Kalp, Rasulullah’tan ne kadar inikas alýrsa, o derece kemale erer. Cenab-ý Hak ayet-i kerimede Rasûlünü terkim ederek þöyle buyurur:

“Þüphesiz ki Allah ve melekleri, Peygambere çokça salat eder. Ey müminler! Siz de O’na salavat getirin ve tam bir teslimiyetle selam verin.” (el-Ahzab, 56)

Þu ilahi mesaja bir bakýn; Allah ve Melekleri Can Muhammed –aleyhisselatü vesselam-‘e bol bol salatý selam getiriyor, siz de getiriniz buyuruyor Rabbimiz. Biz salavatý þerifleri sayýsýz getirmeliyiz ve þükür secdelerine kapanmalýyýz ki, böyle bir peygamberin ümmeti olma þerefi herkese nasip olmaz… Adýný adýyla beraber yazan Mevla’mýza da sonsuz hamdü senalar etmeliyiz ki, bizi Ýslam’la þereflendirip Muhammed Mustafa –aleyhisselatü vesselam-‘e ümmet olmayý nasip etmiþ…

Zaman o gül gibi gül görmemiþ zaman olalý
Gülün güzelliði dillerde dastan olalý...

Gül ki, Hz. Muhammed –aleyhisselatü vesselam-‘in sembolüdür. Yani O fahri kainat, ahlakýyla güller gülüdür. Zahirî ve bâtýnî her haliyle güllerin þahýdýr.

Böyle bir peygambere ümmet olmak ne büyük bir bahtiyarlýk ve ne büyük bir þereftir! Ýnsanoðlu geliþinde gidiþinde, maddesinde manasýnda, edebinde erkanýnda O'na uymadýkça hüsrandadýr, felakettedir. Beþeriyetin ebedi huzur ve saadete kavuþmasý ancak O büyük insaný her zaman ve mekanda, her iþte ve herhalde örnek almakla mümkündür. O, bizim sebebi hidayetimizdir, halaskârýmýzdýr. Ýslâm'ýn hakikatini, hayatýn ve mematýn zevkini bize o öðretmiþtir. Kalbimizin tek ziyneti O'nu hatýrlama, dilimizin biricik virdi O'nu anmak olmalýdýr. O’nsuz nasýl yaþarýz? Allah cümlemizi þefaatine mazhar buyursun.

Bezmi Alem Valide Sultan, O mükemmel insana olan muhabbetini yüzük taþýna þu cümleleri iþleterek ifade ediyordu:

“Muhabbetten Muhammed olu hasýl,
Muhammedsiz muhabbetten ne hasýl?
Zuhurundan Bezm-i Alem oldu vasýl”

Bir diðer Rasülullah aþýðý ve adý asýrlardýr unutulmayan Fuzulî... Su Kasidesi’nde O’na olan muhabbetini þu mýsralarýnda ne güzel dile getiriyor:

“Saçma ey göz eþkinden gönlümdeki odlara su
Kim bu denli tutuþan odlara kýlmaz çare su…

