Bir Karadeniz türküsü ,baktýðým ufuklardan yeniden yeniden yankýlanýp geliyor kulaklarýma. Ýçimde bir hüzün maviliði hýrçýn dalgalarýyla,vuruyor  gözlerimdeki kahverengi sahillere.  Güneþ ufukta,yanýnda bir kaç bulutla,yer yer hüzün gölgesi düþmüþ saçlarýma. Esen rüzgar dolaþýrken bacaklarýmda  ve türkü  en acýklý nakaratýnda. Diken diken tüylerim,biraz ürkek biraz çekingen  yazmaya ellerim.

Yine o his. Terk edilmiþlik,çaresizlik,yalnýzlýk. Bir gitarýn telleri gibi; ayrý,ama bir Karadeniz türküsünde birbirine yanýk. Ah!  Ne zaman geçecek bu hallerimiz? Bu kýrýklar,bu hissediþler?! Ýçimize attýðýmýz dertler bulut gibi... güneþimizi kapatan  bulut ,gökleri griye çeviren bulut. Mevsimler söylediði yalan gibi. Kar, yaðmur... önce sevindirici sonra parmaklarýmýzý hohlaya hohlaya kaçýracak kadar yalancý bulut.

                                                                   Bihruze