Azat ettiðim nevi þahsýna münhasýr bir imgenin tokadýnda, savrulduðum kim bilir hangi þiirin kýtasýnda hadi olmadý bir ömür güncesine yýðdýðým üç beþ sakýncalý cümlenin nazarýnda…

Günleri gömüt bildim geceni bir vakti ve sýðdýrdým koca ömrü þu garip satýrlarýn ortasýna yetmedi mimledim gülüþünü çocuk bellediðim ruhun anlýk tasasýnda.

Hezeyaný girizgâhta býraktým ve tüm çekincelerimi bir bir ihlal ettim hatta yetmedi, törpülediðim ahenksiz bir melodiyi mýrýldandým sanýrsýn ki tek ben muzdaripim onca gölgeyi yâd edip, iþkillendiðim hüznün en derin saðanaðýnda tekabül eden bir hýçkýrýkmýþçasýna muaf tuttuðum mutluluðu peþkeþ çektim kýsa bir rüyanýn ertesinde.

Günlerden dün müdür de hala kývranýyorum doðmak adýna?

Yükümlü olan sadece gönül mü de, deviniyor ölümün nezdinde?

Bilip bilmediðim bir kayýtsýzlýk iken maruz kaldýðým, ben de kýrmalýyým dümeni hani olur da parçalarým o buzdaðýný ve çýkarýrým ben de þapkamdaki tavþaný…

Ýsi sisine karýþtý yorgunluðumun ve sus geldi dudaklarýma tek elden gelen gözlerimi alamadýðým o gök kubbe ve seyreldikçe gün ýþýðý bana eþlik eden gönül gözüm iken adsýz ve rotasýz bir ýþýðýn eþliðinde kaybettiðim gölgeme geçiremezken sözümü, kâfir bir isyanda vuku bulan nefreti beþerin…

Öldürdüðüm cümlelerde yeniden hayat buldum boþ bir sayfada ve galeyana gelen yürekte, tüketilmiþliði bir maruzat bilip, istifledim ne çok devrik cümleyi.

Bir haz mý yoksa bir naz kadar kaybettiðim aþksýz yüreklere çöreklenen tek bir izleðin isyanýnda, gölgeli bir aþka nazire eden aþk meleði…

Sevmekten korkan bir ödlek iken þu sefil benlik nasýl doyar aþka, söyle hele ki makamsýz bir þarkýnýn inleyen namesine gömdüðüm ne çok gözyaþý…

Duygular töhmet altýnda ki bir enkazda saklý tuttuðum tutarsýz bir gönüldaþ iken elimdeki kalem. Kâh hüznü yâd ettiðim kâh aþký öbek öbek ayaklarýna serdiðim…

Dün ölmüþtüm oysa ve yeniden doðdum þairin gözyaþýnda.

Cemal Süreya haykýrýrken içli bir þarkýyý o bile rest çekmiþken hayata, þiirde hayat bulan bir aþký mabet bilip, kayýp bir gölgeye rast geldim gecenin bir vakti. Bilemedim benim olduðunu ve bilemedi benim onu terk ettiðimi oysaki eþrafýmdý gölgeye buyruklar yaðdýran ve sakýncalý bir aþk iken bizimki, heybetli bir yürek sesi gürledi gök delinirken ani bir hezeyanla.

‘’Kan görüyorum taþ görüyorum

bütün heykeller arasýnda

karabasan ýlýk acemi

-uykusuzluðun sütlü inciri-

kovanlara sýzmýyor.

Annem çok küçükken öldü

beni öp, sonra doður beni.’’

(Cemal Süreya)

Bilemedim, yitip giden bir ömrün tezahür ettiði bir yanýlgýyý aþk bilip yeniden doðacaðýmý.

Þair atlamýþtý belki de saklý tuttuðu aþk iken tek maruzatý.

Sevmekten korkar mý insan hele ki içinde devinen dalgalarda kaybolmuþken…

Gönülsüz bir aþk kimininki ve yegâne aþk bellediðim günbegün çoðaldýðým, anbean öldüðüm bil ki kayýp bir kýtanýn en devrik sancýsýyým kâh öldüðüm kâh doðurduðum bir imgede saklý tuttuðum ayak izim iken benden geride kalan.

Ne öfkeyim ne de sabýr taþý.

Ne aþk’ým ne de derviþ.

Bir garip fani, sýrtýnda yokluðu, ruhunda kuru bir dal

Ve açan bir çiçeðim sabahýn kör vakti.

Yetmedi bilediðim hüznün en sahici yansýmasýyým.

Bir edimde hayat bulan, bir solukta tükenen ve bir avazda tüketildiðim…

Sildiðim ya da sindirdiðim belki de simgesini yitirdiðim bir gök gürültüsü kadar korkutucu bir yalnýzlýðýn attýðý o asil tokada sýðdýrdýðým çocukluðum kadar da ürkeðim. Bir nebze de olsa yaþamayý beceriyorsam eðer, ne mutlu bana ki, ben de yad etmiþim demek ki sýrlý bir aynada görmeye muvaffak olduðum bensiz bir düþ iken her gece rüyalarýma giren.

Ne düþkün ne de aciz sadece bir safsata olsa da ömür bildiðim…

Kýrýk bir niyazýn, demli o gözyaþýnýn ve anlamsýz tufanýn çökerttiði bir benlik olsa da isyaný hak bilmediðim bir teferruatým altý üstü.

Bir hýçkýrýða karýþtýðým, kaynayýp cümlelerle kaynaþtýðým hanidir tozutan bir imgeyi sýrdaþ bilip, sýðýndýðým. Bir kahkahada boðulduðum sýr küpü kelimeler iken isyan bayraðýný açan, barýþa uzanan elimi tutan kim varsa ne de olsa sakýncalarýný göz ardý ettiðim bir aþk iken baþýmýn derde girdiði.

Doðduðum gün kundaðýma býrakýlan o paketi açmaya doyamazken her gün dönümü, þükür bildiðim niyaz iken saklý dilimde varsýn anlamasýn beni bir Allah’ýn kulu.

Bir imgeyim belki de kayýp bir þehrin son ahalisi iken gönül gözümün gördüðü, görünmez bir nimet benimki aþk bildiðim…

Duvarlarda kazýlý ismin yoksunluðun girdabýnda hak gördüðüm.

Bir þarkýnýn týnýsýnda kaybolmuþluðum kadar mubah oysa aþk, içine sýðamazken þu faninin benliði.

Ruhumu teslim etmezden önce, kar bildiðim bir hutbeye þart koþtuðum iman yüklü bir gönül benimki, anlaþýlmaz olsa da lehçesi. Hani olur da düþerse yolum sizin oralara bil ki tutacaðým elini rahmetin.