.

..

.......

Baþta "Pazar Akþamý Otobüste" baþlýklý olan yazýmýn 16.12.2015 tarihinde günün seçkisi olarak deðerlendirilmesini kurul üyelerine çok teþekkür ediyorum.

.

...

Ben bir þairim. Her zaman ceketimin yan cebinde bir adet kalem durur bir de evimizdeki sürekli bulunan Bim market poþetlerinin birine sarýlan küçük not defterim. Ýlhamýn gelince hemen yakalamak zorundasýnýz. Yoksa aniden kaybolup gider. Gelen esini kaleme almak için sýcaktaki terli vücuttan veya yaðmur altýnda bir ceketin cebindeki ýslanmýþ not defteri iþe yaramaz. O yüzden esin hazinem olan not defterimi tüm vücudumla korumak zorundayým.

Babamýn baskýlarý altýnda edebiyat bölümünden vazgeçip Týp fakültesine girmiþtim, ama yine de edebiyattan ve þiirden ayrýlmam mümkün deðildi.

Bir Týp öðrencisi olmama raðmen edebiyatta daha da baþarýlýydým ve yazdýðým þiirler sürekli olarak edebiyat fakültesinin dergisinde yayýmlanýyordu.

Geçen sene üniversitenin düzenlediði þiir dinletisine davetli oldum ve o gün þiirimi okurken bana gitarýyla eþlik eden konservatuvar öðrencisi kýzla da tanýþ oldum. O benim þiirimden duygulanmýþtý, ben de onun gitarýnýn sesinden ve tabii baþ döndürücü o güzelliðinden.

Ama þunu da söylemeliyim ki okuldan eve gitmekte olduðum metrodaki yan koltukta oturan kýz ondan daha da güzeldi. Ben koltuðumda kendimi geriye çekiyordum ama kýz yine bana sokulmaktan vazgeçmiyordu. Bazen de o kadar yaklaþýyordu ki artýk bacaklarý bacaklarýma dokunuyordu. Ama o gün o kadar kederliydim ki onun ne yaptýðýnýn farkýnda deðildim.

Neyse þiir dinletisinde bulduðum kýz arkadaþýmýn konusuna tekrar geri dönersem metrodaki kederimin de nereden geldiðini anlarsýnýz.

Kýz arkadaþýmla iþler gayet güzel gidiyordu. Ama derslerim tamamen berbattý ve bunun sebebi kýz arkadaþýmla ilgilenip vakit geçirmem deðildi elbette. Ben zaten baþtan beri Týp fakültesine girmek istemiyordum. Bölümdeki ders konularýný da anladýktan sonra onlarýn benim ince ve nazik duygularýmdan ne kadar uzak olduðunu ve benim de yanlýþ bir yerde bulunduðumu iyice anlamýþtým. Konservatuvar öðrencisi bir kýzla arkadaþ olma nedenlerinden birisi de onun sanatçý ruha ve þiirlerimden etkilenen temiz duygulara sahip olacaðýydý.

Bir gün son kararýmý verdim ve Týp fakültesinden ayrýlacaðýmý babama söyledim.

Babamla gecenin geç saatlerine kadar konuþtuk. Bu konuda kesin kararlý olduðumu anlayýnca “Gel bir anlaþma yapalým seninle” diye, baðrýþ çaðrýþlarýmýza son verdi. Önce bir dönem okulumu dondurmamý ve okuldan kesin ayrýlmaya karar vermemi de gelecek duruma göre benden istedi. “Ama önümüzdeki dondurmuþ olduðun dönemde herkese Týp fakültesinden ayrýldýðýný söylemelisin” diye, benden söz aldý.

O dönem sona erdi ve bir sonraki dönemde okulu dondurdum. Sonra kýz arkadaþýmla görüþüp babama söz verdiðim gibi ona Týp fakültesinden ayrýldýðýmý söyledim.

Ama sanki benim sözlerim kýz arkadaþýmýn sanatçý ruhunu incitmiþ ve temiz duygularýný kirletmiþti. “ Ee, sen þiir yazacaksýn ben de gitar çalacaðým. O zaman yarýnki kendi evimizde ne yiyeceðiz” diye, uzun bir tartýþmanýn ardýndan benden ayrýldý.

