý bir süzdükten sonra vitrindeki tespihi çýkarýp gösterdi. Nurgül, tespihi özenle inceledi. Çok güzeldi. Mutlaka almalýydý.
 
Bir imama alýnabilecek en güzel hediye bu olurdu elbette. Fiyatýný sordu. Cebinden çýkardýðý bir deste paranýn yarýsýný verdikten sonra güzel bir hediye paketi yapmasýný istedi. Sarraf gözleri parlamýþ bir halde sevinerek paketi hazýrlarken, Nurgül de kendisine ýsmarlanan çayý içiyor, hediyesini bir an önce vermek için sabýrsýzlanýyordu.
 
Paketi çantasýna koydu. Kendisi için de birkaç kýyafet baktý, beðendiklerini denemeden satýn alýp çýktý. Bir an önce eve gitmek, yeniden hazýrlanmak, süslenmek ve imam ikindi ezanýna giderken ona yetiþip hediyesini vermek istiyordu. Arabasýna binip hýzla sürmeye baþladý. Seyir sýrasýnda ne cadde boyu süren yemyeþil aðaçlarý ne insanlarý ne de yerlerde yiyecek arayan kuþlarý görebildi…
 
Trafiðin yoðunluðu bile onu vereceði hediyenin mutluluðundan alýkoyamamýþtý. Tek düþündüðü caminin imamýydý. Bu kez onun ilgisini çekeceðine inanýyordu. Ne de olsa bu þanslý imam, ömründe hayatýnda göremeyeceði kadar pahalý bir hediye almýþ olacaktý. Nurgül’den baþka ona böyle bir hediyeyi kim verebilirdi ki?
 
Eve girer girmez, hizmetkârlarýndan arabasýndan paketleri almasýný ve derhal banyoyu hazýrlamasýný istedi. Acele içinde hazýrlýklarýný bitirdiðinde ikindi ezanýna daha yarým saat olduðunu gördü. Çantasýndan hediye paketini çýkarýp elinde bir süre tutarak kendi kendine gülümsedi. Veren el alan elden elbette üstündü ama bu öylesine bir þey deðildi.
 
Tek istediði imamýn ilgisini çekmekti. Sonrasýný kendisi de bilmiyordu. Onunla arkadaþ olmak mý istiyordu yoksa evlenmek mi? Hayýr hayýr, bir imam ile evlilik yapamazdý. Yaþam tarzlarý tamamen farklýydý. Ezan saatlerini bile onu takip ederken öðrenmiþti. Ailesinden namaz kýlan hiç olmamýþtý, olamazdý da.
 
Hediyeyi verirken ne demesi gerektiðini düþündü. Hiçbir fikri hoþuna gitmedi, en iyisi buna orada karar vermekti. Hemen açýp bakar mýydý acaba? Belki de böyle pahalý bir hediyeyi kabul etmeyecekti. Bazý insanlar böyle þeyleri gurur meselesi yapardý ne de olsa. Belki de zannettiði gibi olmayacak her þey istediði gibi ilerleyecekti.
 
Saatine baktý. Ezana beþ dakika vardý. Hemen ayaða kalkýp evinden çýktý. Þimdi onun geçeceði sokaktaydý iþte. Kolundaki çantayý sýmsýký tutuyor, heyecanýný yenmeye çalýþýyordu. Evet, geliyordu.

Yanýna doðru yürümeye baþladý. Kendisine bu kadar güvenen Nurgül’ün þimdi neden bacaklarý titriyordu ki? Aralarýnda iki metre kalmýþtý ki durdu, imama seslendi:

“Ýyi günler… Ben Nurgül...”
 
Ýmam da olduðu yerde durdu. Bedenini kendisine dönmüþtü ama yine yüzüne bakmýyor, yere bakýyordu. Oysa güzelliðini yakýndan görmesini ne çok istiyordu. Bu arada Nurgül imamýn yüzündeki dinlendirici parlaklýða hayran bir þekilde bakýyor, onun yüzündeki bu nura þaþýrýyordu.
 
“Buyurun, bir þey mi vardý?”
 
“Evet, ben sizin için bir hediye aldým, kabul ederseniz çok sevinirim,”
 
“Ýyi de hanýmefendi, ben sizi tanýmýyorum ki...”
 
