Yanlýzlýk…

Etrafýmda belki de yüzlerce insan var ama ben caným çok acýdýðýnda tek bir kiþinin yokluðuna üzülüyorum….Babam…

Aslýnda kelimeler bu hasreti anlatacak karakterde deðiller ama onlarýnda dili döndüðünce anlatacaklar benim babama olan özlemimi.

Þimdilerde onu kaybedeli geçen zamaný yani 31 yýlý düþündüðümde büyük bir fark olduðunu görüyorum. Çocukluðumda onu kaybetmek çok normal gelirken, zaman ilerledikçe ve acýlar büyüdükçe onun yokluðu daha fazla hem de daha fazla hissetmeye baþladým. Yaþlýlýk mý yorgunluk mu bilemiyorum. Þimdilerde hani bu yaþýma raðmen okula gidiyorum ya, oradaki gençlerin babalarýndan aldýklarý yardýmlarý görünce onlarý kýskandýðýmý farkettim. Tabi ben koskoca bir insaným onlarýn yanýnda, açýkcasý bir velim bile yok benim sorunlarýmla ilgilenecek çünkü ben kendi iþlerini kendi halledebilecek bir yaþta ve olgunluktayým. Lakin içimdeki özlemi birde siz bana sorsanýz. , anlatýlamaz bir ihtiyaç duyuyorum aslýnda.

Hani küçükken babasýný kaybeden daha çabuk olgunlaþýyor deniliyorya gerçekten çok doðru. Evet çok daha çabuk olgunlaþýyoruz fakat içimizde sakladýðýmýz o çocuk hep ilgi, sevgi ve þevkat bekliyor. Sokakta kavga ettiðmizde dýþarý birden fýrlayýp seni koruyacak kimsen olmayýnca sen kendi kendini korumaya baþlýyorsun. Þimdilerde sivri dilli olduðumu düþünenlere kýsa bir not: hayat beni sizin kadar þimartmadý ve beni koruyan kimse olmadý bu yaþýma kadar ve ondanrdýr sanýrým kendimi bu kadar savunmaya muhtaç hissedip ani çýkýþlarým. Birde ben sizler gibi ironi yaparak bir hayat yaþamýyorum, içimdeki neyse dýþýmdaki de odur.

Hatta bir gün hiç unutmuyorum daha birinci sýnýf öðrencisiyim okuldan eve dönüyorum, karþýma bir sürü þimarýk çocuk çýktý. Bir ellerinde eski bir kilim bir ellerinde çakmak, hiç alakam olmadýðý halde onlarla birden ellerindeki kilimi ateþe verip üzerime atmýþlardý. Korkudan oturduðum yere çömelmiþtim. Üzerime düþen kilim ya yanmaya devam etseydi…bunu düþünmek bile istemiyorum. Eve aðlayarak geldim, abim saðolsun ilgilendi, çýkýp döveyim dedi ama olan aslýnda benim ruhuma olmuþtu. Insanlara güvenilmeyeceðini yavaþ yavaþ anlamaya baþlamýþtým.

Babasýzlýk içinden çýkmayacaðýnýz hep bir yanlýzlýk modu aslýnda. Öyle böyle zaman akarken, ve bazen hayat size çelme takmaya çalýþýrken siz çok çabuk büyüyorsunuz ve çocuk yanýnýz asla istediði sevgi ve þevkati göremiyor. Onun için hayatýmýn her safhasýnda aklýma babam geliyor.

Allah’a sevgim sonsuz ve eminim ki o’nun bir bildiði vardýr babamý çabucak yanýna almasýnda fakat ben Rabbimden özür dileyerek þunu söylemek isiyorum “ babamý çok özlüyorum”

Bazen hayatý kaldýramayacak kadar aðýr hissettiðimde babam olsaydýda sarýlsaydým diyorum.

Bazen kendimi yalnýz hissettiðimde babam olsaydýda konuþsaydýk diyorum.

Küçükken bir gün, Ankara’da bilirsiniz gençlik parký vardýr, annemler ve abimlerle oraya gitmiþtik ve bayramdý, orada babalarýnýn ellerinde tutarak yürüyen çocuklarý görünce kýskandýðýmý hatýrlýyorum.

Þimdi diyeceksiniz ki annen varmýþ o saðolsun, o tabiki saðolsun da genç yaþta eþini kaybedip üç çocuðunun ve evin bütün yükü omuzlarýna binmiþ bir bayan ne kadar ilgilenebilirse annem de o kadar ilgilenebildi bizimle. Gündüz iþe giderdi, akþam yorgun bir vaziyette gelir, bizden oda kendince ilgi beklerdi. Peki biz…üç kardeþ akþama kadar zaten yalnýzdýk, hatta abimde okuldan ayrýlýp iþe girmiþti. Ablamla ben evde tek baþýmýza. Ablamda küçük yaþta anne olmayý öðrendi bana bakarak. Oda çocuk olmadan büyüyenlerdendi, abimde...

Ben en küçükleriydim evde, aslýnda herkesten çok benim ilgiye sevgiye ihtiyacým varken bende kendi kendime yetmek zorunda kalýrdým her zaman.

Biliyor musunuz küçükken ben babam yok diye bazý arkadaþlar tarafýndan oyunlarýna blle alýnmazdým. Ne enteresan durumlar yaþadým, ne tuhaf haller gördüm.

Bir keresinde yaþým onaltý sanýrým, yeni bir arkadaþla tanýþtýk. O ailesini anlattý, ben ailemi anlattým lafýmýn sonunda bana dedi ki “sana birþey soracaðým ama yanlýþ anlama”. Buyur sor dedim.

“Babanla küsmüsün” dedi, bende þaþkýn vaziyette;

“neden sordun” dedim, verdiði cevap beni aðlatmaya yetmiþti. “sen hiç babandan bahsetmedin de”….

Sizin anlayacaðýnýz bir çocuk her ne kadar güçlü gözüksede hayata karþý, her ne kadar  dirense de herkesin þimarýklýklarýna, aslýnda þimaramasa da kimseye, o bir çocuktur ne kadar yaþlanmýþ olursa olsun.

Þu yaþýma geldim hala babamýn eksikliðini hissediyorum, yanýmda olsaydýda bana yardým etseydim diyorum, yada bir kere þöyle güzelce sarýlsa sanki bütün hastalýklarýmý bütün acýlarýmý unuturdum diyorum..

Mekanýn cennet olsun babacýðým, ölümünün 32 yýl olmasýna 1 ay kala…mekanýn cennet olsun…