Sarmalý aþkýn en büyük isyaný belki de

Çalýp söylediðim o isimsiz þarkýnýn

Pervasýzlýðýnda iz bildiðim dengim iken

Adýný hatýrlamadýðým kim bilir kaçýncý yok oluþ…

Bir hezimet belli ki; aþkýn öfkesine rast gelmekten

Ýmtina eden o vakur gülüþümde saklý tuttuðum

Anlýk bir hezimet kadar yakýp yýksa da yeri göðü:

Bir iz düþümü ve ceberut bir gölgenin

Anlýk yoksunluðu iken baþým dönük

Solumdaki nefere görünmezin indinde.

Çatýk kaþlarý hayatýn hiç bu kadar yakmamýþtý,

Hele ki tortusu gönülsüz ayak izlerimin peþinde

Ýken devrik bir cümleden arda kalan son hutbe.

Bir nasihat annemden duyduðum:

Ne bir inkâr ne sakýnca;

Sadece ihlali sevginin ve dokunduðum yanýk teninde

Kaderin bir gönül sancýsý þu boþ vermiþliðimin

Tekeline sýðdýrdýðým en hazin güfte.

Ve adýmda saklý anýlarým,

Anlarým andýðým yine de ansýzýn

Yoldan çýkmýþlýðým.

Ne bir detay ne de geneli

Anda saklý iken hezimeti

Öldürücü imgelerin

En azýndan yitip gitmelerin nezdinde,

Gönülsüz bir sýrdaþ olsa da sessizlik,

Haznemde yýðýlý tevekkülden ibaretim:

Bir çakýl taþý kadar dirayeti yüreðin

Kanatan içten içe hele ki

Dikeni gülün solgun yapraðýnda,

Sýrlarý sadece yüreðin izbelerinde saklý,

Bencileyin, deyip de çýktýðým þu yolda

En asil sancý iken ölümün kekremsi tadý,

Bir yanýmda münafýk aþký yâd eden

Söz zerrecikleri.

Ýbaret olduðum þu beden ve ruhun iþbirliði kadar

Ýstikrarsýz bir yol arkadaþlýðý:

Sýðamazken yürek, göðüs çeperine,

Yýðýlý cümleye yenik düþtüm yine:

Haykýrýrken sessiz çýðlýklarla,

Sýðýndýðým ucu kýrýk kalemin soðuk nefesinde

Tadarken aþký ve hidayeti,

Adsýz sanrýlarda gizliyim aslýnda,

Hele ki görünmezliði kýble yapan bir gönül iken

Tortusu çöreklenmiþ indinde onca

Gölgeli beyanatýn izdüþümüne denk düþmüþ

En asil cümleyi söylerken sessizce:

Aþkýn miadý dolmaz asla

Hele ki aþka âþýk bir faniden ibaret ise

Yol bildiðim bunca imge.