“Olsun, lütfen kabul edin.”
 
Ýmam, hediyeyi almak için elini uzattý. Nurgül, kabul edeceðinden emindi ama neden hemen elini uzattýðýný anlayamadan çantasýndan hediyeyi hýzla çýkarýp verdi. Belki acelesi olduðundan belki de böyle açýk giyimli bir kýzla fazla muhatap olmak istemeyiþinden bir an önce alýp gitmek istemiþti.
 
Zannettiði gibi paketi hemen açýp bakmamýþtý da. Teþekkür edip yoluna devam etmiþti. Nurgül son olarak imamýn bu davranýþýný ezan vaktinin gelmiþ olmasýna yorumladý. Sonra sukut-u hayale uðramýþ yüzüyle evine doðru yürüdü.
 
Þaþkýndý.
 
Neden istediði gibi bir tepki alamamýþtý genç adamdan? Sanki adama her gün birileri hediye veriyormuþ gibi doðal ve sakin davranmýþtý. Yüzünde hafif bir tebessümden baþka bir þey de görememiþti üstelik. Ne garip insanlar vardý þu dünyada.
 
Ertesi gün mutlaka teþekkür edecekti kendisine. Biliyordu. Adam içinde bu kadar pahalý bir hediye olduðunu hem nerden bilebilirdi ki? Hem de defalarca teþekkür edecekti. Bu ümitle Nurgül, öðle ezanýna doðru yine sokaða çýktý. Kim bilir nasýl þaþýrmýþtý paketten altýn bir tespih çýkýnca. Belki teþekkürlerini bildirirken bunu bile anlatýrdý.
 
Uzaktan gelen imamý görünce gururla saçlarýný düzeltti. Bu adama neden bu kadar ilgi duyduðuna kendisi de bir anlam veremiyordu. Çevresinde kendisiyle ilgilenen o kadar çok erkek olmasýna raðmen neden bu çekmiþti ilgisini? Belki Nurgül için bu da geçici bir þeydi. Bundan önce de birkaç kez çok beðendiði kiþileri birazcýk tanýyýnca arkadaþlýðýný bitirmeyi tercih etmiþti. Yeni heyecan peþinde miydi yine bilmeden?
 
Ýmam, iyice yaklaþýyordu. Nurgül önce onun selam vermesini ister gibi yüzüne bakýyordu. Ama imam yine onu görmeden geçip gitmiþti. Yüzüne bile bakmamýþtý, adeta onu görmezlikten gelmiþti. Ýnanamýyordu. Nasýl olurdu böyle bir þey. Tanýmadýðý bir kýz ona altýn bir tespih vermiþ, o doðru dürüst teþekkür bile etmemiþ, üstelik de hemen ertesi gün gördüðü halde selam vermeden geçip gitmiþti. Ne kadar nankördü þu insanlar! Olduðu yerde þaþkýnlýkla kalakaldý.
 
Önünden geçen iki baþörtülü kadýn, akþam camiye gideceklerini konuþuyorlardý. Nurgül, durduðu yerde onlarý dinledikten sonra onlarla konuþmaya karar verdi. Arkalarýndan hýzlý adýmlarla yetiþerek akþam hangi camiye gideceklerini sordu:
 
“Ýþte þu camiye kýzým, sen de mi geleceksin?”
 
“Bayanlar camiye gidebiliyor mu ?”
 
“Bugün kandil, herkes gidebilir. Ýmam efendi güzel Kur’an okur, hiç dinlemedin herhalde. Gel dinle bir kez istersen...”
 
Nurgül, olur anlamýnda baþýný sallayarak evine doðru aðýr adýmlarla yürümeye baþladý. Evet, neden olmasýn, diye düþündü. Gidip camide görmeliyim onu. Belki bu kez benimle konuþur. Demek ki biraz önce çok dalgýndý, beni fark edemedi... Belki de boyunu aþan dertleri vardýr, bilemeyiz ki diye düþünerek adýmlarýný bilinçsizce atarak yürümeye devam etti.
 
