Online Üye
Online Ziyaretçi
Uzun zamandır yazamıyorum belkide yazmak da istemiyordum. Nedeni açıkcası bir nevi protesto bir nevi yazarsam incitirim korkusu idi. Hergün duyduğumuz katliam haberleri, cinayetler, işkenceler, tecavüzler, şehitler, ölümler,ölümler…biz insanlığımızı kaybetmişiz artık diye düşündüm. Yazsak ne değişecek diye düşündüm. Halada birşey değiştirmeyeceğinin bilincinde yinede yazmak istedim.
Biz insanlığı nerede kaybettik acaba, bilsekte gidip bulsak
yeniden diye dua etmeye başladım. Bir ara internette şöyle bir yazı okudum,
“bana kötülük yapıp iyiliği daha iyi anlamam sebep olanlara teşekkür ediyorum,
bana düşmalık yapıp dostluğun kıymetini bildirenlere teşekkür ediyorum gibi bir
sürü teşekkür yazısı. ve bana göre saçma sapan bir teşşekür belgesi.
Ben kimseye teşekkür etmiyorum, niye kötülük yapıldı ki ,
niye düşmanlık edildi ki, niye ihanete sebep verildi ve neden bütün bunlara
çeşitli bahaneler bulundu ki. Ben teşekkür etmiyorum etmediğim gibi keşke sizler
olmasaydınızda insanlık bu kadar temkinli duygular içerisinde, bu kadar
güvensiz bir hayat içerisinde yaşamak zorunda kalmasaydı diyorum.
Bütün güzel duygularımız katili olan sizlere teşekkür etmek,
yaptığınız bu kötü hareketleri yapmaya devam edin demek gibi birşey, ben bunun
devam etmesini istemiyorum.
Artık yeter diye bağırıp insan olmak için herkesin kendine
gelmesini istiyorum.
Sokaklarda insanlar müzik yapsınlar, şiir okusunlar, saygı
duysunlar birbirlerini sevsinler, kimseyi öldürmesinler istiyorum. Çok mu şey
istiyorum bilmiyorum ama bu fikrinde sadece güzel bir hayal olmaktan ileri
gitmeyeceği kanaatinde hayatıma devam ediyorum.