Issýzlýðý rahmet bilmiþti bir kez ya, gerisi zaten gelirdi, demeye ne hacetti öyle ki öfkesinin izdüþümüydü tüm olup biten. Muvaffak olduðu ne vardý da hakkýyla sahip olacaðý bir ödülün beklentisini taþýyordu için için.

Gerindi sessizce ve kedi miyavlamasý gibi içinden gelen o coþkuyla mýrýldandý ne dediði anlaþýlmaz iken. Yoksa yeniden mi baþlýyordu o adsýz hikâye?

Ýþkillendiði ne varsa geride býraktýðýna inanýyordu oysa. Derlemiþ toplamýþ evini çýka gelmiþti rahmetli annesinden kalan o dört duvara. Fazlasýyla isli bir zihniyetti annesinden arda kalan. Ýkisine dair ne çok aný gizliydi evin duvar ötesi yalnýzlýðýnda. Gýybetmiþçesine geçiþtiriyordu ondan bundan duyduklarýný hem zaten bir önemi kalmamýþtý ne de olsa ardýndan rahmet okuyacak kim vardý da vakurla yürüyebilirdi enginliðinde aþkýn?

Pervasýz bir cümle kadar sýrnaþýk o muhalif söylemlere paye vermese de… Gerisini getiremedi ve usulca geçti o büyük yatak odasýna ve sessizce Fatiha okudu içinden hem de saymadýðý kadar çok ve en derinden nükseden özlemin týnýsýný bastýramazken.

Yerdeki beyaz çizgilere iliþti gözü. Alabildiðine silindiðini sanýyordu öncesinde lakin öylesine bastýrýlmýþtý ki tebeþir izi çevreleyen cesedi.

‘’Of’’ diye derin bir iç geçirdi.

‘’Keþke, satsaydým bu evi. Ama kim alýrdý ki bunca lanetin ardýndan?’’

Ýþin kötüsü cinayet zanlýsý olarak tutuklanan onca insan ardý ardýna serbest býrakýlmýþtý ne de olsa otopsi raporu teyit etmiþti kadýnýn intihar ettiðini. Üstelik ortada hiçbir gerekçe de yoktu.

Hepi topu iki kiþilik bir aileydi Zehra ve annesinin, o çatýk kaþlý evdeki ikametgâhlarý ile mutluluðun peyda olduðu.

Anlamsýzdý hem de nasýl… Çok þey anlamsýzdý gözünde ve nasýl da derbederdi her þey olay ertesi.

Günlerce gözyaþý dökmüþtü Zehra annesinin ardýndan hele ki cinayet mahallindeki býçak…

‘’Saçmalýyorsun kýzým. Hala ne cinayetinden bahsediyorsun? Hem kadýný gündüz vakti kim üstelik durduk yere niye öldürsün ki?’’

Baþlamýþtý iþte o paranoyak týnýsý öksüz cümleler iken sahibini arayan bir yalnýzlýk kadar efkâr dolu.

‘’Sesli düþünüyorum’’ diye teselli etti kendini ve yöneldi mutfaða. Ne aradýðýný bilmese de deli gibi döneniyordu mutfaðýn raflarý arasýnda ve sonunda buldu aradýðýný. Eve bir önceki ziyaretinde yarým býraktýðý içki þiþesi burnunun ucunda duruyordu da yeni fark etmiþti. Ve bir dikiþte içti içindekini derken yüzünü buruþturdu.

‘’Güç toplamalýyým hem alkolik deðilim ki. Altý üstü…’’demesine ramak kalmýþtý ki deli gibi gülmeye baþladý küf kokan mutfakta. Belli ki yine içki çarpmýþtý.

‘’Eh, yani, gündüz vakti daha bir sarhoþ oluyor insan.’’ Diyerek bu sefer çantasýný karýþtýrmaya baþladý.

‘’Lanet olsun, unutmuþum iþte.’’

Neyi unuttuðunu da unutmuþtu oysa belki de unutup unutmadýðýný unutmuþtu. Unutulan ne ya da kim olabilirdi ki kendinden baþka?

Unutmaya dair ne çok hikâye okumuþtu da tek aklýnda kalan kendi hikâyesiydi. Unutmak istedikçe hatýrlýyordu ve hatýrladýkça unutuyordu. Vardý bir tuhaflýk iþin aslý ya da radar gücündeki algýlarý idi her þeyi alt üst eden.

Duyduðu týkýrtý ile irkildi. O da ne?

Attýðý çýðlýkla her ikisi birden týk nefes havaya zýpladý.

‘’Yuh’’ dedi usulca. Korktuðu þey altý üstü ufacýk bir fýndýk faresiydi ve kapýnýn aralýðýndan kaçýp gözden kayboldu hayvan.

‘’Keþke ben de yok olsam ve karýþsam kayýplara. Hem belli mi olur, açarým gözlerimi yeniden ve yeni bir dünyanýn kýyýsýnda yeni bir hayata baþlarým.’’

‘’Yok, yok. Bu böyle olmayacak. En iyisi dýþarý çýkýp hava alayým. Hem belli mi olur, tanýdýk birine rastlarým da laflarýz.’’

Gýybet yüklü akrabalarý düþtü aklýna. Nasýl da toz kondurmazlardý öncesinde kâh Zehra’ya kâh rahmetli annesine. Ta ki… Ta ki, kadýnýn intihar ettiði ortaya çýkana deðin. Geride býraktýðý mektubu aylar sonra geçmiþti eline. Ve doya doya aðlamýþtý ana kýz sanki bir aradaymýþçasýna. Biliyordu ki Zehra; annesi her an eþlik etmekteydi kendine.