Kesin þimdi metrodaki kýz koltuðuma sokulurken size söylediðim kederimin nedenini kýz arkadaþýmýn benden ayrýldýðýndan olduðunu mu düþünüyorsunuz?

Hayýr hele bekleyin. Asýl sorunumun ne olduðunu ileride anlatacaðým sizlere.

Boþ geçirdiðim o dönemde baþta olmakta eski kýz arkadaþýmýn davranýþý ve bir sürü düþüncelerin etkisinde, Týp fakültesinden ayrýlmayý aptalca bir fikir olduðunu ve parasýz bir þairin kuru ekmek bile bulmayacaðý geçeðini öðrendim.

Öbürü dönem tekrardan okula döndüm ve Týp öðrencisi olarak eski kýz arkadaþýmý bulup yeniden iliþkimizi kurmaya çalýþtým. Buldum da tabii, ama konservatuvarda deðil, belki kendi Týp fakültemizin önündeki banklarýn birinde sýnýf arkadaþýmýn ellerini tutarak onun yanýnda oturmuþtu.

 O gün okuldan eve dönerken metroda çok periþandým ve yan koltuktaki oturan eski kýz arkadaþýmdan da güzel kýz bana yaklaþtýkça þunu düþünürdüm “hem babam bana baský yapýp Týp okumaya zorladýðýnda haklýydý hem de eski kýz arkadaþým benden ayrýlýp sýnýf arkadaþým Mustafa'yla evlenmekte.

Sanýrým bitti. Hepsi bu kadar iþte.

Ne..Metrodaki bahsettiðim kýz mý ne oldu? Peki neyi bilmek istiyorsunuz?

Bunu mu anlatmamý bekliyorsunuz benden?

Bir sonraki durakta kýz bana göz kýrptý. Ayaða kalktý ve baþýný yay þeklinde hareket ettirmesiyle peþinde gitmemi istedi benden. Sonra metro duraðýnýn giriþ kapýsýndan dýþarý çýktý. Hava yaðmurluydu. Þemsiyesini açtý ve “Hadi gel yanýma pisi pisim” diye, beni yanýna çaðýrdý.

Sonra bir otelde onunla ‘o iþi’ yapmak için hem ona ve hem otele ödeyecek kadar paramýn olup olmadýðýný benden sordu.

Yani siz þimdi hikayenin böyle mi devam etmesini istiyorsunuz?

Yani siz diyorsunuz ki,

Kýz benden “Paran var mý?” diye, sorup benim “Hayýr” cevabýmý duyduðunda “Aþk olsun caným. Paranýn ne önemi var ki? Ýnan biraz önce ben sana ilk baktýðýmda para mara gibi þeyleri aklýmýn ucundan bile geçirmedim. Biliyor musun neden koltuðumdan uzaklaþýp hep sana yaklaþýyordum. Ben, ben..

Ben sana vuruldum.

Peki þiþman göbeðimle kambur sýrtýma mi vuruldu, yoksa pýrýl pýrýl parlayan kafama mý? Burnumun uzunluðuna mý aþýk oldu, yoksa yüzümün sivilce tarlasýna mý?

Sonra da düþünüyorsunuz ki;

Kýz dedi “Parayý dert etme. Üzülme caným. Hadi tut elimden gidip oda banyolarýnda jakuzisi olan bir otel bulalým. Otelin parasýný da ben öderim. Yeter ki seninle hemen yataða girip ‘o iþi’ yapalým, tombiþim benim”

Ve sonra da el ele verip yaðmurlu bir havada ayný þemsiye altýnda otele doðru gittik ve tüm o kederlerim böyle bir mutlu olayla sona erdi. Öyle mi düþünüyorsunuz?

Hayýr caným. Kýz nerede? Bana sokulmak istemesi nerede?

Öbürü tarafýnda oturan erkek, bacaklarýný o kadar geniþ açmýþtý ki kýzcaðýzý baya sýkýþýk duruma düþürmüþtü. Benim tarafýma ilerlemekten ve koltuðuma sokulmaktan da baþka çaresi kalmamýþtý zavallý kýzýn.