Akþam bu kez çok geç geldi. Yatsý ezaný Nurgül için bugüne dek hiç bu kadar önemli olmamýþtý. Hizmetkârlarýndan aldýðý baþörtüsünü çantasýna koyarak hýzlý adýmlarla camiye gitti. Ýlk kez bir camiye giriyordu. Kendisi gibi gelen bayanlarý takip ederek üst kata çýktý. Balkonun ön saflarýna oturdu. Ýyi ki de erken gelmiþti. Yoksa onu namaz kýlarken ve Kur’an okurken seyredemeyecekti. Herkes huþu içinde namaz kýlýyordu.
 
Kandil oluþundan olsa gerek epeyce kalabalýk olan cami yarým saat içinde adým atýlamayacak kadar dolmuþtu. Yatsý namazlarýný camide kýlmayý tercih eden kadýnlar bile tespihlerini çekmeye baþlamýþlardý. Nurgül sadece alt katta olanlarý izliyor, arada yanlarýnda oturup dua eden kadýnlarý süzüp yeniden hayran olduðu imam efendiye bakýyordu.
 
Ýmam, namazýný bitirdi. Selam verdi. Herkes onunla birlikte bitirmiþti. Sonra dua okumaya baþladý yüksek sesle. Ýþte bu ses Nurgül’ü yeniden büyüledi. Ne kadar güzel okuyordu. Kadýnlarýn tavsiye ettiði kadar vardý gerçekten. Dua bitince elini cübbesinin cebine attý. Tespihini çýkardý. Þimdi herkes tespih çekiyordu. Ýmamýn elindeki tespihi görebilmek için baþýný biraz eðdi Nurgül. Evet, hediye ettiði tespihti bu. Demek ki kullanmaya baþlamýþtý. Ýmam efendi tespihle iþi bitince tespihi sað tarafýna býraktý. Nurgül endiþelenmiþti. Böyle bir tespihi nasýl olur da ortalýk bir yere býrakýrdý bu adam? Ya çalýnsa ya kaybolsa idi?
 
Sessizce yapýlan bir duanýn ardýndan eller yüze sürüldü. Nurgül gözünü tespihten ayýramýyordu. Adeta bir þey olacaðýndan korkar gibiydi. Ýmam yeniden elini tespihe uzatýp aldý, cebine koydu. Sonra Cemaate yüzünü dönüp besmele çekti. Kur’an okumaya baþlamýþtý. Herkes pür dikkat onu dinliyordu. Ýmam baþýný birazcýk halýdan kaldýrsa, yukarý kat kalabalýk mý diye bile baksa Nurgül’ü kesin görürdü. Belki de bu kez onun ilgisini çekebilirdi. Ama aksine gözlerini kapatmýþ adeta kendinden geçmiþ gibi Kur’an okuyordu.
 
Nurgül yandaki kadýnlara baktý, hiç kimse konuþmuyor, baðdaþ kurmuþ, boyunlarýný yana eðmiþ, gözlerini dizlerine dikmiþ bir halde dikkatle hocayý dinliyorlardý. Arkasýna çevirdi baþýný. Bütün cemaat aynýydý. Herkesin maksadý aynýydý da bir Nurgül’ün ki farklýydý. Ýçinde böylesine fýrtýnalar koparken bu sessizliðe dayanamadý Nurgül. Yanýndaki kýza eðilerek fýsýltýyla konuþtu:
 
“Gerçekten çok güzel okuyor deðil mi?”
 
“Evet... Çok güzel okuyor...”
 
“Bütün imamlar böyle güzel okur mu?”
 
“Hemen hemen... Ama en güzel bizim imam okur, Rabbim, gözlerini almýþ ama yerine böyle güzel bir ses, böyle iyi bir ahlak vermiþ…”
 
Nurgül yutkundu. Hiçbir þey söyleyemedi. Yýkýldýðýný belli etmemeye çalýþtý. Baþýný yeniden hayraný olduðu genç imama çevirdi. Dinlemeye devam etti sadece. Evet, birdenbire her þey deðiþmiþti. Artýk O’nun dikkatini hiçbir zaman çekemeyeceðinin bilincindeydi.
 
Bundan böyle her kandilde bu camiye onu dinlemeye gelecekti ama amacý farklý olacaktý. Sessizce boynunu bükerek cemaatle birlikte onu dinlemeye koyuldu.