(Ey göz, (Allah’ýn Rasülünün muhabbetiyle) gönlünde tutuþup alevlenmiþ ateþlere göz yaþýndan su dökme! Çünkü bu son derece aþk hararetiyle tutuþmuþ olan ateþlere su dökmek çare deðildir. Bu aþk ateþi sönmez.) Fuzulî, ünlü Su Kasidesi’nin berceste mýsrasýnda, Sevgili’nin dudaðýna tüm varlýðýyla sakilik etme arzusunu ifade eder. Kasidede Allah Rasülü –aleyhisselatü vesselam-’ne olan muhabbetin doruðuna ulaþarak diyor ki:
“Dest-bûsi arzusuyla ölürsem ger dostlar Kuze eylen topraðým sunun anýnla yare su”
“Sevgili’nin elini öpmeden ölürsem eðer, topraðýmdan testi eyleyin, Sevgili’ye onunla su sunun.”
Çeþmelerin þehrin merkezine hükmettiði çaðlarda, hayatýn bir þadýrvandan þýrýl þýrýl dökülür gibi ete-kemiðe deðdiði zamanlarda, suyu daðýtan da, suyu içen de bir eþsiz lûtfa muhatap olduklarýný, bitimsiz bir ihsan denizinin orta yerinde bulunduklarýný gayet iyi bilirlerdi. Su bir materyal deðildi, bir iletiþim iksiriydi; su satýlýk deðildi, “ölülerin ruhlarýna deðesice” mücessem ve akýþkan bir þefkatti. Onun içindir ki, suyu ya da içeceði sunmak, çok özel, çok özenli bir tabirle ifade edilirdi. O zamanlar su sunan sâkîler, ihtimal ki þairler kadar muteberdi, çünkü týpký bir þair gibi, göklü olan ve illâ ki kasden, lütfen “indirilen” suyu, topraktan testilerinde cisimleþtiriyor, elle tutulur, gözle görülür, tadýlabilir kýlýyorlardý. Deðil mi ki, þair de, göklü olan manayý yerli olan kelamýn içinde tutmaya, manaya biçim vermeye çalýþýyor, sâkî de göklü olan ve biri yanýcý (hidrojen) biri yakýcý (oksijen) iki ateþ arasýndan gönderilen suyu da avucundan insan dudaðýna doðru yudum yudum kafiyeleþtiriyor, elinde sunduðunun “elinde olmadan” geldiðini biliyor, hissediyor. Ve týpký þiir gibi su da dudaða deðdiðinde bir var oluþu ateþliyor, içe doðru ilerleyen hayat ateþini harlýyor, tâ ruhlara deðen yumuþacýk bir lûtfu besliyor. Hal böyle olunca, Fuzulî’nin bir þairken nihayet þiiriyle ulaþamadýðý sevgiliye bir sâki’nin elinde testi olarak varmayý ummasý hiç de þaþýlasý deðildir. Þair suyu þiirleþtirip okuyanýn dudaðýna ve dimaðýna deðdirirken, þiiri ve anlamý da su gibi billurlaþtýrarak sâkînin eline vermiþtir Su Kasidesi’nde...
Fuzulî gibi bizim de Sevgili’nin elini öpmek arzusuyla öleceðimiz kesin… Zira þu fani dünya hayatýnda gölgelerden ötesi yok… Öyleyse, bir toprak testi olan bedenimizde þimdilik aðýrladýðýmýz kalbimize su misali doldurabildiðimiz kadar esmâ tecellisi dolduralým. Böylece hali hazýrda bir kabir olan gövdemizden dost dudaklara hakikat busesi gönderebiliriz. Þimdi, burada…
Hazreti Muhammed –aleyhisselatü vesselam-, beþer olarak ve suret bakýmýndan elbette bir “kul”dur, lakin siret itibariyle “Þah-ý Rusül” dür. Bu incelik ve esrar alemini seyreden Aziz Mahmud Hüdayi Hazretleri ne güzel söyler:
“Ayinedir bu alem her þey Hak ile kaim, Mir’at-ý Muhammed’den Allah görünür daim!..”
Allah Rasûlü’nün –aleyhisselatü vesselam- muhabbetiyle dolup taþanlardan biri de Güllerin Efendisi’ne duygularýný þöyle ifade ediyor:

Muhabbet deryasýnda, coþtum duruldum bugün,
Bitmeyen bekleyiþle, estim yoruldum bugün.
Sana açýlan gönül, haddini bilmeyerek,
Cazibene kapýldým, yandým kavruldum bugün.

Þiirlere konu olan Güllerin Efendisi, nesirlere de konu oluyor. Mevlana Halidi Baðdadi (k.s), Hz. Peygamber –aleyhisselatü vesselam-‘in aþk ve muhabbetinden yanan bir gönülle þunlarý söyler:

“Ey asilerin sýðýnaðý! Sayýsýz hatalarýmla beni himayene alman için kapýna geldim. Ah… o mübarek ayaðýnýn bastýðý eþiði her zaman doya doya öpebilsem!”

“Bu gönül sevdam sadece beni mi bu hale koydu? Arifler bilirler ki, mübarek ayaðýný öpmek aþk ve iþtiyaký felekleri bile mecnun etmiþtir! Þimdi onlar, kendilerinden geçmiþ bir vaziyette hiç durmadan senin aþkýnla dönüp duruyorlar.”

“Ey letafet güneþi! Senin güzelliðin, teþbih sanatýný dahi yok eder. Zira vasýflarýn yazýya da þiire de sýðmýyor.”