Sonra duraðýna varýnca siniri bozuk ve küfür söyleyen bir pantomim oyuncusu gibi dudaklarýný hareket ettirerek dýþarý fýrladý. Ben de ayný durakta inmeliydim. Dýþarýda deli gibi yaðmur vardý. Kýz hemen bir taksiye atladý. Ben de cebimdeki not defterimi ona sardýðým Bim market poþetini çýkarýp kafamýn üzerine tuttum ve uzun uzun adýmlarla otobüs duraðýna doðru koþtum.

Yaðmurun suyu otobüs duraðýnýn önünü doldurmuþtu.

Hiç anlamýyorum neden taksi duraðý hep yüksek yerde ama otobüs duraðý çoðunlukla çukurlukta olur?

Yani paran varsa yukarýya çýk, yoksa çukura in.

Belki otobüs duraklarý da ilk günlerde yüksekteymiþler ve duraklarýn çukurlukta inþa edilmesiyle ilgili hiç bir belediyenin suçu yoktu. Belki de gittikçe otobüse binen yoksul halkýn nüfusu artýyor. Uzun süre durup halkýn binmesini beklerken  git gide aðýrlaþan otobüs duraðýný çukurlaþtýrmýþtý belki.

Tabii ya, kesinlikle o yüzden taksi duraklarý asla ve asla çukurlaþmýyorlar.

Neyse ki sonunda duraðýn etrafýný saran denizden geçmeyi baþardým ve kendimi onun güneþliði altýndaki adaya yetiþtirdim. Yaðmurdan korunmak için birbirlerinin tepelerine týrmanan kiþilerin yanlarýnda kendime bir yer buldum.

Orada kendi kendime düþünüyordum da keþke çukurlukta yaþayanlar bari hayatlarýndaki sýkýntýlarýn hepsinde bulunan ortak yanlarý olduðunu düþünseydiler. Yaðmurlu havada duraðýn koltuklarýnda bacaklarýný açarak oturan birileri yoktu. Ne kadar da sýkýþsalar yine de yaðmurdan korunmak için oraya koþan insanlara yer açýyorlardý ve pantomim oyuncusu gibi dudak hareketleriyle kimse kimseyi sövmüyordu.

Bir kaç dakika geçti ve hala otobüsten haber yoktu. Bir an karþýmýzdan bir araba geçti. Tam da duraðýn önündeki biriken suyun üstüne basarak ve orada beklemekte olan insanlarý umursamadan hýzla geçip gitti. Hem denizimizin suyunu yok etti hem de üstümüzdeki kýyafetlerimizin azýcýk kalan kuru yerlerini.

Kimisi küfretmeye kimisi üzerindeki çamurlu suyu silmeye baþladý. Bense hemen cebimden küçük not defterimle kalemimi çýkardým. Yanýmda duran yaþlý bayan “Arabanýn plaka numarasýný mý yazacaksýn?” diye, sordu.

“Hayýr þu andaki duygularýmý yazmak istiyorum” diyerek, ona cevap verdim.

Sonra benden “Peki, ne hissediyorsunuz efendim? Öfkeli mi? Toplumumuzun git gide duyarsýz olduðunu mu? Ýnsanlarýn birbirleri halinden habersiz olduklarýný ve saygý gibi sözcüklerin yavaþ yavaþ ortalýktan kaybolmasýný mý yazacaksýnýz? Söyleyin þu an ne hissediyorsunuz?”diye, aðzýndan dökülen yaðmur suyu gibi birbirlerine benzer sorularý sordu.

“Efendim, þu an sadece kendimi ýslak bir þair hissediyorum, o kadar” diye, onun bütün sorularýna yanýt verdim.

Yaðmur hala kesmemiþti. Ama þükürler olsun çamurlu sular tekrar adamýzýn etrafýný saran denizi doldurmamýþtý ve uzaktan gelmekte görünen otobüs yavaþ yavaþ çukurdaki duraðýmýza yaklaþýyordu.

Muhammed Ahmedizade