Mektupta yazanlardan tek kimseye bahsetmemiþti yoksa nasýl bakardý akrabalarýnýn yüzüne? Aslýnda pek de önemli deðildi onlarýn ne düþündüðü lakin insanlýk gereði, uzak tutmalýydý mektupta yazanlarý hem annesinin tek vasiyeti deðil miydi, tüm olup bitenlerin saklý kalmasý?

Mektubu kaç kere okuduðunu hatýrlamýyordu ama ezberindeydi her bir cümle. Annesinin yýllar evvel iþlediði bir suçtan dolayý, insanlara olan minnet borcu ve biriken öfkesi.

Öfke… Ne kadar sakil bir kelimeydi hissettiklerinin yanýnda. Öfke ve peþi sýra piþmanlýk yüklü bir ömür.

Ömürden ziyade esaret yüklü bir zaman dilimi hem de gereksiz ne varsa omuzlarýna binen.

Camdan gelen sesle irkildi yerinden ama yaðan yaðmurdu sese sebebiyet veren.

‘’Amma da týrsak oldum son zamanlarda’’ deyip derin bir nefes aldý.

Kapýnýn vurulmasýný bile duymazdan gelecekti neredeyse bunca halüsinasyon ona eþlik ederken. Kapýya yönelmiþti ki ensesinden bir soðukluk hissetti.

Muhtemeldi üþümesi ne de olsa Þubatýn ortasýnda boþ bir evin ortasýnda buz kesmiþti vücudu. Üþümesi normaldi de ya duyduðu fýsýltýlar?

Belli ki sokak kapýsýnýn arkasýnda kim varsa bir an evvel açmasýný istiyordu kapýyý. Gel gör ki kapýda kimse yoktu.

‘’Aklýmý yitiriyorum belli ki. Normal ama ne de olsa hala dünde takýlýp kalmýþ aklým. Hem belli mi olur bir anda týka basa dolar ev. Tanýdýk tanýmadýk kim varsa çaðýrayým da kutlayayým yalnýzlýðýmý. Ýyi de o zaman yalnýzlýðým yalnýzlýk olmaktan çýkar. Yok, yok, iyiyim böyle. Hem…’’

Lafý býçak gibi kesildi odanýn ortasýnda beliren o siyahî ýþýkla. Ýyi de siyahlýk gecenin misafiri iken günün bu saati neden kararmýþtý oda?

‘’Herhalde bulut geçiyor zaten yaðmur da yaðdýðýna göre…’’

Kararsýz kaldý düþündükleri ile gördükleri arasýnda baðlantý kuramazken. Usulca çömeldi dizlerinin üstüne ve hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý.

‘’Bana bunu yapamazsýn anne!’’

‘’Tahmin ettiðim gibi benden nefret etmediðini görmek nasýl da rahatlattý.’’

‘’Neden çaldýn seni benden?’’

‘’Biliyorsun sebebini hem her þey mektupta yazýlý. Daha ne diyebilirim ki haricinde?’’

‘’Hiçbir açýklamasý olmaz ölüm nedeninin. Ne olmuþ hem evlatlýk isem? Bunu benden saklamaný anlýyorum ama gitmeni kabul edemiyorum anne.’’

‘’Mecburdum meleðim hem de nasýl mecburdum. O adamla evlenmene izin veremezdim hem de tüm gerçeði bunca zaman saklamýþ olmam bile vicdan azabý yaratmýþken.’’

‘’O adam daha doðrusu öz kardeþim. Anne bunun açýklamasý bu olmamalýydý. Daha basit bir açýklamasý olabilirdi. Hem onu çaldýn benden hem de kendine kýydýn. Hiç acýmadýn mý bana?’’

‘’Göz göre göre kardeþinle karý koca olmana nasýl göz yumardým senin gözlerin kör olmuþken? Senin ailen bendim ve takibindeydim kardeþini evlatlýk alan ailenin. Bunu sana günü geldiðinde söyleyecektim ama günün birinde onu koluna takýp geleceðini nereden bilebilirdim kýnalý kuzum?’’

‘’Madem bunca yýl bir kardeþim olduðunu gerçeðini sakladýn hiç mi üzülmedin ikimiz baþka ailelere evlatlýk verilmiþken?’’

‘’Zamaný gelince zaten söyleyecektim ama böylesi bir facia ile sonlanacaðýný asla tahmin edemedim. Hem kardeþinin ailesi yurt dýþýnda yaþýyordu. Ya biz? Hiç akla gelir miydi günün birinde ikinizin yollarýnýn bu þekilde kesiþeceði?’’

‘’Yanýna gelmek istiyorum anne. Her þeyi ve herkesi geride býrakýp seninle koyun koyuna sonsuza kadar uyumak istiyorum. Bu yalnýzlýðý ve bu sýrrý ömür boyu taþýmak çok aðrýma gidiyor. Anne söyle bana: Hiç mi özlemedin beni? Zaten her yerde seni görüyorum ve aniden kayboluyorsun. Bak, yanýmdasýn þimdi. Hadi, uzat elini ve gidelim çok uzaklara. Herkesten ve her þeyden uzaða gidelim. Tut elimi anne, ne olur…’’

Yaðmur hýzýný nasýl da arttýrmýþtý Þubat’ýn bu hazin soðuðunda ve nasýl soðuktu vücudu ölüm kucaklamýþken.

‘’Çok soðuksun çok hem de. Ben de üþümek istiyorum seninle ve çok uzaðýnda hayatýn sadece çalmak istiyorum kalan ömrümü. Senin çaldýklarýnla çaldýrmak istiyorum sahip olmadýðým ne ise.’’