“Akýl seni medh-u senada sýkýntýya düþtü. Çünkü onun istidadý, seni layýkýyla idrake kafi deðildir…”

“Ey Allah’ýn sevgilisi! Alemleri bir zerreye sýðdýrmak mümkün olur, fakat seni lisana sýðdýrmak mümkün olmuyor.”
“Ya Rasûlullah! Sonsuz merhametine sýðýnýp kapýna geldim! Bana merhamet deryasýndan bir katre lutfet !”

“Günahým sayýlmayacak kadar çok, yüzüm katran gibi karadýr. Ey canýmdan aziz canan! Su ile temizlenmesi mümkün olmayan bu kirleri senin þeref verdiðin topraða yüz sürerek temizlemeðe geldim!..”

Hayatýný insanlarýn iyi ve kaliteli olmasý için harcamýþ, ömrünü insanlara hizmete adamýþ hafi zikrin piri olmuþ ve yolunu takip edenlere mürþidi kamil olmuþ Allah ve Rasûlü –aleyhisselatü vesselam- aþýðý bir kimsenin bu denli yakarýþýný görünce bizim halimiz nice olur? Muhasebesini inceden inceye yapmamýz, bu konuda çok tefekkür etmemiz lazým. Muhabbetin doruðuna eriþebilmek için bu gibi Allah dostlarýný kendimize rehber edinmeliyiz.

Rasül-i Ekrem –aleyhisselatü vesselam- Efendimiz vefat ettiklerinde ashabýn hali, hüznünden yanýp eriyen mumlar gibiydi. O gün Allah Rasûlünün firaký ile gönüller bir anda hasret yangýnlarýyla kavrulmuþ, ashabý kiram, halden hale girmiþti. Hz. Ömer (r.a) kendisinden geçmiþ, Hz. Ebu Bekir (r.a), insanlarý teskin edinceye kadar binbir güçlük yaþamýþtý. Zira O’nu görmemeye bir gün bile dayanamayan aþýk gönüller, artýk bu fani dünyada O’nu hiç göremeyecekti. Ýþte bu hicran ve yanýþa dayanamayan Abdullah bin Zeyd (r.a), ellerini ilahi dergaha, mahzun bir gönülle açarak:

“Ya Rabbi! Artýk benim gözlerimi âmâ kýl! Ben, her þeyden çok sevdiðim peygamberimden sonra artýk dünyada bir þey görmeyeyim!..” diye samimi göz yaþlarý içinde iltica etti ve oracýkta gözleri âmâ oldu.

Acaba Abdullah bin Zeyd, Bilal-i Habeþi, Ýmam-ý Nevevi, Seyyid Ahmed-i Yesevi ve emsallerinin gönül iklimlerinden bizlerde ne kadar hisse var?.. Bizler de, ashabdan beri devam edegelen bu muhabbet tezahürleri çerçevesinde, Allah Rasulü’ne muhabbetteki seviyemizi ölçmeli ve O’na ne derecede ümmet olarak yaþayabildiðimizi mizan edip, ruhumuza manevi bir diriliþ ve uyanýþ aþýsý yapmalýyýz.

Ýnsan, kendine gönül gözüyle bakýnca ve kendini tefekkür edince alemin, yani yaratýklarýn en önde geleni olduðunu görecektir. 18. yüzyýl þairlerinden Þeyh Galip þu mýsralarda bunu açýk bir þekilde ifade ediyor:

“Hoþça bak zatýna kim zübde-i alemsin sen,
Merdüm-i dide-i ekvan olan âdemsin sen.”

(Ey insan! Kendine gönül gözü ile iyice bak ki sen alemin, yani yaratýklarýn özüsün ve sen kainatýn göz bebeði olan âdemsin. Kainat senin emrine amade kýlýndý. Þu alemdeki her þey senin için var oldu… Sen kim için varsýn? Yeryüzüne halife olarak gelen kiþi, kendine bir bak. Ötelere gitmene gerek yok, kendi azalarýn üzerinde bir tefekküre dal… Dünyada yaratýlmýþ her þey sana hizmet için var, sen ne için varsýn? Senin görevin Rabbine kulluktan baþka bir þey deðildir. O halde O’na nasýl kulluk yapmak gerekiyorsa öylece kul ol… O’ndan nasýl korkmak gerekiyorsa öylece kork…)
Selam ve dua ile...

Fatih YILMAZ