Hepimiz dünyaya gelmeden önce saf duygulara sahiptik. Þuanda tekrardan sahip olmaya çalýþtýðýmýz içimize dönerek keþfetmeye uðraþtýðýmýz özellikler bizde doðmadan önce vardýr. Dünyaya geldiðimizde saf ve savunmasýzdýk çünkü savunacak bir þey olmadýðýný sanýyorduk. Doðduðumuz anda ilk þoku doktorun þaplaðýyla yaþadýk. Ardýndan ardý arkasý kesilmeyen þok dalgalarýna maruz kaldýk ve utanç duyduk; bu þoklarýn bilinçaltýmýza yerleþerek ileride korkularýmýz olarak karþýmýza çýkacaðýný bilmeden.

Ana rahmine düþtükten 4 ay sonra bilinçaltý kayýt yapmaya baþlar. Yaþadýðýmýz, gördüðümüz, aldýðýmýz tepkilerin hepsi bizde þok yaratarak savunma mekanizmamýzý harekete geçirir. Kendimizi savunmasýz ve güvensiz hissederiz çünkü geldiðimiz yer böyle deðildir. Bu dünyaya uyum saðlamaya çalýþmamýz gerektiðini kavrarýz ve yavaþ yavaþ saf duygularýmýzý düþüncelerimizin yerini güvensizliðe ve savunmaya býrakýrýz. Her adýmda tekrar aynýlarýný yaþamak  korkusu sarmaya baþlar her bir yanýmýzý ve doðallýðýmýzý yitiririz. Özümü kaybeder, ortama uyum saðlamak pahasýna kendimizden ödün veririz. Zamanla herkesleþiriz. Sonra durumda bir terslik sezeriz (30’lu yaþlardan sonra) ve meditasyonlarla o ilk saf halimize, özümüze dönmeye çalýþýrýz. Ýlk bilinç halimizi hatýrlamak için uðraþýrýz.

Yaþadýðýmýz her korkunun temeli geçmiþe dayanýr. Kronik korkularýmýzýn derinine inersek bunlarýn hepsini küçük yaþlarda þok sebebiyle sahiplendiðimizi anlarýz. Kaybetme korkumuzun temelinde göbek baðýmýzýn kesilmesi ile ana rahminden kopuþumuz vardýr mesela. Aldatýlma korkumuzu ailevi durumumuzdan veya çevremiz sebebiyle iþleriz beynimize. Küçükken çevremizden duyduðumuz deneyimlerle bize sarf edilen cümlelerle kodlarýz kendimizi. Evlilikten, erkeklerden þikayet eden bir anneye sahipsek ikili iliþkilerden korkarýz. Senden hiç bir þey olmaz cümlesiyle karþýlaþýrýz, bu sefer baþaramamaktan korkarýz. Bizi kanserden vefat eden amcamýza, halamýza benzetirler kaderini yaþamayý kodlarýz kendimize ve hastalanmaktan korkarýz.

Korkularý bastýrmak, onlar yokmuþ gibi davranmak  yanlýþ bir davranýþtýr. Kendinize tek tek itirafta bulunun. Ben yalnýz kalmaktan korkuyorum, ben kaybetmekten korkuyorum, ben ölmekten korkuyorum, ben sevgilimi (eþimi) kaybetmekten korkuyorum vb. Korkularýnýzý sevin, onlarý kabullenin. Zihninizde yaþayýn, hepsinin olduðunu farz edin. Acý eþiðinizi doldurun ve onlarý serbest býrakýn. Evren size yaþatmadan siz deneyimleyin ve onunla bu dünyadaki baðýnýzý kesin. Kabullenmek, sevmek, deneyimlemek ve baðýný kesmek. Aþýrýya kaçmayan korkularýnýzý ise kabullenin ve þunu düþünün ” Yaþarsam yaþarým ve buna ben engel olamam; eðer yaþarsam bu olayla da öðreneceðim þeyler var.” Kendinizi dinleyin sizi en iyi yine siz tedavi edersiniz. Her þey zihinde baþlar unutmayýn.

sevgiyle kalýn.

SERVET TUÐLUK / MANÝSA

|O N B E Þ A Ð U S T O S Ý K Ý B Ý N O N B E Þ |