Çok uzun zamandýr satýrlarla buluþmuyordum. Bugüne özel biraz birþeyler yazmak geldi içimden. Nedenini bilemiyorum, belki de yaþlýlýðýn gençlik çaðýnda olmanýn vermiþ olduðu derin izlerle artýk bir kaç kelamý kendime farz görüyorum. Uzun zamandýr aklýmdan binbir türlü cümleler geçiyor fakat nedenini bilemedðim þekilde yazmaktan kaçýnýyordum. Þimdi burada yazacaklarýmýda üzülün ya da bana birþeyler söyleyerek teselli edin diye yazmýyorum. Lütfen kimse yanlýþ anlamasýn fakat artýk teselli edilecek yaþý çoktan geçtim. Sadece içimden geçenleri paylaþmak istiyorum.

Bundan yýllar yýllar önceydi babamý kaybettim. Ben henüz altý yaþýndaydým. Ýlkokul birinci sýnýfa gidiyordum. Babam aðýr hastaydý. Hastalýðý konusunda birden fazla sebepler vardý. Ama en aðýr darbe sanýrým benim doðduðum yýl geçirmiþ olduðu kalp krizi olmuþ. Ýlk kalp krizinden tam altý yýl sonra caným babam hakkýn rahmetine kavuþmuþtu.

Ben okuldaydým o gün. Babam aðýr hastaydý fakat hayat devam ediyordu. Beni sabah okula göndermiþti ailem. Fakat içimde bir sýkýntý vardý. Okulda kaçýncý dersti bilmiyorum biz sýnýfta ders iþlerken içeriye hiç tanýmadýðým bir çocuk girdi ve sýnýf öðretmenimize benim adýmý söyledi ve sordu “canan bu sýnýftamý” öðretmenimiz “evet ne oldu” dediðinde çocuðun cevabý þöyleydi “babasý ölmüþ evden çaðýrýyorlar” sýnýfta bir sessizlik ben þaþkýn öðretmenimizle gözgöze geldik gidebilirsin dedi. Koþarak eve geldim evde mahþeri bir kalabalýk ben küçücük bir çocuk aralardan sýyrýlarak babamýn hasta yattýðý odanýn kapýsýna kadar gelebildim. Kapýdan içeri almadýlar beni, ben göz ucu ile babamýn hala yaþadýðýný, inlediðini ve ablamýn elinden tuttuðunu gördüm. Tam o sýrada annenannem beni geri çekti ve bana “ git sen çiçek topla” dedi. Ben gitmek istemedðimi söylesemde o kadar ýsrar ettiler ki evden çýkmak zorunda kaldým. Herkeste bir aðýt vardý. Evden dýþarý çýktým her ne kadar ilerlesemde ayaklarým geri geri gider vaziyette düþünürken, birden bir ses geldi kulaðýma, komþumuzun kýzý bana sesleniyordu, “canan baban öldümü”…ne garip deðil mi altý yaþýnda ki bir çocuða sorulabilecek en güzel soruydu ona göre herhalde. Bende “hayýr daha ölmedi” dedim,içimden de neden insanlar öldü diyorlar anlamadým diye düþünüyordum. Her neyse çiçek toplayacaðým yere geldim fakat içim hiç rahat deðildi. Birþey eve gitmem gerektiði konusunda beni iknaya çalýþýyordu. Ve en sonunda kýzarlarsa da kýzsýnlar deyip eve koþtum. Fakat ev de ki o kalabalýk biraz faklýlaþmýþtý ve sadece duyduðum annemin sesiydi. Aðlýyordu. Anneme doðru koþtum kucaðýna çýktým, fakat babamý beton zemine almýþlar bir çarþafla üzerini kapatmýþlardý. Çenesi baðlý en üst bölümde de bir býçak vardý. Anneme “babamý neden betona yatýrdýnýz” dediðimde bana “baban öldü” dedi. Ben inanmak istemiyordum elimi babamýn yüzüne deðdirdim ve þunu söyledim, “hayýr anne bak sýcak daha, o ölmemiþ”, annemde beni öptü ve dedi ki “öldü kýzým ama gel öpelim” dedi ve ben korkmayayým diye ilk önce kendi öptü sonra da ben küçük bir buse kondurdum yanaðýna.

Bunlar hafýzama kazýnan az anýlardan bir tanesi. Babamla ilgili pek aným yok çünkü benim hatýrladýðým zamanlarýn hepsinde babam hastaydý. Onu hep iyi söylediler, kendisi muhteþem bir insanmýþ bizimle oyun oynayan, sanatý seven, kendisini sevmeyene bile düþmalýk etmeyen dünya iyisi bir insan derler. Çok yakýþýklý uzun boylu, eðlenmeyi ve giyinmeyi seven takdir edilecek biri. Bazen o olsaydý hayatýmýzda nasýl farklýlýklar olurdu diye düþünüyorum. Eskiden beri Rabbimin takdiri ilahisi diyorum ve tevekkül ediyorum ve inþaAllah cennetinde yer vermiþtim babama diyorum. Fakat yaþ ilerledikçe onu daha bir özlüyorum. Bende ona ait çok güzel þeyler var fakat geçen gün onun traþ kutusunu kaybettim iki gün aðladým hala da aklýma gelince gözlerim doluyor.

Yani nasýl anlatayým, yaþlýlýktan mý yoksa baþka birþey mi bilemiyorum ama BABA dediðimiz kavram benim için çok ama çok önemli. Ve istiyorum ki bütün babalar da hayatta iken bu muhteþem görevin farkýna varsýn ve çocuklarýna güzel hatýralar býraksýnlar. Ben babamý hasta hatýrlýyorum ama anýlarým arasýnda bizimle nefes nefes kalarak oyun oynadýðýný da hatýrlýyorum. Güzel hatýralar için güzel anýlar yaþayýn. Babalýk sadece para vermek deðil ilgi alaka, dertleþmek, arkadaþ olmak, oynamak, sevmek, hatalar olsa bile sahip çýkmak . Evladýnýz sizden yaþça oldukça küçük onun hatalarýný örtücü olun, Ona sahip çýktýðýnýzý hissettirin, sevdiðinizi gösterin. Siz babasýnýz hayatta ki en güzel þeylerden biri. Rabbim size bu duyguyu tatmayý nasip etmiþ, sizde þükür ve minnettarlýkla bu duygunun ve bu konumun hakkýný verin.

 Her ne kadar anne, hem anne hem baba olmaya çalýþsa da kendince, bu eskiklik kesinlikle kapanmýyor. Yani gidenin yerini kimse kapatamýyor.

Çok uzun yazdým sanýrým, diyeceðim o ki siz evlatlarýnýza sahip çýkýn evlatlarýnýzda size sevsin saysýn. Bugün babasýz geçen babalar gününün 33. yýlý da bitti. Allah bizlere evlat acýsý göstermesin, evlatlarýmýzý da annesiz babasýz býrakmasýn inþaAllah.